Ֆինլանդիայում այսօր կհանդիպեն Ռուսաստանի և ԱՄՆ արտաքին գործերի նախարարներ Սերգեյ Լավրովն ու Մայք Պոմպեոն: Նրանք հանդիպում են Վենեսուելայում ստեղծված կացությունը քննարկելու նպատակով: Նախօրեին այդ թեմայով հեռախոսազրույց էին ունեցել ԱՄՆ նախագահ Թրամփն ու ՌԴ նախագահ Պուտինը՝ քննարկելով իհարկե այլ հարցեր: Կասկածից վեր է, որ Լավրովն ու Պոմպեոն էլ քննարկելու են բազմաթիվ այլ միջազգային խնդիրներ: Այլ կերպ հնարավոր էլ չէ, քանի որ անգամ Վենեսուելայի խնդրի վրա կենտրոնացումը բնականորեն իր հետ բերում է հարակից այլ խոսակցության նյութեր՝ հաշվի առնելով միջազգային քաղաքականության շղթայական փոխկապակցվածության հանգամանքը:
Ահա այդ իմաստով Թրամփ-Պուտին զրույցն ու դրանից հետո Ֆինլանդիայում նրանց արտգործնախարարների հանդիպման հանգամանքը մեզ համար ուշադրության է արժանի ոչ միայն միջազգային իրադրության ընդհանուր համատեքստում, այլ նաև կոնկրետ Արցախյան հարցի՝ հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Բաքուն ապրիլի 15-ին Մոսկվայում ՌԴ նախարարի ներկայությամբ Մնացականյան-Մամեդյարով հանդիպումից հետո օրակարգ է բերել նախարարների հանդիպում կազմակերպելու Վաշինգտոնի առաջարկի հարցը: Ընդ որում՝ հետաքրքիր է, որ այդ հարցում առավել աշխույժը Բաքուն է, իսկ Երևանը հայտարարել է, որ չկա կոնկրետ առաջարկ: Ավելին, նույնիսկ Վաշինգտոնից պետքարտուղարի տեղակալի օգնականի մակարդակով օրերս եղավ արձագանք այն մասին, որ նախարարների հաջորդ հանդիպման տեղի հարցում չկա որոշում, բայց ԱՄՆ-ը պատասխանատու է խաղաղ կարգավորման հանձնառության հարցում: Այլ կերպ ասած՝ Նահանգները հայտարարեց, որ առանձնապես փութաջանորեն չի պատրաստվում հանդիպում կազմակերպել Վաշինգտոնում, և դա իրենց համար առանցքային չէ:
Ահա այդ համատեքստում, հատկապես Բաքվի «նախանձախնդրության», Ֆինլանդիայում ԱՄՆ-Ռուսաստան արտգործնախարարական հանդիպումը դառնում է որոշակիորեն ինդիկատորային: Ինչո՞ւ էր Ադրբեջանը շտապում հասնել Վաշինգտոնում հանդիպման հարցում որոշակիության, մինչև Ռուսաստանի ու ԱՄՆ արտգործնախարարների հնարավոր հանդիպումը: Ըստ երևույթին այն պատճառով, որպեսզի հնարավոր լինի օգտագործել Վենեսուելայի հարցում երկկողմ լարվածության աճը և կապիտալիզացնել այն Արցախի հարցում: Դրանով էր պայմանավորված, որ բացի Վաշինգտոնի հանդիպումը օրակարգում արդիականացնելու «մինուճար» փորձերից՝ Ադրբեջանը նաև փորձում էր ուշադրություն հրավիրել իր վրա՝ սահմանին իրադրությունը որոշակիորեն լարելով, ընդհուպ հայկական զինուժի երկու զինծառայողին հասցրած վիրավորումով: Սակայն Ադրբեջանի շանտաժը կարծես թե չաշխատեց, թեև այդ իմաստով երևի թե շատ բան պարզ կլինի այսօր Ֆինլանդիայում՝ Լավրով-Պոմպեո հանդիպումից հետո:
Ընդ որում, հետաքրքիր է այն, որ այդ ֆոնին լարվել էր իրավիճակը նաև մերձավորարևելյան ուղղությամբ, այդ թվում՝ իսրայելա-պաղեստինյան: Ու հետաքրքիր է, որ Ֆինլանդիայում սպասվող հանդիպումից առաջ տեղեկություն է տարածվել հրադադարի համաձայնության մասին: Եվ եթե դրան գումարենք նաև այն, որ միաժամանակ իրավիճակը լարվել և ռազմական բախման էր հասել Սիրիայի հյուսիսում, որտեղ Սիրիայի կառավարական բանակն ու թուրքական զինուժն էին բախվել, և անգամ խոսվում էր թուրքական կողմի զոհերի մասին՝ սիրիական հրթիռակոծությունից հետո, ապա Լավրով-Պոմպեո հանդիպմանն ընդառաջ ստացվում է լարվածության յուրօրինակ եռանկյուն՝ Ադրբեջան, Թուրքիա, Իսրայել, որը կարծես թե համակցված թե ակամա, այդուհանդերձ գրեթե նույն ոճով «զամբյուղ» է հյուսել ամերիկա-ռուսական բարձր մակարդակի հեռախոսազրույցից և նախարարական հանդիպումից ստացվելիք «պտուղներ» հավաքելու համար:
Ինչ է ստացվել նրանց մոտ այդ հարցում՝ պարզ կլինի մի քանի ժամ անց, թեև հնարավոր է հրապարակային ավելի ուշ դրսևորումներով: Այդ թվում, թերևս, պարզ կլինի, թե արդյոք կա՞ Վաշինգտոնում Մնացականյան-Մամեդյարով հանդիպման անհրաժեշտություն, ինչն ինքնին միարժեքորեն չի վկայելու իհարկե այդ հարցում ամերիկա-ռուսական հակադրության մասին: Պարզապես Ռուսաստանը Կովկասում ունի ԱՄՆ աջակցության կարիքը՝ թուրք-ադրբեջանա-իսրայելական եռանկյունը զսպելու համար: