Հայաստանում բնական և օրինաչափ գործընթաց է դարձել, երբ խորհրդարանական ընտրություններից առաջ սկսվում են քաղաքական ընդդիմության ակտիվ շփումները նախընտրական միավորումների և դաշինքների շուրջ, ակտիվ խոսակցությունները միասնական ընդդիմության շուրջ: Խորհրդարանական ընտրություններից հետո, երբ ոմանք հայտնվում են խորհրդարանում, իսկ ոմանք ոչ, երբ իշխանությունը վերարտադրվում է հերթական անգամ, այդ ամենից մնում է միայն այն, որ տարբեր ուժեր սկսում են խոսել, որ հենց իրենք պատրաստ էին միավորման, միասնականության, բայց իքս կամ իգրեկ ուժը կամ ուժերը դա չկամեցան: Եվ ամեն ինչ որպես կանոն ավարտվում է դրանով: Այսինքն՝ խորհրդարանական ընտրություններից մի քանի ամիս առաջ սկսվում է իբրև թե քաղաքական կյանքը, իսկ դրանից անմիջապես հետո գործնականում մահանում: Թեև թվում է, որ կան քայլեր, հայտարարություններ, ասուլիսներ ու հարցազրույցներ, անգամ նախաձեռնություններ: Բայց խնդիրն այն է, որ կա էֆեկտիվություն: Մինչդեռ, բավական է, օրինակ, մի որևէ գործիչ իշխանական պրոյեկտ լինելու համար մեղադրի որևէ այլ գործչի կամ ուժի, երբ ամբողջ օրակարգը լցվում է դրանով, մի կողմ մղելով շատ ավելի կարևոր և էական նախաձեռնություններն ու հայտարարությունները, որոնք իրականում շոշափում էին թե՛ պետական, թե՛ հանրային շահեր:
Դիցուկ, հնչել է մեղադրանք «Ելք» դաշինքի հասցեին, և արդեն մի քանի օր է հանրության ուշադրությունը զբաղեցնում է այն, թե ինչ են միմյանց հասցեին ասում Զարուհի Փոստանջյանն ու «Ելք»-ը: «Ելք»-ի տարբեր գործիչների նախաեռնությունն ու մոտեցումները ԵՏՄ-ից դուրս գալու խնդրի վերաբերյալ, մղվել են երկրորդ պլան, դրանք ոչ մեկին չեն հետաքրքրում: Մյուս կողմից դրա պաճառն այն է, որ «Ելք»-ն ինքն էլ կարոացավ հստակեցել և ամբողջացնել, քաղաքական բանաձևում տալ իր կարևոր մոտեցմանն ու նախաձեռնությանը, ձևակերպել այն որպես քաղաքական տեքստ, ներկայացնել այն հանրությանն ու առաջին հերթին քաղաքական դաշտին, առաջարկելով սկսել քաղաքական լայն կոնսուլտացիաներ այդ խնդրի շուրջ, այն քաղաքական օրակարգի հարց դարձնելու շուրջ: Միասնական ընդդիմության մասին պարապ խոսակցությունների փոխարեն պետք է ձևավորել ընդդիմության միասնական գործընթացներ, շատ կոնկրետ խնդրների շուրջ, որոնք ամենևին պարտադիր չէ, որ ենթադրեն իշխանափոխության պաթոս, հեղափոխության պաթոս: Ավելին, դրանից որքան հեռու, և որքան մոտ քաղաքական հստակ, հասկանալի, հիմնավորված և փաստարկված տեքստերին, այնքան ավելի բարձր ՕԳԳ քաղաքական շատ կոնկրետ գործընթացի համար:
Միևնույն ժամանակ, այդպիսով մարգինալացվում է օրակարգն աղմուկ-աղաղաով և անհասկանալի ինտրիգներով լցնելու գործելաոճը, որը հայաստանյան քաղաքական կյանքում ավանդական գործելաոճ է, որից դուրս գալը դարձել է նույնքան հրամայական, որքան ասենք՝ Հայաստանի անվտանգության խնդիրը: Միասնական ընդդիմություն, իրական ընդդիմություն, դատարկ, ոչինչ չասող, ամեն ինչ լղոզող դիսկուրսներից անհրաժեշտ է դուրս գալ ընդդիմության միասնական նախաձեռնությունների մակարդակ, դրանով գործնականում ձևավորելով Հայաստանում հակակշիռների և այլընտրանքների ավելի գործնական մեխանիզմներ: Հայաստանի արտաքին, անվտանգային այլընտրանքները պետք է սկսվեն ներսում այլընտրանքների կամ առնվազն դրանց որոնման շուրջ գործնական, ոչ դատարկ հռչակագրա-պաթետիկ մակարդակի գործողություններից:
