Մոսկվան նախազգուշացնում է նոր պատերազմի մասին. Հայկական Ժամանակ
Երեկ Երեւանում էր Ռուսաստանի ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը: Վերջինս եղավ Ծիծռենակաբերդում, ուր կարծես թե գնացել էր անմիջապես օդանավակայանից, հանդիպումներ ունեցավ Սերժ Սարգսյանի եւ Էդվարդ Նալբանդյանի հետ, որի հետ նաեւ համատեղ մամուլիս ասուլիս տվեց: Ինչպես նաեւ մասնակցեց Հայաստան-Ռուսաստան դարերով կոփված բարեկամություն խորագրով պատմաավերագրական ցուցահանդեսի բացմանը, որին ներկա էր նաեւ Սերժ Սարգսյանը: Մի խոսքով, հագեցած օրակարգով պաշտոնական այց: ՌԴ ԱԳ նախարարի այցը ոչնչով չէր տարբերվում նոյեմբերի 19-20-ին Սդրբեջան կատարած այցից: Պարիտետը պահպանվել էր ոսկերչական ճշգրտությամբ: Բնականաբար, երկու այցերի պարագայում էլ առաջնային ուշադրության կենտրոնում էր այն, թե ինչ է խոսելու Բաքվում եւ Երեւանում ՌԴ ԱԳ նախարարը Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման թեմայով, պտտվում էր արդեն ավանդական դարձաձ հարցը արդյոք նոր առաջարկություններ բերելո՞ւ է, թե ոչ: Նոր առաջարկների մասով կրկին հիասթափություն էր սպասվում, իսկ ահա այն հարցը, թե ինչ է քննարկվել Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարության հետ, բաց մնաց:
Հայաստանյան լրատվամիջոցներն ու փորձագիտական շրջանակները մեծ ցնծությամբ ընդունեցին էդվարդ Նալբանդյանի հետ համատեղ ասուլիսում Սերգեյ Լավրովի այն միտքը, թե ինքը լավատես չէ ղարաբաղյան արագ կարգավորման հասնելու հարցում: Սա ընկալվել է որպես հայտարարություն ստատուս քվոյի պահպանման օգտին: Նույն կերպ է ընկսղվել նաեւԼավորվի Բաքվում արած հայտարարությունը, թե ՌԴ-ն եւ ԱՄՆ-ն դարաբաղյան հարցում ունեն նույն դիրքորոշումը: Այս երկուսին ավելացնում ենք հակամայատության կարգավորման երեք սկզբունքների հիշատակումը ՌԴ ԱԳ նախարարի կողմից, եւ վերջ, Հայաստանում գրեթե հաղթական տրամադրություններ են Աղրբեջանի բուոր պլանները ձախողվել են, ոչինչ չի ստացվել Ադրբեջանը Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի հետ սեպարատ պայմանավորվածությունների մեջ էր եւ ինչ-որ տարբերակ էր առաջ մղում, եւ հիմա Լավրովի այցերից պարզ դարձավ, որ այդ ամենը տապալվել է: Սրանք են հիմնական շեշտադրումները, որ Լավրովի այցի եւ առհասարակ ղարաբաղյան համատեքստում կարելի է հանդիպել հայկական մամուլում:
Այս ամենը իրականում լուրջ մտահոգության տեղիք է տալիս: Որովհետեւ նախկինում երբեք Հայաստանում այսպես կազմակերպված քարոզչական արշավ տեղի չի ունեցել կամ եթե եղել է, ապա շատ կարեւոր պահերին: Սինչդեո այս օրերին հայկական լրատվամիջոցները ողողված են ադրբեջանական պլանի ձախողման մասին նյութերով, ընդ որում, հայկական փորձագիտական շրջանակներին հավասար այդ մասին հայկական ԶԼՄ-ներին հարցազրույցներ են տալիս ռուսաստանցի փոչձագետները: Նրանք միահամուռ գովաբանում են Սերժ Սարգսյանին ու հայկական դիվանագիտությունը եւ ծաղրում Իլհամ Ալիեւին:
Նման քարոզչական ֆոն ստանալ կարելի էր երկու պարագայում, եթե Հայաստանի ղեկավարությունը ինչ-որ շատ տպավորիչ, մեծ հարգանքի արժանի քայլ է արել, որի առաջ այդպիսով խոնարհվում են, կամ ինչ-որ բան է նախապատրաստվում, որից փորձ է արվում ուշադրություն շեղել: Ցանկալի կլիներ, իհարկե, որ գործ ունենայինք աոաջին տարբերակի հետ, բայց կարծես թե սա այդ դեպքը չէ:
Օրեր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ էրդողանը ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ հանդիպումից հետո պատմեց, թե ինչ են խոսել ղարաբաղյան հարցով եւ ասաց, որ ՌԴ նախագահը այնքան էլ մեծ հույսեր չունի կարգավորման առումով: Այսօր էլ ՌԴ ԱԳ նախարարն է ասում, որ լավատես չէ: Սա շատ տարօրինակ է, որովհետեւ Ռուսաստանի գործը լավատես լինելն է որպես ԵԱՀԿ Սինսկի խմբի համանախագահ եւ ղարաբաղյան հակամարտության առանցքային միջնորդ: Ռուսաստանը պետք է ասի, որ լավատես է, որ ջանքեր են գործադրում, հաջողվում է կողմերի դիրքորոշումները մոտեցնել, նոր ջանքեր էլ կլինեն, նոր հանդիպումներ, ամեն ինչ լավ կլինի եւ այլն: Երբ միջնորդը հայտարարում է, որ հուսախաբված է, դա ոչ թե ստատուս քվոյի պահպանման օգտին է խոսում, այլ փակուղու: Իսկ երբ Ռուսաստանը Թուրքիայի միջոցով է հայտարարում, որ հույսեր չունի, դա գրեթե պատերազմի մասին նախազգուշացում է:
Կարելի է, իհարկե, ասել, թե Վլադիմիր Պուտինր այդ հայտարարությամբ ընդամենը գրողի ծոցն է ուղարկել Էրդողանիհ ու նրա ադրբեջանական խաղերը, բայց այսպես եզրակացնելու համար կա մի փոքրիկ խոչընդոտ: Այդ Ադրբեջանը չէ, որ երկու օրից պատրաստվում է ԵՄ-ի հետ նոր համաձայնագիր ստորագրել, Ադրբեջանի մասին չէ, որ ՌԴ պաշտպանության նախարարության պաշտոնական հեոուստաափքը աղբ է տարածում:
Եթե այս երկու փաստը չլինեին, դեռ հնարավոր էր ասել, որ Ռուսաստանի հոռետեսությունը ընդդեմ Ադրբեջանի է եւ ի օգուտ Հայաստանի: Բացի այդ նախորդ անգամ, երբ Մինսկի խմբի միջնորդները կորցրին լավատեսությունը, ինչի արդյունքում երկար ժամանակ չէին կարողանում Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահներին բանակցությունների տանել, դա ավարտվեց Ադրբեջանի լայնամասշտաբ հարձակումով 2016-ի ապրիլին: Հուսանք այս անգամ Ռուսաստանն իր լավատեսությունն ավելի շուտ կվերագտնի, քան տեղի կունենան նոր ողբերգական իրադարձություններ: Եվ որ ամենակարեւորն է այդ լավատեսությունը համատեղելի կլինի ՀՀ-ԵՄ նոր համաձայնագրի եւ նոր մակարդակի համագործակցության հետ:
Այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
