Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը սեպտեմբերի 16-ին ընդունել է Lydian Canada Ventures ընկերության տնօրենների խորհրդի անդամ Ջեֆրի Քոուչին և «Լիդիան Արմենիա» ընկերության գործադիր տնօրեն Հայկ Ալոյանին: Ընթերցողի համար թերևս պարզ է, որ խոսքն Ամուլսարի խնդրի մասին է, հաշվի առնելով թավշյա հեղափոխությունից հետո դրանում ստեղծված անորոշ վիճակը, հայտնի իրադրությունն ու դրա արդեն երկու տարի և ավելի ձգվող վիճակը:
Վարչապետի մոտ հանդիպումը տեղի է ունենում նաև մեկ այլ հատկանշական հանգամանքի ֆոնին, կամ՝ գուցե երկու:
Սեպտեմբերի 14-ից մեկնարկել է հայ-ամերիկյան Հայաստան-ԱՄՆ ռազմավարական երկխոսության երկրորդ փուլը, որը տեղի է ունենալու հեռավար հանդիպումների ձևաչափով, թեև ամփոփիչ հանդիպումը հոկտեմբերին տեղի է ունենալու արդեն ԱՄՆ-ում: Իսկ հայտնի է, որ Ամուլսարի հարցը Հայաստանում ներդրումային միջավայրի և տնտեսական հեռանկարների համատեքստում ամերիկյան պետական ուշադրության կենտրոնում է, ինչն արտահայտվել է Հայաստանում ԱՄՆ դիվանագետների մի շարք հայտարարություններով և Հայաստանի պաշտոնյաների հետ քննարկումով: Ի դեպ, հատկանշական է թերևս նաև այն, որ նույն օրը Հայաստանի շրջակա միջավայրի պաշտպանության նախարարի հետ է հանդիպել Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Լին Թրեյսին: Իհարկե, իրավացի չի լինի պնդումը, որ այդ հանդիպման պատճառը կամ թեման միայն Ամուլսարն է, որովհետև ԱՄՆ-ն Հայաստանի կառավարության հետ մի շարք այլ ծրագրեր է իրականացնում Հայաստանի բնության պահպանության ուղղությամբ:
Մյուս հանգամանքն այն է, որ հայ-ամերիկյան ռազմավարական երկխոսության երկրորդ փուլից առաջ հրապարակվեց Հայաստանում ներդրումային միջավայրի վերաբերյալ ԱՄՆ պետքարտուղարության զեկույցը, որտեղ խոսք կար հենց Ամուլսարում անորոշության հետ կապված մտահոգության մասին: Ինչ խոսք, Հայաստանի որոշումն Ամուլսարի վերաբերյալ պետք է լինի Հայաստանի որոշումը, այսինքն՝ ինքնիշխան որոշում: Նիկոլ Փաշինյանն էլ ներդրողների հետ հանդիպմանն ասել է, որ «անձամբ իր և կառավարության համար առաջնայինը Հայաստանի Հանրապետության, այդ թվում՝ ազդակիր համայնքների հավասարակշռված շահն է, ու բոլոր որոշումներն ընդունվելու են այս համատեքստում», ինչպես նշված է պաշտոնական հաղորդագրության մեջ: Մյուս կողմից, սակայն, պետք չէ իհարկե հերքել ակնառու իրողությունը, որ Հայաստանը կղզի չէ, իսկ համաշխարհային տնտեսա-քաղաքական կյանքում ԱՄՆ դերակատարումը ահռելի է, և, ըստ այդմ, շատ կարևոր է, որպեսզի Հայաստանի որևէ որոշում լինի շատ հստակ և անառարկելի փաստարկված, առանցքային, գերդերակատար սուբյեկտի արձագանքի միջազգային թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական նշանակությունը և ազդեցությունը հաշվի առնելով: Առավել ևս, որ ինքնին առկախված և անորոշ վիճակը, և դրա ընթացքում պարբերական բռնկումները չեն նպաստում Հայաստանի քաղաքական և տնտեսական վարկին: Դրանով հանդերձ, անկասկած է նաև, որ Ամուլսարը ոչ միայն բնապահպանա-տնտեսական խնդիր է, այլևս արդեն եթե ոչ ավելի, ապա առնվազն ոչ պակաս քաղաքական: Եվ այստեղ, անշուշտ, կառավարության որոշումների կայացման գործում, անկասկած, էական է դարձել նաև, այսպես ասած, ներքաղաքական դիմակայության ռեսուրսի խնդիրը: Իսկ դա, կարծես թե, բավականաչափ է որևէ ոչ տրենդային որոշման պարագայում բավականին շոշափելի լարում առաջացնելու համար: Որքան կհաջողվի կառավարությանը մանևրել այդ մի քանի էական հակադիր հանգամանքների միջև:
