Այս տարի Հայաստանը չի մասնակցելու ՆԱՏՕ-ի անդամ և գործընկեր երկրների համար նախատեսված զորավարժություններին: Ճիշտ է՝ սիմվոլիկ ներկայացվածությամբ, բայց ամեն դեպքում նախորդ տարիներին մի քանի անգամ մասնակցել է: Իսկ այս տարի նույնիսկ սիմվոլիկ ներկայացվածությունն էլ չկա: Ոչ մի ՆԱՏՕ-ի զորավարժություն, 2019-ին Հայաստանի իշխանությունների միակ խնդիրը Կրեմլին պարբերաբար սիրո խոստովանություններ ձոնելն է: Չէ՞ որ պարզից էլ պարզ է, որ Հայաստանի այս կեցվածքը պայմանավորված է Մոսկվային սիրաշահելու, դուր գալու հանգամանքով: Հակառակ պարագայում, ի՞նչ կմտածեն հյուսիսից մեր վրա հաճախ բարկացող բարեկամները:
Ավելին՝ ռուսներին դուր գալու նեղ հետաքրքրությունից ելնելով՝ ՀՀ վարչապետը նույնիսկ երբեմն քննադատում է ԱՄՆ-ին:
Ի դեպ, ԱՄՆ-ին ուղղված քննադատությունները գրեթե միշտ զուգորդվում են Ռուսաստանի նկատմամբ սիրո անզուսպ խոստովանություններով: Կարելի է ենթադրել, որ Հայաստանի վարչապետը դեռևս վտանգ է զգում Կրեմլից ու ամեն ինչ անում է իր հավատարմությունն ու կանխատեսելիությունը ապացուցելու համար: Ինչպես երևում է՝ ՌԴ նախագահ Վ. Պուտինի համակրանքին արժանանալու համար նա նույնիսկ պատրաստ է վտանգել հայ-ամերիկյան փոխհարաբերություններն ու առանց այն էլ փխրուն գործընկերությունը ՆԱՏՕ-ի հետ:
Իհարկե, Ռուսաստանի հետ կայուն փոխհարաբերությունները չափազանց կարևոր են Հայաստանի համար: Բայց մի՞թե արդարացված է հանուն մեկ օրակարգի զոհաբերել մյուսը, որը ոչ պակաս կարևոր է: Ամենայն հավանականությամբ, Փաշինյանը դեռևս չի կանխատեսել, որ վաղ թե ուշ ստիպված է լինելու սիրաշահել Վաշինգտոնին, և սիրաշահումն այդ սվիններով է ընդունվելու Մոսկվայում: Բայց ինչո՞ւ պետությանը ներքաշել համանման խառնաշփոթի մեջ, եթե հնարավոր է հայ-ռուսական փոխհարաբերությունները չհակադրել հայ-ամերիկյան փոխհարաբերություններին:
Արժե շեշտադրել նաև այն հանգամանքը, որը ԱՄՆ-ի հետ նմանատիպ խաղերը անթույլատրելի են: Մենք պետք է հասկանանք, որ Բ. Օբամայի վարչակազմը արդեն վաղուց դուրս է եկել Սպիտակ տնից, և այնտեղ է հայտնվել չափազանց պրագմատիկ ու երբեմն էլ անկանխատեսելի Դ. Թրամփը: 45-րդ նախագահի վարչակազմում Հայաստանի նկատմամբ վերաբերմունքն առանց այն էլ միանշանակ չէ: Նրանց համար Հայաստանը Ռուսաստանի դաշնակիցն է, Իրանի բարեկամը, որը խնդիրներ ունի տարածաշրջանում ԱՄՆ-ի գրեթե բոլոր դաշնակիցների հետ: Իսկ ի՞նչ է անում Հայաստանի կառավարությունը Հայաստանի նկատմամբ այս չափազանց բացասական մոտեցումը վերանայելու ուղղությամբ: Թերևս, ոչինչ, հետևողական քայլերով շարունակում է փչացնել Երևան-Վաշինգտոն երկխոսության հնարավորությունը:
Հայ-ամերիկյան հարաբերությունները չափազանց կարևոր են Հայաստանի համար, սա միայն միջպետական փոխհարաբերությունների խնդիր չէ, այլ ինքնիշխանության և տարածաշրջանային անվտանգության:
