2018 թվականի խնդրի հանգուցալուծման համատեքստում ուշագրավ հարցերից մեկը թերևս այն է, թե կա՞ արդյոք այդ խնդրում Արևմուտք-Ռուսաստան, այսպես ասած, դիմակայություն: Արդյոք Հայաստանի նոր կառավարության և, մասնավորապես, վարչապետի նշանակման հարցում նախ՝ Արևմուտքն ու Ռուսաստանն ունե՞ն սկզբունքային շահագրգռություն, և երկրորդ՝ այդ հարցում նաև էական տարակարծություն: Կա՞ արդյոք նրանց միջև որոշակի պայքար:
Կասկածից վեր է մի բան, որ Հայաստանի իշխանության խնդիրը նվազագույնը հետաքրքրելու է Մինսկի խմբի երեք համանախագահ երկրներին՝ այն պարզ պատճառով, որ նրանք աշխատելու են այդ իշխանության հետ Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում, որը դեռ շատ երկար կշարունակվի: Ըստ այդմ, ուժային այդ կենտրոնները առնվազն չեն կարող անտարբեր լինել հարցին, թե ով կլինի վարչապետ, ում հետ նրանք գործ կունենան այդ գործընթացում, ում հետ պետք է փորձեն նաև կառուցել այն նոր տրամաբանությունը, որն ակնհայտորեն փնտրվում է ղարաբաղյան գործընթացում քաղաքական ձևաչափ ապահովելու և այդ միջոցով իրավիճակը պահելու, լայնածավալ լարման ռիսկերը կառավարելու համար:
Ըստ այդմ, նվազագույնը այդ մասով առաջանում է հարց՝ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրները ունե՞ն կոնսենսուս Հայաստանի իշխանության հարցում, թե՞ ոչ: Որքան էլ այդ երկրները միջազգային քաղաքական ասպարեզում գտնվում են լուրջ դիմակայության մեջ, այդուհանդերձ առավել հավանական է տարբերակը, որ Ղարաբաղյան խնդրում իրավիճակի խոշոր հաշվով կայունության, լայնածավալ և տևական ռազմական գործողությունների բացառման հարցում նրանց կոնսենսուսը և համատեղ աշխատանքը կտարածվի նաև Հայաստանի ու թերևս ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև Ադրբեջանի իշխանության խնդիրների վրա: Վերջին հաշվով, հենց այդ նկատառումով նրանք Ալիևին գործնականում չխանգարեցին ձևավորել մեխանիզմ, որը Ադրբեջանում ապահովել է Ալիևների գրեթե ցմահ իշխանություն՝ ժառանգական կամ ընտանեկան մեխանիզմներով փոխանցման ենթակա:
Հայաստանի պարագայում էլ նկատելի է, որ չկա էական տարաձայնություն և դիմակայություն, բայց հետաքրքիր է մի հարց՝ նրանց հետաքրքրո՞ւմ է վարչապետի անձը, նրանք գիտե՞ն, թե ով է առաջադրվելու, թե՞ նրանց համար էլ հանգուցալուծումը լինելու է անակնկալ, վերջին պահին՝ կախված նրանից, թե ինչ կասի կամ ում կառաջադրի Սերժ Սարգսյանը:
Իհարկե, այդ հանգամանքին փոքր-ինչ դժվար է հավատալ, որովհետև ի վերջո Մինսկի խմբի երեք համանախագահները ՀՀԿ մեծամասնությունը չեն, որոնց դեպքում Սերժ Սարգսյանն ինչպես ասի, այնպես էլ կլինի: Մյուս կողմից՝ իհարկե, այդ համանախագահներն էլ ստիպված են առաջնորդվել հայաստանյան իրավիճակով ու իրողություններով, իսկ այստեղ Սերժ Սարգսյանին հաջողվել է թերևս իր համար ամենակարևորը՝ չեզոքացնել քաղաքականության գործնականում բոլոր հնարավոր և անհնար օջախները: Թեև դա, իհարկե, նրանից մեծ ջանք չի էլ պահանջել այդպիսի օջախների, ըստ էության, հենց սկզբից էլ բացակայության կամ լոկ անվանական, լոկ հռչակագրային առկայության պարագայում:
Ավելին, Սարգսյանը գործնականում հենց դրա վրա է «կառուցել» Հայաստանի իշխանության հարցում միջազգային ներկայիս կոնսենսուսը՝ կամա թե ակամա: Այդ տեսանկյունից Հայաստանում Արևմուտք-Ռուսաստան քաղաքական դիմակայություն կամ մրցակցություն, որպես այդպիսին, թերևս գոյություն չունի, որովհետև գոյություն չունի դաշտը, որի վրա պետք է լինի այդ մրցակցությունը: