Ես կլինեմ այնտեղ, որտեղ կորոշի կուսակցությունը, հայտարարել է ԲՀԿ անդամ Նաիրա Զոհրաբյանը, պատասխանելով մամուլում իր հետագա գործունեության վերաբերյալ հրապարակումների վերաբերյալ հարցին: Իսկ մամուլում գրում են, որ Նաիրա Զոհրաբյանը կարող է նշանակվել դեսպան և չի լինի արտահերթ ընտրության ԲՀԿ ցուցակում: Ըստ տեղեկատվության, ԲՀԿ ցուցակը թարմացվելու է, հնաբնակներ կարող են չլինել, և Գագիկ Ծառուկյանն ընդհանրապես ռեբրենդինգի է ենթարկելու ԲՀԿ-ն: Իհարկե, բարդ է ասել, թե հայկական մամուլի հրապարակումների որ մասն է համապատասխանում իրականությանը, իսկ որն է պարզապես հորինվածք, սակայն այն, որ ԲՀԿ համար ռեբրենդինգը կամ, պարզ ասած՝ կուսակցության արմատական վերափոխումը ուղղակի անխուսափելի անհրաժեշտություն է և պարզապես կյանքի ու մահվան հարց, իհարկե, քաղաքական իմաստով, անհերքելի է:
Խոսքը, անշուշտ, այն մասին չէ, որ ԲՀԿ-ն առանց դրա չի կարող հայտնվել նոր խորհրդարանում, թեև, իհարկե, այս առումով անգամ ԲՀԿ շանսը բավական հարաբերական է, թեև կուսակցությունը դիտարկվում է անցողիկ շեմը հաղթահարելու, կարծես թե, բավական իրատեսական հավակնորդ: Սակայն այստեղ խնդիրը միայն արտահերթ ընտրության անցողիկ շեմը չէ, այլ ընդհանրապես հետագա հնգամյակում կուսակցության տեղն ու դերը, որովհետև դեկտեմբերի 9-ին քաղաքական կյանքը ոչ միայն չի ավարտվում, այլ նոր է միայն սկսելու: Ու այստեղ, անշուշտ, ոչ միայն ԲՀԿ, այլ գործնականում բոլոր ուժերի համար կա խնդիր, սակայն «Բարգավաճ Հայաստան»-ի համար այն առանձնանում է մի շարք պատճառներով: Օրինակ՝ այն, որ կուսակցությունը անցնող տասնամյակում եղել է բավականին թանկ, ծախսատար քաղաքական նախագիծ, անկախ իր, ըստ էության, ապաքաղաքական բնույթից, և հիմա, իհարկե, զուտ այդ տեսանկյունից առաջանում է հարց՝ ափսո՞ս է նախագիծը մատնել ինքնահոսի, թե՞ պետք է անել քայլեր հետագա մրցունակության համար: Իսկ այս դեպքում մրցունակության հարցն առկա է մի շարք խորքային շերտերի առումով:
ԲՀԿ-ն մի նախագիծ էր, որի բուն իմաստը և բնույթը լիովին հարմարեցված էր նախկին իշխանական համակարգի պահպանման և վերարտադրության խնդիրներին: Իհարկե, այդ համակարգի տարբեր բևեռներ և առաջնորդներ տարբեր կերպ էին դիտարկում ԲՀԿ ֆունկցիոնալ նշանակությունը, սակայն, ընդհանուր առմամբ, ԲՀԿ-ն իշխող նախկին համակարգի անվտանգության յուրօրինակ բարձիկ կամ բուֆեր էր: Չկա այդ համակարգը, առաջանում է ԲՀԿ լինելու իմաստ: Միևնույն ժամանակ, իր ներկայիս տեսքով ԲՀԿ-ն չի կարող գտնել լինելու այլ իմաստ, չի կարող ստանձնել քաղաքական այլ առաքելություն, հատկապես այն պարագայում, երբ այդ ամենն այլևս պետք է լինի ոչ թե «ի վերուստ» սահմանված տեղով ու դերով, այլ հանրությանն արվող մրցակցային առաջարկների տեսքով: Ահա այստեղ է, որ Գագիկ Ծառուկյանի առաջ անխուսափելիորեն կանգնում է հարցը՝ կամ փակել կուսակցությունը, կամ արմատապես փոխել այն, նոր իրողություններում մրցունակ դարձնելու և որևէ տեղի հավակնելու համար: Մյուս կողմից, սակայն, այդ պայմաններում հենց Ծառուկյանի առաջ է հարց կանգնում՝ կուսակցությունից հեռանալու հարցը, որովհետև խորքային առումով ռեբրենդինգը չի կարող ամբողջական լինել, եթե Գագիկ Ծառուկյանն է շարունակում մնալ այդ կուսակցության առաջնորդը՝ նախագահը և անդամ:
Ըստ էության, ռեբրենդինգ ասվածը կարող է լինել հենց այն, որ ԲՀԿ-ն կարողանա քաղաքականությամբ զբաղվել առանց Ծառուկյանի: Եթե այդ հարցը չի լուծվում, ապա կնշանակի, որ ռեբրենդինգը մնում է անկատար: Իսկ այն կամ կարող է լինել ամբողջությամբ, կամ չի կարող լինել, եթե չկա առանցքային բաղադրիչը՝ քաղաքական կյանքը առանց Գագիկ Ծառուկյանի: Այլ կերպ ասած՝ ռեբրենդինգը չի կարող լինել կուսակցության անունների և դեմքերի փոփոխությունը: Ռեբրենդինգը կարող է լինել կուսակցության բնույթի փոփոխությունը: Բայց սա, անկասկած, պահանջում է մտածողության խորապես այլ մակարդակ, որովհետև, վերջին հաշվով, սկզբունքային հարցը հետևյալն է՝ Գագիկ Ծառուկյանը ԲՀԿ հարցում կարո՞ղ է դադարել մտածել որպես սեփականատեր, դիտարկել ԲՀԿ-ն որպես իր, այսպես ասած, բիզնես կայսրության մի մաս և գնալ կուսակցության հանրայնացմանը: Ընդ որում՝ նա այդ իմաստով ունի, անշուշտ, Հայաստանում պատմական նշանակության քայլի հնարավորություն: Հակառակ պարագայում ռեբրենդինգը կլինի պարզապես ինքնախաբեություն, և այդ դեպքում կարող է լինել գոնե միջնաժամկետ հաջողության մեկ հույս, որը նոր իրավիճակում դաշտում չի գտնվի ԲՀԿ-ից ավելի մրցունակ ուժ, որը կարող է հինգ տարի անց իրապես հավակնել նոր իշխող ուժի հետ մրցելուն: