Վենեսուելայում ընդդիմության առաջնորդ, խորհրդարանի ղեկավար Խուան Գուայդոն հռչակել է իրեն երկրի ժամանակավոր նախագահ: Ելույթ ունենալով Կարակասում բազմահազարանոց հանրահավաքում՝ Գուայդոն հայտարարել է, թե իր վրա է վերցնում նախագահական պարտավորությունները, որպեսզի «վերջ տա իշխանության բռնազավթմանը, կազմի ժամանակավոր կառավարություն և անցկացնի արդար ընտրություններ»: Միացյալ Նահանգների առաջնորդ Դոնալդ Թրամփը հայտարարել է, թե ճանաչում է Գուայդոյի իշխանությունը: «Վենեսուելայի ժողովուրդը խիզախորեն պայքարեց Մադուրոյի և նրա վարչակազմի դեմ՝ պահանջելով ազատություն և օրինականություն»,- ասված է Թրամփի տարածած հայտարարության մեջ: Նույնաբովանդակ հայտարարություններ են տարածել նաև մի շարք այլ երկրների, այդ թվում՝ Կանադայի, Բրազիլիայի, Պերուի, Արգենտինայի, Ուկրաինայի և Վրաստանի իշխանությունները:
Վենեսուելայի նախագահ Նիկոլաս Մադուրոն, ում դեմ բողոքի ցույցերը չեն մարում ամիսներ շարունակ, հրաժարվում է թողնել պաշտոնը: Ռուսաստանը, Թուրքիան և Մեքսիկան հայտարարել են, որ աջակցում են նրան:
Վենեսուելայի իրադարձությունները լակմուսի թղթի պես բացահայտում են տարբեր երկրների քաղաքական համակարգերի որակները, փոքր պետությունների պարագայում՝ նրանց ինքնիշխանության մակարդակը։
Մեր հարևան Վրաստանը ձերբազատվել է սովետական անցյալից ու կարծրատիպերից, Մոսկվայի դիկտատից ու շտապել է ճանաչել Վենեսուելայի ժողովրդի հաղթանակը՝ չնայած ավտորիտար Մադուրոն շարունակում է դիմադրել ու արյուն հեղել՝ հույսը դնելով Պուտինի ու մյուս բռնապետների աջակցության վրա։ Եթե վերանանք քաղաքական տերմինաբանությունից, ապա Մոսկվան ու նրա սատելիտներն ըստ էության դարձել են վենեսուելական արյունահեղության հիմնական, այսպես ասած, քաղաքական սպոնսորները։
Թավշյա հեղափոխության բովով անցած Հայաստանը թվում է՝ հապաղելու կարիք չուներ ու անմիջապես պետք է ողջուներ Վենեսուելայում ժողովրդավարության, ըստ էության՝ հեղափոխության հաղթանակը։ Նիկոլ Փաշինյանի թիմը շատ լավ գիտի, թե ինչի է բերում Մոսկվայի աջակցությունը ավտորիտար ռեժիմներին. Հայաստանը 2008-ի մարտի 1-ին «ճաշակել» է այդ դառնությունը։ Հիմա, երբ Հայաստանում տեղի է ունենում Մարտի 1-ի ոճրագործության լիակատար բացահայտման գործընթացը, դա ենթադրում է նաև քաղաքական գնահատական ավտորիտարիզմին ու նրա արտաքին սպոնսորներին։
Չնայած այս ակնհայտ իրողություններին՝ լավատես չենք ու առավել քան վստահ ենք, որ մեր ԱԳՆ-ն պաշտոնապես չի արձագանքելու Վենեսուելայի իրադարձություններին, հոռետեսական կանխատեսումներով՝ նույնիսկ կարող է աջակցությւն հայտնել Ռուսաստանի դիրքորոշմանը։ Գուայդոյի անցումային նախագահությունը չճանաչելն արդեն ռուսական դիրքորոշում է, որը Հայաստանի միջազգային գործընկերների մոտ կասկածներ է առաջացնելու Հայաստանի՝ ինքնիշխան որոշումներ կայացնելու կարողության հարցում։
Երբ Նիկոլ Փաշինյանն անընդհատ հայտարարում է, թե հեղափոխությունը չի հանգեցրել Հայաստանի արտաքին քաղաքականության վեկտորալ փոփոխության, ըստ էության ու գործնականում ենթադրվում է, որ Հայաստանում ամբողջովին չի ապամոնտաժվել ռուսական վասալության ռեժիմը։ Սա ինքնին կասկածի տակ է դնում թավշյա հեղափոխության բովանդակությունը, էլ չասենք՝ պատմականությունը։
Երբ Հայաստանի իշխանությունն անընդհատ պահանջում է, որ միջազգային հանրությունը հաշվի նստի հեղափոխության հետ՝ ճանաչելով երկրի սուբյեկտության վերականգնումը, ապա պարտավոր է ինքն էլ ճանաչել այլ հասարակությունների դեմոկրատական մղումները՝ դուրս գալով ռուսական մամլիչի ազդեցությունից։ Հակառակ պարագայում մեր հեղափոխությունը բովանդակային հարթության վրա կուչ է գալու՝ սահմանափակվելով Հայաստանի, իսկ գուցե նույնիսկ՝ նրա իշխանական շենքերի տարածքում։