«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱՄՆ-ում բնակվող դերասան Լևոն Շարաֆյանը
–Պարոն Շարաֆյան, Լոս Անջելեսում «Երկիր Ծիրանի» կուսակցության առաջնորդ Զարուհի Փոստանջյանը նոյեմբերի 26-ին համահայկական ընդվզմանն ընդառաջ բողոքի ակցիա է իրականացրել: Արդյոք մասնակցե՞լ եք ակցիային: Առհասարակ Լոս Անջելեսի հայկական համայնքն ինչպե՞ս արձագանքեց:
-Չեմ հետևել ո՛չ այդ հավաքներին, ո՛չ Փոստանջյանի եկածին, ո՛չ էլ խոսացածին: Գոնե իմ ընկերների շրջապատում չենք խոսել այդ մասին, և ոչինչ ասել չեմ կարող: Մի բան, որ չգիտեմ, ի՞նչ ասեմ:
-Նրանք Հայաստանում իշխանափոխության համար են պայքարում:
-Ես իշխանափոխության հետ ոչ մի կապ չունեմ: Մենք Թրամփի ձեռքն ենք կրակն ընկել:
-Սխա՞լ եք համարում Սփյուռքի մասնակցությունը Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումներին:
-Այստեղից միջամտելն իզուր բան է, ոչ մեկին դա պետք չէ, ոչ մեկը դրան բանի տեղ չի դնում: Դրանք իզուր խոսակցություններ են, իզուր կարծիք, իզուր մտքեր են, ոչ մեկն ուշադրություն չի դարձնում, ականջ չի դնում այդ մտքերին: Դրա համար դրա շուրջ ոչ մի կարծիք չեմ կարող հայտնել, որովհետև դրա մեջ չեմ, և առհասարակ, ես աշխատում եմ քաղաքականության մեջ չմտնեմ, որովհետև դա շատ կեղտոտ տեղ է: Ես շուտով 71 կդառնամ, ես մաքուր ապրել եմ, մաքուր էլ ուզում եմ գնալ այս երկրից, չեմ ուզում կեղտոտվել: Դա ոչ մի օգուտ չի տա: Ուզում է 60 հատ միտինգ անեն, 70 կոմիտեներ կազմեն, ով ուզում է գա, խոսի, ինչ կուզի, թող խոսի, ինչպես դրված է, այնպես էլ կգնա: Դժբախտաբար, այդպես է: Մարկ Տվենն է լավ ասել՝ եթե ժողովրդի կարծիքը հաշվի առնեին, նրան թույլ չէին տա, որ նա քվեարկեր: Այսինքն՝ քվեարկես-չքվեարկես, էական չէ: Ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում, այս ոլորտն ինձ պարզապես չի հետաքրքրում:
-Համահայկական խորհուրդ ձևավորելու անհրաժեշտության մասին խոսում է իշխանությունը, Սփյուռքում շահագրգիռ կառույցների հետ քննարկումներ են ծավալվում: Այս գաղափա՞րն էլ Ձեզ չի ոգևորում:
-Մեզ թույլ չեն տալիս քվեարկենք, մենք չենք մասնակցում ընտրություններին, և սա լուրջ խնդիր է: Ես տվյալ նախագահին չեմ ընտրել, ես այդ քաղաքական հարցերի մեջ չեմ մտել, ոչ մի կարծիք չունեմ և պարզապես իմ կարծիքը ոչ մեկին չի հետաքրքրում: Ընտրե՞լ եք, վայելեք, ինձնից ի՞նչ եք ուզում:
Այստեղից իմ ասածը կլինի ատամները թափած շան հաչոց: Կոնկրետ ինձ համար ղեկավարությունը ոչ մի վատ կամ ոչ մի լավ բան չի արել: Ամենամեծ վատությունը, որ արենց հանրապետության համար, Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էր, բայց այս մարդկանց հետ ես չեմ շփվել: Համացանցում կարդացի, որ Հայաստանում ամեն տասներորդ ընտանիք հացի կարոտ ունի: Սուտը մեռնի՞: Մեկ ամիս առաջ Հայաստանում էի, և ես այդպիսի բան չեմ տեսել, որ յուրաքանչյուր տասներորդ ընտանիք հացի կարոտ է, ո՞ւմ են խաբում, ինչեր են գրում: Էլի սրտաճմլիկ հեռուստամարաթոնի նյութ են ուզում բացե՞լ:
Ասում են՝ Սփյուռքը համախմբվի, բայց ինչո՞վ… փողո՞վ: Տարիներ շարունակ հեռուստամարաթոններով համախմբվում են, ուրիշ ոչինչ: Ուրիշ էլ ի՞նչ հարցում համախմվենք: Տեսեք՝ գանք կոչումներին: Այստեղ անվանի արվեստագետներ կան՝ Ռուբեն Թելունց, Պապին Պողոսյան, Ալլա Թումանյան, Լևոն Սևան, Արտաշես Ավետյան և ուրիշներ, երբ կոչումների հարց է լինում, ինչո՞ւ են այդ մարդկանց անտեսում, եթե մի ազգ ենք, մի Սփյուռք, և մի հայրենիք:
-Դուք կարծո՞ւմ եք՝ աղքատություն չկա՞ Հայաստանում, որ սոցիալական վիճակը ծանր չէ՞:
-Աղքատություն որտե՞ղ չկա: Ֆրանսիայում էլ կա, այստեղ էլ կա, Ճապոնիայում էլ կա, ամեն տեղ կա, բայց չի նշանակում, որ ամեն տասներորդ ընտանիք հացի կարոտ է: Գիշերվա մեկին ես եմ մտել Մասիվի «Երևան Սիթին», զարմացել էի, կարծես, Նոր տարվա նախօրե լիներ: Ես հարցրի՝ ինչ է կատարվում, ինձ ասացին, որ օրվա 24 ժամն այսպես է: Դա նշանակում է, որ ամեն տասներորդ ընտանիք հացի կարո՞տ է, սուտ է: Ես դրան չեմ հավատում: Եթե մինչև գիշերվա երեքը բոլոր սրճարանները լցված են, ցերեկվա ժամին մտել եմ «Երևան» պանդոկ հաց ուտեմ, ինձ ասում են՝ կներեք, տեղ չկա, կարո՞ղ եք մի կես ժամ սպասել: Ասացի՝ տուրիստնե՞ր են, պատասխանեցին, որ ոչ, մերոնք են: Հերիք եղավ: Երկրաշարժից քսանինը տարի անց, ամոթ է, որ մինչև հիմա կան մարդիկ, ովքեր տնակներում են ապրում: Այդքան գումար, այդքան միլիոններ, որ մտավ Գյումրի, տո մի հատ էլ Գյումրի կողքից կարելի էր սարքել, կարելի էր կողքից մի շքեղ Դուբայ սարքել: Հերիք է, ամոթ է, որոշ մարդիկ պետք է կշտանան: Այս օրերին «Երկրաշարժ» ֆիլմը նայեցի, նստած լաց էի լինում: Մի սերունդ է մեծացել, երեխա ունեցել, և մարդիկ դեռ տնակներում են ապրում: Այ սրա մասին պետք է խոսել: 19-20 տարեկան տղաները գնացել կռվել են, անդամալույծ դարձել, ոտք ու ձեռք են կորցրել, անտերության են մատնված, ո՞վ է նրանց բանի տեղ դնում, հանուն ինչի՞ կորցրին, որ հիմա էլ ուզում են յոթ շրջանները վերադարձնել: Այ նման բանից է պետք ամաչել, ամոթ է: Ես էլի չեմ մտնում քաղաքականության մեջ, և գուցե էմոցիոնալ բաներ եմ ասում, որ ոչ մեկին պետք չէ, բայց փաստը մնում է փաստ, որ այդ տնակներում կռիսների հետ մի ամբողջ սերունդ է մեծացել: