Այս տարի կլրանա Հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչության 20-րդ տարելիցը: Նախկինում տեղի ունեցած ոճիրների բացահայտումը, ամբողջական պատկերի վերհանումը որքանո՞վ է արդիական և օրակարգային: «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում, անդրադառնալով այս հարցին, Հեռուստատեսության և ռադիոյի հանձնաժողովի նախագահ Տիգրան Հակոբյանը նշեց. «Տեսնելով աշխարհում նախադեպերը՝ կարող եմ ասել, որ շատ դեպքերում նման գործերի բացահայտումը շարունակություն չի ստանում, որովհետև այդպիսի լուրջ հանցագործությունների հետևում հաճախ շատ լուրջ ուժեր են կանգնած լինում, որոնց իրականացրած հատուկ օպերացիաները շատ դժվար է բացահայտել: Շատերը համաձայն չեն, բայց ես դա նույնիսկ շատ արդիական չեմ համարում, որովհետև հնարավոր է, որ հետքերը ոչ մի տեղ չտանեն: Այն մարդիկ, որոնք կատարեցին այդ հանցագործությունը, գտնում էին, որ առաքելություն են կատարում և որ ավելի լավ հասարակություն են ուզում կառուցել և միայն «толчок» էր պետք: Շատ հնարավոր է նաև, որ նրանց հետևում հատուկ ծառայություններ կային, որոնց բացահայտումը դժվար է: Ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է՝ արդյո՞ք հասարակությունը, իշխանությունները դասեր քաղել են Հոկտեմբերի 27- ի ոճրագործությունից, այդ ահաբեկչությունից»:
«Այդ ոճրագործությունն իրականացրած Հունանյան եղբայրները ողջ-առողջ են, ցանկության դեպքում նրանք կարող են նոր մանրամասներ ասել: Նախինում վախեր կային, այլ իշխանություն էր, ռեժիմ էր, որն ինչ-որ չափով համակրանքով էր նայում Վազգեն Սարգսյանի և Կարեն Դեմիրճյանի վերացմանը, այսօր որևէ բան չի խանգարում, որ նրանք ավելի անկեղծ լինեն: Գրեթե համոզված եմ, որ ՀՀ Հատուկ ծառայություններն այդ գործն անում են, և եթե նոր վկայություններ չկան և առաջիկայում չլինեն, ապա իմ ենթադրության մեջ կամրապնդվի, որ այդ ռոմանտիկ տղաները՝ տոգորված վեհ գաղափարներով, փորձում էին քաղաքական բռնության միջոցով փոխել քաղաքական այն մոդելը, որը նրանք չէին ընդունում»,- նշեց Տիգրան Հակոբյանը:
Մեր զրուցակցի կարծիքով՝ համահայկական կոնսենսուս պետք է լինի, որ ցանկացած դժգոհության դեպքում ներքաղաքական խնդիրները լուծելու գործիքակազմում բռնությունը չլինի: «Ոճրագործության, պատմության մութ էջերի, քաղաքական բռնությունների հաղթահարման տարբեր մեխանիզմներ կան»,- նշեց Տ. Հակոբյանը: Նա նաև ընդգծեց, որ կողմնակից է ոչ թե պատիժների, այլ դահիճների և զոհերի միջև վստահության կամուրջներ հատկացնելուն. «Եթե 20 տարի անցել է, և նույնիսկ մեկ քայլ չենք մոտեցել բացահայտմանը, նոր անձինք չկան, միգուցե պետք է գնալ կոնսենսուսի, որպեսզի այլևս երբևէ բռնությունը չկրկնվի»:
Մանրամասն՝ տեսանյութում:
