«Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցը հայտարարել է, որ ինչպես 2015 թվականին, այնպես էլ այժմ ԲՀԿ-ն ինքնուրույն չէ, գործում է այլ ազդեցությամբ, որը կունենա վատ հետևանք: ԲՀԿ-ից պատասխանել է կուսակցության խոսնակ Իվետա Տոնոյանը՝ ասելով՝ թող ԲՀԿ-ն չխառնեն «Իմ քայլի» հետ: «Իմ քայլը»-ԲՀԿ փոխհրաձգությունը երկու այդ ուժերի գործն է, իսկ քաղաքական իմաստով, իրավիճակը ԲՀԿ-ի համար իսկապես նախանձելի չէ: Նախանձելի չէ այն առումով, որ թերևս չարդարացավ ԲՀԿ սպասելիքը՝ լինել ինքնուրույն երկրորդ՝ ի տարբերություն համակարգային քվոտավորված երկրորդի դերի, որ ուներ մինչև հեղափոխությունը: Եվ դարձյալ ԲՀԿ-ն հայտնվեց այդ համակարգի ազդեցության տակ, և այդ իմաստով Լիլիթ Մակունցը որոշակիորեն արտահայտում է իրականությունը, եթե, իհարկե, այն հասկանանք ոչ միայն լոկ ուղիղ իմաստով՝ թե ինչ-որ մեկը թելադրում է Ծառուկյանին կամ ԲՀԿ-ին: Տվյալ պարագայում խնդիրը ուղիղ թելադրանքի լինել-չլինելը, կամ ընդհանրապես թելադրանքի լինել-չլինելը չէ: Այլ ազդեցությունն այդ առումով ունի ավելի խորքային իմաստ և նշանակում է այն, որ ԲՀԿ քաղաքական խնդիրները, նպատակներն ու չափումները ներկայումս գտնվում են նախկին համակարգի մյուս դերակատարների, մասնավորապես Ռոբերտ Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի դաշտում, միաժամանակ նաև նոր իշխանությունից պոկված և նախկինին ուղղակի, թե անուղղակի հարող Արթուր Վանեցյանի ազդեցության դաշտում:
Նրանք են, որ իրենց քաղաքական աշխուժությամբ ստեղծել են մի միջավայր, որտեղ «Բարգավաճ Հայաստանին» զրկել են երկրորդը լինելու ազատ հնարավորությունից, կամ գուցե ընդհանրապես հնարավորությունից: Դա բավականին տեսանելի, պարզ իրավիճակ է, որը հերքելը, թերևս, չունի իմաստ:
Միաժամանակ խնդիրն այն է, որ ԲՀԿ-ն այդ վիճակում չունի նաև առանձնապես շոշափելի ելք և, կամա թե ակամա, ստիպված է խաղալ այն խաղը, որ թելադրում են վերը թվարկված բևեռները և ուժերը: Ահա այստեղ է ազդեցության խնդիրը, որն ավելի խորանալու է, որքան էլ Գագիկ Ծառուկյանը հրաժարվի, օրինակ, Ռոբերտ Քոչարյանից, կամ որքան էլ փորձի գործել միայնակ և չգնալ Արթուր Վանեցյան-ՀՅԴ-ԲՀԿ ձևաչափով: Որն է այդ դեպքում ելքը ԲՀԿ և նրա քաղաքական ղեկավարի համար: Առաջին հայացքից ելքը պարզ է՝ կուսակցությունը մեծ հաշվով սպառել է իր քաղաքական իմաստը, և լավագույն լուծումը Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձն է բիզնես դաշտ, իսկ կուսակցության պարագայում էլ կա՛մ լուծարումը, կա՛մ միավորումը որևէ այլ ուժի հետ՝ մեկ կուսակցության ներքո: Դա, իհարկե, այդքան էլ իրատեսական հեռանկար չէ, մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով: Մյուսն ավելի բարդ է՝ կուսակցական խորքային, արմատական վերափոխում, ըստ էության՝ հեղափոխություն ԲՀԿ ներսում: Այսինքն՝ ԲՀԿ-ն պետք է անի ինքն իր ներքին հեղափոխությունը հետհեղափոխական Հայաստանում իր քաղաքական գոյությունը վերաիմաստավորելու համար, կամ ավելի շուտ՝ իր համար իր քաղաքական գոյությունն իմաստավորելու համար, որովհետև, այդուհանդերձ, այլ ուժերի համար այդ գոյությունն այսօր էլ ունի իմաստ:
Ընդ որում, քաղաքական գործունեության այդ ռեժիմն էլ իհարկե կարող է լինել դիտարկելի, բայց հենց դա է, որ իրավիճակը բերում է այլ ազդեցության դաշտ՝ անկախ որևէ ուժի ուղիղ թելադրանքի կամ ցուցման առկայության:
Իրավիճակն այդ տեսանկյունից շատ ավելի պարզ է այլ հարթության վրա: Գագիկ Ծառուկյանը ձևավորվել է նախկին համակարգում, նա այդ համակարգում է դարձել Ծառուկյան, և անկախ անձնական շնորհի և աշխատանքի աստիճանից, անկասկած է, որ նա առանց համակարգի չէր լինի այն, ինչ կա այսօր: Եվ ուրեմն, համակարգը, որ ստեղծել է նրան, անշուշտ նաև հավաքական նպատակների և ռազմավարության շրջանակում, չի հանդուրժի նրա, այսպես ասած, «առանձին» գործունեություն այդ ամենի հաշվին: Ծառուկյանը գուցե մտածում է, որ ինքը փակել է հաշիվները այդ համակարգի հետ և ձեռք բերել «առանձնանալու» իրավունք, բայց անկասկած է, որ համակարգը չի մտածում այդպես և մտածում է լիովին հակառակը:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
