Ամերիկյան մամուլում բավականին մեծ արձագանք է գտել Մյունխենի անվտանգության համաժողովի միջանցքներում Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանի և ԱՄՆ նախկին փոխնախագահ Ջո Բայդենի կարճատև զրույցը, որի ընթացքում տեսախցիկները ֆիքսել են Արմեն Սարգսյանի հարցը՝ Ջո Բայդենի նախագահի թեկնածու առաջադրվելու մասին, ինչին Բայդենի պատասխանը, սակայն, եղել է շատ ավելի կամաց, լսելու համար անմատչելի: Եվ հիմա ամերիկյան մամուլը քննարկում է, թե ինչ է պատասխանել Բայդենը: Սակայն նա, իհարկե, արդեն ամիսներ շարունակ դիտարկվում է դեմոկրատների ամենահավանական և կարևորը՝ հաղթողի գլխավոր հավակնորդ դիտվող թեկնածուն: Համենայնդեպս, առայժմ հենց Բարաք Օբամայի վարչակազմում փոխնախագահ Ջո Բայդենն է դիտվում ամենամրցունակ թեկնածուն առաջիկա ընտրությանը: Դեմոկրատներին կհաջողվի՞ վերադարձնել Սպիտակ տունը Բայդենի միջոցով, Բարաք Օբամայի փոխնախագահը ավելի մրցունակ կգտնվի՞ նրա պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնից:
Իհարկե, առաջիկա նախագահական արշավը, որի մեկնարկին մնում է քիչ ժամանակ, դեմոկրատների համար ունի մի առավելություն: Դա ամենևին նախագահ Թրամփի վարկանիշի անկումը չէ, այլ այն տեխնոլոգիաները, որոնք բերել էին նրա անսպասելի հաղթանակին: Քլինթոնի հետ նրա պայքարում գրեթե ոչ ոք չէր կասկածում դեմոկրատ տիկնոջ հաղթանակին, սակայն տեղի ունեցավ մեծամասնության համար անսպասելին: Հետո իհարկե եղան մեղադրանքներ ռուսական ներգործության առումով, որոնց շուրջ քննության փուլերը շարունակվում են առ այսօր, սակայն գործնականում ակնհայտ է, որ չափից դուրս ինքնավստահությունն էր պարտության բուն պատճառը դեմոկրատների համար: Եվ այս իմաստով նրանք արդեն ունեն 2016-ի դասը, ըստ այդմ՝ ունեն այդ համեմատական առավելությունն իրենց իսկ նկատմամբ:
Այս ամենն անշուշտ ներամերիկյան հարցեր են, սակայն խոսքը աշխարհի թիվ մեկ գերտերության մասին է, ըստ այդմ՝ նաև ամբողջ աշխարհի մասին: Այդ իմաստով կարող ենք ասել, որ չկա ամերիկյան ներքին քաղաքականություն: Եվ այս իմաստով էլ հայաստանյան տեսակետից պակաս հետաքրքրական չպետք է լինի նախագահ Սարգսյանի և նախկին փոխնախագահ, նախագահի հավանական թեկնածու Ջո Բայդենի ճեպազրույցը՝ հատկապես այն օրակարգային հրամայականների ֆոնին, որ թավշյա հեղափոխությունից հետո առկա են հայ-ամերիկյան հարաբերության համատեքստում: Իսկ սա, իհարկե, միայն երկկողմ նշանակության հարց չէ, այլ ռեգիոնալ լայն շրջանակի, ընդհուպ մերձավորարևելյան ռեգիոն, որտեղ Հայաստանը ձեռք է բերել նոր կարգավիճակ՝ մարդասիրական խաղացողի, ինչը ոչ միարժեք է ընկալվել ԱՄՆ ներկայիս վարչակազմում, որը հայտարարեց Հայաստանի քայլին չաջակցելու մասին:
Միաժամանակ հատկանշական է, որ այդ վարչակազմը հայտարարել է Սիրիայից ամերիկյան զորախումբը դուրս բերելու մասին, և հաշվի առնելով այն, որ դա նոր իրավիճակ է ստեղծում ռեգիոնում, անկասկած է, որ Հայաստանն այստեղ պետք է առաջնորդվի ոչ այն տրամաբանությամբ, թե ով ինչ կասի, այլ նրանով, թե ինչ մարտահրավերներ կան, և ինչ են թելադրում մեր շահերը: Իսկ ուժային կենտրոնների հետ պետք է աշխատել և համակողմանիորեն, ու թերևս դրանցից մեկի դրվագ է նաև Մյունխենում Արմեն Սարգսյանի զրույցը Ջո Բայդենի հետ: Հատկապես հաշվի առնելով թերևս մի նուրբ պահ, որ առաջիկա 1-2 տարվա ընթացքում մերձավորարևելյան գոտում ԱՄՆ մարտավարությունը և ռազմավարությունը իրենց վրա անշուշտ կկրեն ներքին նախագահական արշավի կնիքը, քանի որ այդ հարցը մեծ հավանականությամբ կլինի գործընթացի օրակարգային գերակայություններից մեկը:
Ըստ այդմ՝ շատ կարևոր է այստեղ պահել ձեռքը զարկերակի վրա երկու կողմից էլ՝ թե՛ պաշտոնական Վաշինգտոնի, թե՛ նաև դեմոկրատական թևի, հատկապես չմոռանալով, որ դեմոկրատները գործնականում արդեն իսկ իշխանություն են առնվազն Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատի մասով:
