Սահմանադրական դատարանի նախագահ Հրայր Թովմասյանը նախօրեին իր հարցազրույցով ըստ էության պատասխանել է վարչապետ Փաշինյանի հարցազրույցին, ընդ որում՝ բառի, այսպես ասած, բուն և ինտերիերային իմաստով: Ինչպես Փաշինյանի հարցազրույցի համար ընտրվել էր կանաչապատ այգում ծառերի ստվերի ներքո հարցազրուցավայրը, այդպես էլ Հրայր Թովմասյանը հարցազրույցի վայր էր ընտրել կանաչը: Դրանով, անկասկած, հարցազրույց տվողը կամ հարցազրույցի գաղափար հղացողը ընդգծում էին, որ բանը հենց վարչապետին պատասխանելն է, թեև Հրայր Թովմասյանը հարցազրույցի ընթացքում հայտարարել է, որ վարչապետի քաղաքական հայտարարություններին չի կարելի քաղաքական հայտարարություններով պատասխանել: Հրայր Թովմասյանի հարցազրույցի ընդհանուր իմաստը թերևս այն էր, որ նա ընդունում է վարչապետի նետած ձեռնոցը:
Վարչապետ Փաշինյանը հայտարարել էր, որ 2019-ի Հայաստանին պետք է համապատասխանաբար ուղեկցի 2019-ի Սահմանադրական դատարանը: Հրայր Թովմասյանի հարցազրույցի ընդհանուր և անթաքույց տողատակն այն էր, որ չի պատրաստվում զիջել և չի տեսնում որևէ խնդիր: Թովմասյանը հայտարարել է, որ դատարանների վրա ճնշումը քրեորեն պատժելի արարք է: Իհարկե, նա խուսափել է ասել, որ վարչապետի քայլերը գնահատում է ճնշում, իսկ հանրությանն էլ հորդորել է դա ևս ճնշում չհամարել, սակայն ակնառու է նաև, որ տողատակում հանրությանն ուղղված մեսիջ է, որ վարչապետի հորդորով դատարանների դեմ որևէ քայլ հանցանք է: Ի դեպ, այս տեսանկյունից հատկանշական նմանություն կա, օրինակ, Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական ոճին, այն իմաստով, որ երկրորդ նախագահն էլ դատարանին և նաև իր գործում ներգրավված քննիչներին էր հորդորում ձեռնպահ մնալ մասնակցելուց, քանի որ անօրինականություն են անում և, վաղ թե ուշ, պատժվելու են դրա համար:
Իհարկե, այս նմանությունը ինչ-որ իմաստով տրամաբանական է պաշտպանական ընդհանուր տակտիկայի առումով, ով էլ դրա անհրաժեշտությունն ունենա, ըստ այդմ՝ չենք կարող անել միարժեք հետևություն, որ Թովմասյանի հարցազրույցը ընդհանուր համակարգմամբ պաշտպանական տակտիկայի մաս էր, սակայն այդուհանդերձ աներկբա է թվում, որ Սահմանադրական դատարանի նախագահը ոչ միայն ընդունում է վարչապետի նետած մարտահրավերը, այլ ինքն է ըստ էության նետում մարտահրավեր: Թովմասյանը հայտարարել է, որ թեև խորհրդատվության համար կարծիք են հայցում ՄԻԵԴ-ից և Վենետիկից՝ երկրորդ նախագահի գործով, սակայն վերջնական որոշումը կայացնելու է Սահմանադրական դատարանը:
Մյուս կողմից, նետելով մարտահրավերը, Հրայր Թովմասյանը կարծես թե փորձում է շտապեցնել Նիկոլ Փաշինյանին, որն իր հարցազրույցում խոսելով քաղաքական խնդրի առկայության մասին, այդուհանդերձ չբացեց այդ խնդրի լուծման, այսպես ասած, քայլերի հետագա հաջորդականությունը: Արդյոք Հրայր Թովմասյանին անհանգստացնո՞ւմ է հենց դա, այսինքն՝ ծանր է սպասելը, անընդհատ հարվածի սպասումով ապրելը, և Թովմասյանը փորձում է հրահրել իշխանությանն արագ քայլերի, շտապեցնել, գուցե, այսպես ասած, դրանից սխալվելու հավանականության մեծացման ակնկալիքով: Հրայր Թովմասյանի հույսն ըստ երևույթին մնացել է հենց այդ, որովհետև այն իշխանությունը, որը նրան դրել է Սահմանադրական դատարանի նախագահի աթոռին, այլևս իշխանություն չէ և Թովմասյանին կարող է օգնել, իհարկե, բանսարկու քարոզչությամբ, ինչը, սակայն, Հրայր Թովմասյանի վիճակը ոչ միայն չի թեթևացնում, այլ հակառակը՝ ավելի է ծանրացնում՝ վերստին ու վերստին հիշեցնելով, թե նա ինչպես է հայտնվել Սահմանադրական դատարանի նախագահի պաշտոնին, և թե այդ մեխանիզմը ինչ կապ ուներ անկախ արդարադատության ձևավորման և դատական անկախության հետ:
Հրայր Թովմասյանը խոսում է դատական համակարգին քաղաքական միջամտության անթույլատրելիության մասին, այն դեպքում, երբ ինքը, որպես դատավոր, նշանակվել է շատ կոնկրետ քաղաքական ուժի քվեարկությամբ, շատ կոնկրետ քաղաքական պատկանելության պարագայում: Հրայր Թովմասյանի ՍԴ նախագահի պաշտոնում հայտնվելը այլ բան չէ, քան բացարձակ քաղաքական որոշում, ակնառու քաղաքական անհրաժեշտությամբ: Այդ պարագայում խոսել անկախ արդարադատության, դատական անկախ համակարգի և դրան միջամտելու անթույլատրելիության մասին, նույնն է, որ գրպանահատները տրանսպորտի մեջ խցկված ուղևորների գրպանը մաքրելուց հետո սկսեն խոսել տրանսպորտային հարցը լուծելու և արժանապատիվ տրանսպորտի անհրաժեշտության մասին:
Եվ դա էլ այն դեպքում, երբ կան գրպանահատության անգամ տեսագրված և ձայնագրված ապացույցներ: