Տոկիո-2020. Բռնցքամարտն ապրելակերպ է, պայքարելու, երազելու բնավորություն. Հովհաննես Բաչկով
ԵՐԵՎԱՆ, 19 ՀՈՒԼԻՍԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ: Հայաստանը քառամյակի (այս անգամ` հնգամյակի) ամենակարևոր մարզական իրադարձությանը` Օլիմպիական խաղերին կմասնակցի 17 մարզիկով: Այս 17-ից 3-ն Օլիմպիական խաղերի ամենահին մարզաձևերից մեկի` բռնցքամարտի ներկայացուցիչներն են, և նրանցից մեկը` Հովհաննես Բաչկովը, մեդալի ամենաիրական հավակնորդներից է:
Հովհաննես Բաչկովը մարզական դժվարին ճանապարհ է անցել, նրա ուղին հեշտ չէր, և նա այն քիչ բռնցքամարտիկներից է, ով չընկրկեց մրցավարական և այլ անհաղթահարելի թվացող դժվարությունների ժամանակ: Բաչկովը Եվրոպայի առաջնության և Եվրոպական խաղերի հաղթող է, աշխարհի առաջնության բրոնզե մեդալակիր, Ռիո դե Ժանեյրոյի 31-րդ Օլիմպիական խաղերի մասնակից:
«Արմենպրես»-ի հեղինակային «Երազանքի ճանապարհը` Տոկիո-2020» նախագիծը եզրափակվում է այս թողարկմամբ: Մենք ձեզ ներկայացրեցինք Խաղերի մասնակից մեր մարզիկներին բացառիկ լուսանկարային շարքերով և բազմաբովանդակ հարցազրույցներով:
-Մենք շատ հարցազրույցներ ենք ունեցել, բայց այս անգամ եկեք սկսենք ամենասկզբից` ինչպե՞ս է սկսվել ձեր ճանապարհը բռնցքամարտում:
-Մորեղբայրս զբաղվել է բռնցքամարտով: Ճիշտ է՝ ինձ ուղղորդել է նա, բայց պապիկս է առաջին անգամ տարել մարզադահլիճ: Առաջին անգամ 7 տարեկանում եմ սկսել զբաղվել այս մարզաձևով: Աշխույժ երեխա եմ եղել, և մասնագետները կարծել են, որ կկարողանամ բռնցքամարտում լուրջ արդյունքների հասնել: Բակային խաղերում էլ անընդհատ կռիվների մեջ էի լինում:
-Իսկ ո՞րն էր այն պահը, երբ գիտակցեցիք, որ, այո, բռնցքամարտն իմ մարզաձևն է:
-Այո, նման մի բան եղավ 2008 թվականին, երբ ես Եվրոպայի առաջնությունում գրավեցի երրորդ տեղը և դեռ պատանի էի: Այդ ժամանակ էր, որ նոր-նոր հասկացա, թե ինչ կարևորություն ունեն Եվրոպայի և աշխարհի առաջնությունները, թե որքան առանձնահատուկ եվ մարզիկի համար Օլիմպիական խաղերը: Այդ տարի էր, որ հասկացա, թե ինչ է իրենից ներկայացնում բռնցքամարտը:
-Եվ ի՞նչ է իրենից ներկայացնում բռնցքամարտը, Հովհաննես:
-Բռնցքամարտն ապրելակերպ է, բռնցքամարտը դաստիարակություն է: Բռնցքամարտը այն դաստիարակությունն է, որը չենք ստանում տանը, չենք ստանում շրջապատում: Բռնցքամարտը բնավորություն է` պայքարելու, դիմանալու, անսահման նպատակասլացության ու երազելու:
-Բռնցքամարտի ռինգում երկու մարզիկ են, բայց կա նաև մրցավարը: Ձեր դեպքում հատկապես մենք հաճախակի ականատես էինք լինում մրցավարական անհիմն, սխալ որոշումների: Երբեմն տպավորություն է ստեղծվում, որ ամեն անգամ մրցավարներին այլ բան ապացուցելու եք գնում, և դա ձեզ մոտ ստացվում է:
-Եթե անկեղծ՝ խոսում եմ այդ մասին մրցավարների հետ: Մրցավարները մեր սատանաներն են` նրանք են, որ որոշում են ում դրախտ ուղարկել, ում դժոխք: Ճիշտ եք, ամեն անգամ գնում եմ մրցաշարերի` ապացուցելու, որ նախորդ անգամ իրենք սխալվել են: Բնավորությունս է այդպիսին. մեկին մի բան ապացուցելու համար կանեմ այնքան՝ մինչ այն պահը, որ զգամ՝ ապացուցված է:
-Ռիո դե Ժանեյրոյի Օլիմպիական խաղերն առաջինն էին ձեր մարզական կարիերայում: Փորձով եք մոտենում Տոկիոյի խաղերին: Ի՞նչն եք կարևորում Ձեր փորձից, որ կարող եք Տոկիոյում օգտագործել:
-Ռիոյի Օլիմպիական խաղերի ամենամեծ փորձը, որ ստացել եմ, այն է, որ պետք չէ շռայլությանը տրվել: Օլիմպիական ավանում սննդամթերքից ամեն ինչ կա, բացարձակ ամեն ինչ, և պետք է պարզապես քեզ նման շռայլություն թույլ չտաս, երբ դու բռնցքամարտիկ ես, և քո մրցաշարն ամենաերկարն է Խաղերում: Գիտեք՝ բռնցքամարտի մրցաշարը մեկնարկում է Խաղերի բացման օրն ու ավարտվում ամենավերջում:
-Սպորտում այսպես է՝ դու մեծ հաջողությունների հասնում ես կամ տաղանդի, կամ աշխատասիրության շնորհիվ: Դուք ձեզ տաղանդավո՞ր եք համարում, թե՞ աշխատասեր:
-Ձեր հարցին կպատասխանեմ այս կերպ՝ հետևություններն արեք դուք: Երբ պատանի, երիտասարդ տարիքում հաջողությունների չէի հասնում, նայում էի համաշխարհային հռչակ ձեռք բերած մարզիկներին ու ամեն մեկից մի-մի հնարք ինձնով անում: Յուրաքանչյուրից վերցրել եմ ինչ-որ բան և միավորելով դարձրել եմ իմը: Ես ռինգում խոսում եմ ինձ հետ, մրցում եմ ինքս ինձ հետ: Երկու մարդ եմ ռինգում, մեկն, ով մրցում է, մյուսն ինձ ասում է, թե ինչ պետք է անեմ: Ինձ երբեմն հարցնում են, թե ինչու եմ բռնցքամարտը շախմատի հետ համեմատում. երկուսում էլ անսահման են կոմբինացիները: Բայց պետք է տաղանդ, որով կարողանում ես իմպրովիզացիա անել: Չի կարող անտաղանդ մարդն աշխատասիրությամբ ինչ որ բանի հասնել:
-Եթե տեսնեիք Աստծուն, ի՞նչ կասեիք:
-Միայն ու միայն շնորհակալություն կհայտնեի այն ամենի համար, ինչ ունեմ հիմա, ինչպիսին կամ հիմա:
-Հայաստանը դժվարին ժամանակներ է ապրում, և մեր երկիրն ինչ-որ տեղ, ինչ-որ պահի իսկապես նոր հաղթանակների կարիք ունի: Սա ձեզ համար կարո՞ղ է Օլիմպիական խաղերում հաղթելու մոտիվացիա լինել:
-Իհարկե, ամեն մեկս էլ մեր հերթին պարտավորված ենք զգում մեր երկիրն արժանապատիվ ներկայացնելու համար: Մեր երկրին հիմա հաղթանակներ են պետք: Կհիշեք, կարծում եմ, որ պատերազմի օրերին պրոֆեսիոնալ ռինգում անցկացրած մենամարտից հետո հատուկ շապիկ էի կրում, որով աջակցում էի մեր զինվորներին: Ես անկեղծորեն հավատում եմ՝ հիմա գալու է Հայաստանի ոսկե ժամանակաշրջանը: Մենք Աստծու տված ժողովուրդ ենք:
-Մի քանի բլից հարց. Ալի՞, թե Թայսոն:
-Ալի:
-Լե՞ռ, թե ծով:
-Ծով:
-Տոլմա՞, թե խորոված:
-Տոլմա:
-Պիցցա՞, թե պաղպաղակ:
-Պաղպաղակ:
-Գի՞րք, թե ֆիլմ:
-Գիրք:
-Նարդի՞, թե շախմատ:
-Շախմատը սիրում եմ, բայց միշտ նարդի եմ խաղում:
-Սո՞ւրճ, թե թեյ:
-Առաջ թեյ էր, հիմա` սուրճ:
-Թո՞մը, թե Ջերին:
- Ջերին:
-Շնորհակալ եմ զրույցի համար, հուսով եմ՝ արդեն մեդալներով զրույց կունենանք Տոկիոյում:
Նախագծի հեղինակ՝ Վարվառա Հայրապետյան
Լուսանկարները՝ Հայկ Մանուկյանի
Տոկիոյի Օլիմպիական խաղերի մեկնարկին մնացել է 4 օր
Բաժանորդագրվեք մեր ալիքին Telegram-ում