1988-ի դեկտեմբերյան աղետից մեզ բաժանում է արդեն 3 տասնամյակ, այլ կերպ ասած՝ աղետի գոտի արտահայտությունը Հայաստանի երրորդ հանարապետության կենսագրությունում ճիշտ այդքան տարիք ունի, մինչդեռ աղետի գոտու վերականգնման համար սահմանվել էր ընդամենը 2 տարի: Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»- ի հետ զրույցում երկրաբանական գիտությունների դոկտոր-պրոֆեսոր Սերգեյ Նազարեթյանն անդրադառնալով դիտարկմանը, որ դեռևս տնակներում բնակվող մարդիկ կան, նշեց. «Պետությունը կարծես թե կատարել է իր պարտքը անօթևանների հանդեպ, որովհետև 23 000 բնակարան է կառուցվել ու բաժանվել, իրական անօթևան ընտանիքների թիվը 21 500 էր, բայց փաստն այն է, որ Գյումրիում դեռևս 2000 ընտանիք ապրում են տնակներում, և անհասկանալի է, թե ինչու»:
«Աղետի գոտին վերականգնելու համար անընդհատ պետք է լիներ քաղաքական աջակցություն, բայց մեր նախագահների կողմից այդպիսի աջակցություն ոչ միշտ եղավ: Աղետի գոտին բարդ է, միայն մեկ ուղղություն չէ՝ բնակարաններով ապահովելու խնդիրը չէ, տնտեսության վերականգնումը, մշակութային արժեքների վերականգնումն առավել կարևոր են, այս ուղղություններով համարյա ոչինչ չի արվել, միայն բնակարանաշինությունը, անօթևանության խնդիրն է ինչ-որ չափով լուծվել:
Իշխանություններին շատ մեղադրելը տեղին չէ, որովհետև մեծ գումարներ են պահանջվում, նյութական կորուստները շատ մեծ են եղել: Բայց կան նաև շատ բացթողումներ, օրինակ՝ «Լինսի» հիմնադրամով 2000-2003թթ Քրքրոյանի հատկացրած 43 մլն դոլարով 3600 ընտիր բնակարան կառուցվեց: Եթե այն ժամանակ ճիշտ օգտագործվեին գրասենյակի մասնագետների հնարավորությունները և վերցնեին 50 մլն դոլար, անօթևանության խնդիրը վաղուց լուծված կլիներ: Հետագայում վարկ վերցրեցին, բայց մի քանի անգամ թանկ նստեց»,- նշեց մեր զրուցակիցը:
Աղետից անմիջապես հետո ահռելի քանակությամբ նյութական միջոցներ հոսեցին ամբողջ աշխարհից, սակայն դրանք կարճ ժամանակում փոշիացան: Ս. Նազարեթյանի դիտարկմամբ՝ դա ուներ և՛ օբյեկտիվ, և՛ սուբյեկտիվ պատճառներ: Նրա խոսքով՝ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի շրջափակումից և ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո աշխատանքները միանգամից կանգ առան և այստեղ եկած շինարարները ստիպված էին վերադառնալ: «Դրանից հետո տեղի ունեցածի համար կարելի է Հայաստանի իշխանություններին, բնակչությանը մեղադրել: Միայն Գյումրիում կար 1200 թանկարժեք վերամբարձ կռունկ, որոնք կտրտեցին՝ տարան Թուրքիա և Իրան, պետք է տեր լինեին ազգային այդ հարստությանը: Բացի դրանից՝ կային շինանյութի հսկայական պահեստներ, դրանք չպահպանվեցին, ում ձեռքին հնարավորություն կար, տարավ: Այդ հարստությանը տեր պիտի կանգնեին իշխանությունները, չթողնեին թալանել»,- ընդգծեց Նազարեթյանը՝ նաև հավելելով՝ գործ ունենք գռեհիկ սխալի հետ. աղետի գոտու օրինաչափությունները խախտվեցին:
Մանրամասն՝ տեսանյութում:
