Եվ այսպես, ԿԸՀ-ն ամփոփել է բոլոր ընտրատեղամասերի նախնական արդյունքները, ըստ որոնց՝ պարզ է խորհրդարանի ընտրության, այսպես ասած, մրցանակային եռյակի կազմը: Ինչպես և սպասվում էր, բացարձակ մեծամասնություն է ստացել «Իմ քայլը» դաշինքը՝ 70 տոկոսից ավելի: Երկրորդ և երրորդ տեղերում են ԲՀԿ-ն և «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունը, որոնք համապատասխանաբար հավաքել են 8,27 և 6,37 տոկոս ձայն: Այդպիսով, խորհրդարանի արտահերթ ընտրության անցողիկ շեմը հաղթահարել են այդ երեք ուժերը:
Ինչպես տեսնում ենք, նախկին իշխող կոալիցիայից որևէ մեկը՝ ՀՀԿ-ՀՅԴ, չի անցնում խորհրդարան, և սա ըստ էության յոթամսյա հեղափոխական գործընթացի ոչ միայն տրամաբանական և ողջունելի ավարտն է, որն անշուշտ լիակատար կարող էր լինել, եթե խորհրդարանում չհայտնվեր նաև նախկին իշխող համակարգի առանցքային դերակատարներից մեկը՝ ԲՀԿ-ն: Սակայն մյուս կողմից՝ հասկանալի է նաև, որ այս ուժը հանրային որոշակի շերտերի համար դիտարկվում էր այլ հարթության վրա, միաժամանակ դեր էր խաղում նաև որոշակի ենթակառուցվածքային կայացածությունը, այդ թվում նաև Գագիկ Ծառուկյանի սեփականատիրական հանգամանքի բերումով՝ ներառյալ նաև նրա տնտեսական ռեսուրսներն ու անշուշտ հանրային որոշակի խարիզման: Սակայն աներկբա է, որ այս տեսքով ԲՀԿ-ն կյանք չունի Հայաստանի քաղաքական հեռանկարում, և կուսակցությունը կա՛մ կենթարկվի լրջագույն ռեբրենդինգի, և Գագիկ Ծառուկյանը կդադարի անձնական ներկայություն ունենալ քաղաքական դաշտում՝ որպես խոշոր սեփականատեր, դադարելով համեմատվել Թրամփի կամ Բեռլուսկոնիի հետ, կա՛մ հաջորդ խորհրդարանում ԲՀԿ-ն այլևս չի լինի:
Ինչ վերաբերում է «Լուսավոր Հայաստանին», ապա այստեղ, իհարկե, հեղափոխության օրերին այդ ուժի վարքագծի ու մարտավարության հետ կապված հանրային ամենատարբեր շերտերում հարցերից դուրս, հետաքրքիր է հանգամանքը, որ փաստացի 2017-ի «Ելք» դաշինքի երկու ուժեր են խորհրդարանական անցողիկ շեմը հաղթահարող երեք ուժերից երկուսը, մեկը՝ իշխանության, իսկ մյուսը՝ փաստորեն ընդդիմադիր հիմնական ուժ լինելու հավակնորդության կարգավիճակով: «Լուսավոր Հայաստանն» այդ իմաստով իհարկե դեռ պետք է անցնի բավականին տևական մի ճանապարհ: Ընդ որում, քաղաքական ուժ դառնալու ճանապարհին այդ տևականությունը պետք է անցնի նաև «Իմ քայլը» դաշինքը, քանի որ այն, որպես այդպիսին, դեռևս հեղափոխական ուժ է:
Այդ իմաստով անշուշտ Հայաստանը կանգնել է քաղաքական վերափոխումների մեծ ճանապարհին, և խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունը այդ ճանապարհի յուրօրինակ մեկնարկ լինելով՝ ըստ էության արձանագրել է որոշակի հաջողություն: Եթե պայմանական դիտարկենք իրավիճակը թվային հարաբերակցությամբ, ապա նոր ուժերը 2:1 հաշվով հաղթանակ են տանում հին համակարգի նկատմամբ:
Սա իհարկե, կրկնենք, պայմանական հաղթանակ է, քանի որ Հայաստանի քաղաքական դաշտի ապագան և իրական առաջին ընտրությունը պետք է չափվի 5 տարի անց կայանալիք ԱԺ հերթական ընտրությանը: Իսկ այդ առումով, հատկապես ժամանակակից իրողությունների պարագայում, առանցքային քաղաքական վերափոխումներ լինելու են նաև խորհրդարանից դուրս, և քաղաքական մրցակցության սահմանները այստեղ բավականին լայն են ու չեն պայմանավորվում լոկ խորհրդարանական մանդատների քանակով:
Բոլոր դեպքերում, դեկտեմբերի 9-ը Հայաստանը մսխած նախորդ համակարգի վերջն էր, ընդ որում՝ այդ իսկ համակարգի համար շատ ավելի քաղաքակիրթ և հանդուրժողական ավարտ, քան այն, ինչին ըստ էության արժանացել էր այդ համակարգը հանրության և պետության հանդեպ իր ցուցաբերած վերաբերմունքով:
Միևնույն ժամանակ, դեկտեմբերի 9-ը նաև նոր տնտեսաքաղաքական համակարգ կառուցելու մեկնակետն է, որտեղ իրենց անելիքն ունեն բոլորը՝ թե՛ իշխանությունը, թե՛ ընդդիմությունը և թե՛ նաև հանրային սեկտորը: Առաջին քայլն արված է, մեկնարկը տրված է բավականին հաջող, մնում է չկորցնել գլուխն այդ հաջողությունից: