Սերժ Սարգսյանը իշխանության ազդեցիկ ֆիգուր դարձավ դեռ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախագահության շրջանում, երբ, ըստ էության, սուպերնախարար նշանակվեց ՆԳ և ԱԱ միացյալ նախարարությունում: Ասում են` Սերժ Սարգսյանը եղել է առաջին նախագահի մերձավոր շրջապատում, որին Տեր-Պետրոսյանը վստահել է: Իհարկե, Սերժ Սարգսյանը «հատուցեց» այդ վստահության համար` 1998-ին իշխանության հայտնի եռյակի կազմում պահանջելով Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականը: Սակայն զգուշավորությունն ու հաշվենկատությունը երբեք չեն դավաճանել Հայաստանի գործող նախագահին: 1998-ի դրամատիկ օրերին նա, ի տարբերություն Ռոբերտ Քոչարյանի և Վազգեն Սարգսյանի, այդպես էլ հանդես չեկավ որևէ հրապարակային գնահատականով, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի քաղաքականության քննադատությամբ:
Հատկապես 1999-ի հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունից հետո Սերժ Սարգսյանը մնաց իշխանության միակ խարիզմատիկ գործիչը` Ռոբերտ Քոչարյանից բացի: Շատերը նույնիսկ պնդում են, որ Սարգսյանը եղել է Քոչարյանի իշխանության «գորշ կարդինալը»: Տրամաբանական էր ենթադրել, որ 2008-ի նախագահական ընտրությունները լինելու են Սերժ Սարգսյանի աստեղնային ժամը: Մի կողմից` իշխանության ժառանգորդության հարցում նա չուներ համակարգային լուրջ մրցակիցներ, եթե նույնիսկ Ռոբերտ Քոչարյանն արհեստականորեն փորձում էր «այլընտրանք» ձևավորել Վարդան Օսկանյանի դեմքով, մյուս կողմից` ընդդիմությունը գտնվում էր քաղաքական և բարոյական անկման շեմին:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խառնեց տասնամյա լռության ուխտը և Սերժ Սարգսյանի ծրագրերը` 2007-ի աշնանը քաղաքականություն վերադառնալով և նախագահության հայտ ներկայացնելով:
Իշխանության կողմից Տեր-Պետրոսյանին հասցեագրվող «քիրվայության», «մութ ու ցուրտ տարիների» քարոզչական մեղադրանքները հակառակ էֆեկտն ունեցան. առաջին նախագահի շուրջ ձևավորվեց քաղաքական և հանրային լայն կոնսոլիդացիա:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և Սերժ Սարգսյանի ընտրական «հանդիպումը» կարող էր նույնիսկ պատմական դառնալ և քաղաքական առումով ռացիոնալ լինել, եթե տաս տարվա ընդմիջումից հետո վերաբացվեր ԼՂ խնդրի շուրջ քաղաքական դիսկուրսը նոր իրողությունների, գլոբալ և ռեգիոնալ փոփոխությունների համատեքստում, սակայն դեռևս քարոզարշավի օրերին ակնհայտ դարձավ, որ պայքարն անտագոնիստական է լինելու և վերջանալու է ոչ թե տեղամասերում, այլ փողոցում` հեղափոխության կամ իշխանության հաշվեհարդարի ելքով:
Ոչ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, ոչ էլ Սերժ Սարգսյանը պատրաստ չէին պարտության և, ըստ էության, նահանջի տեղ չունեին:
Այս կոնֆիգուրացիան հրաշալի մարտավարական դիրք ապահովեց Ռոբերտ Քոչարյանի համար, որը, մի կողմից, ցանկանում էր հաշվեհարդար տեսնել Տեր-Պետրոսյանի ու նրա թիմի հետ, մյուս կողմից` մտադիր էր արյունոտ հետքով ականապատել Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը:
Հետընտրական զարգացումների արյունոտ սցենարը գծագրված էր…
