Խաբարովսկում չի դադարում բողոքի շարժումը, որ առաջացել է նախկին նահանգապետ Ֆուրգալի ձերբակալությունից հետո, հանուն նրա պաշտպանության: Խաբարովսկի շարժումն այդ իմաստով աննախադեպ է պուտինյան Ռուսաստանի պատմության համար:
Խաբարովսկին զուգահեռ՝ Ռուսաստանի մյուս ծայրում, այս դեպքում, իհարկե, ոչ դե յուրե, բայց դե ֆակտո ծավալվում է մեկ այլ ժողովրդական ընդվզում՝ Բելառուսում տեղի է ունեցել մի քանի տասնյակ հազարանոց հավաք նախագահի ընդդիմադիր թեկնածու Սվետլանա Տիխանովսկայայի օգտին: Նախօրեին Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն հայտարարել էր, թե ձերբակալվել են Ռուսաստանի, այսպես ասած, վագներական վարձկաններ, որոնք եկել են Բելառուս հեղափոխություն անելու համար: Տիխանովսկայան հայտարարել է, թե իրենց հեղափոխություն պետք չէ, իրենք ընդամենն ուզում են արդար ընտրություն և խաղաղ իշխանափոխություն:
Ինչո՞ւ են եկել վագներականները, ո՞վ է ուղարկել նրանց: Լուկաշենկո՞ն է կանչել օգնության՝ այսպես ասած, ռուսական վտանգ իմիտացնելու և այդպիսով հանրությանն իր շուրջը մոբիլիզացնելու համար, թե՞ Ռուսաստանն ունի վտանգի զգացում, որ Լուկաշենկոն կարող է և իմիտացնել, այսպես ասած, ընդդիմության հաղթանակ և այդպիսով դուրս գալ խաղից՝ Ռուսաստանին դնելով փաստի առաջ: Արդյոք վագներականները գնացել են այդպիսի սցենար թույլ չտալու համա՞ր: Համենայնդեպս, Բելառուսում իրավիճակը աննախադեպ է և հետաքրքիր:
Ըստ էության ստացվում է, որ Մոսկվան հայտնվել է ժողովրդական աննախադեպ ալիքի «աքցանի» միջև՝ Խաբարովսկից և Բելառուսից, կամ, այսպես ասած, հայտնվել է երկու ճակատի առաջ: Իհարկե, պետք չէ բացառել նաև պարզապես երրորդ սցենարը՝ Մոսկվան ինքն է իմիտացնում ժողովրդական ընդզվում և փորձում այդպիսով ռեսթարտ անել ռուսական գրեթե ամբողջապես և անհույս կախված կառավարման համակարգը, որի, այսպես ասած, ռեսթարտի հույսը մնացել է երկուսը՝ կա՛մ պատերազմ, կա՛մ ժողովրդական ընդվզում:
Ի՞նչ կլինի, եթե չստացվի կամ չհաջողի ընդվզումը: Պատերազմի համար ռեսուրս է պետք, ահռելի ռեսուրս, որը Ռուսաստանը չունի: Ուղղություն, իհարկե, կգտնեն, իսկ ահա՝ ռեսուրս: Դա կարող է լինել թերևս վերջին պատերազմը: Կրեմլը անկասկած գիտակցում է դա:
