Մեկնարկում է Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի այցը Վաշինգտոն, որտեղ նախագահ Թրամփի հետ Էրդողանը քննարկելու է Սիրիայի, մասնավորապես այդ երկրի հյուսիսի հետ կապված հարցեր, այսպես կոչված՝ անվտանգության գոտուն առնչվող խնդիրներ: Էրդողանի ամերիկյան այցը տեղի է ունենում նաև Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատում Հայոց ցեղասպանության ճանաչման բանաձևի ընդունման ֆոնին, ինչպես նաև Սենատում այդօրինակ մեկ այլ բանաձևի առկայության պայմաններում: Էրդողանն անկասկած փորձելու է անել հնարավորը այդ բանաձևի առաջընթացը կասեցնելու և Սենատում էլ ճանաչում թույլ չտալու համար:
Թեև արդեն փաստ է, որ Ներկայացուցիչների պալատի մակարդակով ԱՄՆ-ն հայկական հարցում Թուրքիային դրել է նոր փաստի, նոր իրավիճակի առաջ և դա գործնականում նշանակում է, որ ամերիկա-թուրքական հարաբերությունում հայկական հարցը առկա է նոր շեշտադրումներով: Սա Հայաստանի համար կարևոր է հանգամանք է ոչ ինքնին ճանաչման հարցի համատեքստում, այլ ընդհանրապես Թուրքիայի ռեգիոնալ դերի շուրջ տեղի ունեցող վերափոխումների: Ակնառու է, որ առկա է այդ դերի նվազեցման ընդհանրապես միջազգային միտում, աշխարհաքաղաքական տրենդ: Գործնականում ուժգնանում է ճնշումն Էրդողանի վրա, որը փորձում էր Թուրքիան դուրս բերել արևմտյան քաղաքականության ազդեցության գոտուց և դարձնել աշխարհաքաղաքական ուրույն բևեռ: Սակայն Էրդողանի դարաշրջանն, ըստ ամենայնի, մոտենում է ավարտին, քանի որ ուրույն բևեռ դառնալու հարցում Էրդողանն այդպես էլ չգտավ միջազգային որևէ աջակից, անգամ ի դեմս Ռուսաստանի:
Հատկանշական է, որ Էրդողանի Վաշինգտոն այցին ընդառաջ, Փարիզում տեղի է ունենում Առաջին աշխարհամարտի ավարտի կապակցությամբ խաղաղության միջազգային համաժողովը, որին Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը հրավիրել է նաև ՌԴ նախագահ Պուտինին: Փարիզի համաժողովին մասնակցում է նաև Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Գործնականում, Առաջին աշխարհամարտի վերաբերյալ այդ համաժողովը ժամանակակից աշխարհում այդ պատերազմի արդյունքի որոշակի ռևիզիայի քաղաքական ակտ է, ինչը նշանակում է նաև թուրքական դերակատարման ռևիզիա, նկատի ունենալով նաև այն, որ հենց Առաջին աշխարհամարտում է Թուրքիան ընդլայնել իր միջազգային դերակատարումը նաև հայկական կյանքերի, տարածքների հաշվին, իրագործելով հայերի ցեղասպանությունը: Էրդողանը թերևս կփորձի Թրամփի մոտ ստանալ աջակցություն այդ հարցում, երբ Փարիզում Ֆրանսիան, Բեռլինը, Մոսկվան կարող են քննարկել Թուրքիայի հարցը:
Խնդիրը, սակայն, այն է, որ ներկայումս աշխարհաքաղաքական տրենդը կարծես թե դառնում է ոչ թե մրցակցությունը Թուրքիայի ազդեցության շուրջ, այլ մրցակցությունն ազդեցության նվազման, կամ, ինչպես ասում են՝ Թուրքիայի շուրջ տեղի է ունենում խաղ նվազման վրա, և Էրդողանը թերևս պետք է ընտրի, թե նվազման, որ տարբերակն է ավելի նպատակահարմար: Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Փարիզի Խաղաղության համաժողովին գիրք է նվիրել Օսմանյան Թուրքիայում Հայոց ցեղասպանության, հայկական ժառանգության մասին: Դա խորհրդանշական հայտ է, սակայն Երևանին թերևս արժե անցնել քաղաքական հայտերի: Թեև Երևանն այդ առումով քաղաքական հայտի կոշտացման անցնում է թերևս հայկական հարցի մյուս՝ Արցախի կարևոր ուղղությամբ, գալով այսպես ասած՝ «հայկական հարցի հակառակ կողմից», որտեղ իրավիճակը Հայաստանի համար ունի շատ ավելի առարկայական և արդյունավետ դրսևորում:
