Այն, որ Արցախում կայանալիք նախագահական ընտրություններում հետաքրքրություններ ունեն ոչ միայն մասնակցող թեկնածուները, այլև որոշակի շահ հետապնդող քաղաքական գործիչներ ու քաղաքական ուժեր՝ միանգամայն ակնհայտ է։ Եթե պաշտոնական Երևանը, իշխանության առանձին ներկայացուցիչներ այս ընտրությունների վերաբերյալ հատուկ հայտարարություններ վերջին շրջանում չեն անում, հիմնականում զբաղված են Հայաստանի Սահմանադրական հանրաքվեի քարոզարշավով, ապա նախկին իշխանության ներկայացուցիչներն ու իրենց համակիրները ակնհայտորեն որոշ թեկնածուների վրա խաղադրույքներ են անում, և բանը հասել է նաև Արցախում հեղափոխություն անելու մասին հայտարարություններին։
Դավիթ Շահնազարյանը, օրինակ, հայտարարում է՝ եթե Արցախում նախագահ դարձավ ՀՀ իշխանության հնազանդը, ապա հեղափոխությունը կարտահանվի նաև Արցախ։
«Երբ մենք խոսում ենք հեղափոխության մասին, պետք է հասկանանք, որ այն հենց այնպես չի լինում։ Դա, իհարկե, շատ վատ բան է, որովհետև տակնուվրա է անում ամեն ինչ, արյուն է թափվում։ Դուք գիտեք, թե քանի հեղափոխություն է եղել, երբ արյուն է թափվել։ Բոլորս պետք է այնպես անենք, որ պետությունն էվոլյուցիոն կերպով զարգանա»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում արձագանքելով Շահնազարյանի դիտարկումներին՝ ասաց Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանի խոսնակ Դավիթ Բաբայանը։
Մեր զրուցակցի դիտարկմամբ՝ հեղափոխությունը հենց այնպես չի կարող լինել. «Չեն կարող հասարակության մեջ հեղափոխական տրամադրություններ չլինել, և հեղափոխություն կատարվի։ Եթե կա անջրպետ իշխանությունների ու հասարակության միջև, արտաքին ուժերի ներգրավվածություն՝ սովորաբար հենց այդ պարագայում է հեղափոխություն լինում։ Բայց միայն արտաքին ուժերը չեն, որ հեղափոխություն են իրականացնում։ Հասարակությունը պետք է իշխանություններից զզված լինի, անհաղթահարելի խնդիրներ լինեն, որ դա տեղի ունենա։ Հիմա անկախ նրանից, թե ով է ընտրվելու՝ եթե վատ քաղաքականություն վարի, ապա ոչինչ բացառելի չէ։ Բայց խնդիրն այն է, որ պետք է այնպես անել, որ նորմալ ղեկավարություն լինի Արցախում, ամենակարևորը՝ արդար»։
Ըստ Բաբայանի՝ Արցախում հասարակության ու իշխանությունների միջև այս պահին անջրպետ չկա. «Այսինքն՝ եթե նույնիսկ եղել են հակասություններ, դրանք մասսայական չեն եղել։ Տարբեր ուժեր փորձել են սրել իրավիճակը, բայց չի ստացվել, որովհետև հասարակությունը արկածախնդրության չի գնացել, այլ ոչ թե որովհետև ռեպրեսիաներ են եղել։ Այդ փորձերը փորձել են անել պրովոկատորները, ոչ թե լուրջ ու ազգի մասին մտածողները։ Ամեն ինչ կախված է հասարակությունից ու իշխանությունից։ Այն իշխանությունը, որը կվարի ոչ ժողովրդական քաղաքականություն, անջրպետ ու ջրբաժաններ կստեղծի, արդարությունը կոտնահարի՝ բնական է, որ կա՛մ այդ իշխանությունը ընտրությունների միջոցով կպարտվի, կա՛մ այլ միջոցներով, ինչպես ցանկացած այլ երկրում»։
Ո՞վ է Դավիթ Շահնազարյանի ակնարկած իշխանություններին հնազանդ թեկնածուն՝ հարցին ի պատասխան Բաբայանն արձագանքեց. «Խնդիրը հնազանդության մեջ չէ։ Ես ընդհանրապես չեմ ընդունում այն գաղափարը, որ Արցախի իշխանությունը պետք է ինչ-որ մեկին հնազանդ լինի։ Եթե այդպես է՝ ինչո՞ւ է նախագահ ընտրվում, թող գնա մարզպետ աշխատի Հայաստանում։ Սա ավելի ազնիվ կլինի այն մարդկանց կողմից, ովքեր ուզում են հնազանդ լինել այս կամ այն քաղաքական գործչին կամ ՀՀ ղեկավարությանը։ Բայց դա չի նշանակում, որ պետք է թշնամի լինենք ՀՀ ղեկավարությանը, որովհետև դա էլ է աբսուրդ։ Անկախ նրանից, թե ով է այդ ղեկավարը, ընկերություն արել ենք, թե ոչ, ճանապարհ անցել ենք իրար հետ, թե ոչ՝ պարտավոր ենք լավ հարաբերություններ ունենալ, այլ տարբերակ չկա»։
Մեր հաջորդ հարցին՝ բացառո՞ւմ է, որ ՀՀ նախկին իշխանություններին հարող ուժեր փորձեն Արցախում անախորժություններ առաջացնել այս շրջանում, Դավիթ Բաբայանն արձագանքեց. «Ես դա չեմ ընդունում, որովհետև դա ռեալ չէ։ Մեր ժողովուրդն իր կարծիքն է հայտնելու, այնպես չէ, որ ինչ-որ մեկը միջամտի, ու այստեղ ինչ-որ բան փոխվի։ Առաջադրված թեկնածուներն են, որ պետք է գրավեն ժողովրդի ոգիներն ու սրտերը»։
Մեր զրուցակցի կարծիքով՝ գուցե կան մարդիկ, ովքեր շահարկում են ՀՀ ներքին խնդիրները Արցախի նախագահական ընտրությունների քարոզարշավի ժամանակ, բայց դա մասսայական բնույթ չի կրում. «Ընդհանուր առմամբ դա որոշիչ չէ, Արցախի նախագահի կամ խորհրդարանի համար ՀՀ ներքին կյանքը շահարկելը տեղին չէ։ Մարդիկ կան, որոնք խոսում են այդ մասին, բայց դա դոմինանտ չէ Արցախի քաղաքական դաշտում։ Մենք այստեղ մի վտանգ ենք տեսնում՝ ուզում ենք, որ մեր հասարակությունը գաղափարախոսությամբ հանդես գա, ոչ թե «գաղափարափողությամբ»։ Նյութականը, շահերն ու խոստումներն են ամենամեծ վտանգը, այլ ոչ թե այն, որ ինչ-որ մեկը այս կամ այն մարդուն ընկեր ու բարեկամ է համարում»։
