Պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը, փետրվարի 23-ին Կրեմլում մասնակցելով Հայրենիքի պաշտպանի օրվա առիթով Պուտինի կազմակերպած միջոցառմանը, ի թիվս մի քանի այլ երկրների, այդ թվում՝ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարի, փետրվարի 24-ին արդեն Արցախում էր և հանդիպում էր Արցախի նախագահի ու պաշտպանության նախարարի հետ: Կա՞ր արդյոք անմիջական կապ Վիգեն Սարգսյանի՝ Արցախ այցելության և դրա նախօրեին Մոսկվայում փետրվարի 23-ի տոնակատարության, Պուտինի հյուրը լինելու հանգամանքի միջև: Դժվար է ասել, իհարկե գուցե ընդամենը աշխատանքային, սակայն, այդուհանդերձ, խորհրդանշական ժամանակացույց է, եթե հաշվի առնենք այն բարդ աշխարհաքաղաքական և անվտանգային իրավիճակը, որ կա ներկայումս աշխարհում ընդհանրապես:
Միևնույն ժամանակ, ՌԴ փոխվարչապետ, տխրահռչակ Դմիտրի Ռոգոզինը փետրվարի 25-ին հայտարարել է, որ Պուտինը ստորագրել է սպառազինության նոր պետական ծրագիրը՝ 2018-2025-ի համար, որը, ըստ Ռոգոզինի, պատասխան է ՆԱՏՕ-ի սպառազինմանն ու ԱՄՆ «գլոբալ հարվածի» կարողության զարգացմանը:
Ինչ է ենթադրում սպառազինության այդ նոր յոթամյա ծրագիրը՝ դժվար է ասել, սակայն այն հետաքրքիր է երկու առումով: Նախ՝ ուշագրավ է, որ Պուտինը փաստորեն ստորագրել է սպառազինության յոթամյա ծրագիր: Այդպիսի մի ծրագիր էլ ստորագրել է Սերժ Սարգսյանը հունվարին՝ բանակի արդիականացման յոթամյա ծրագիրը, որն անկասկած ներառելու է նաև սպառազինության բաղադրիչ: Որքանո՞վ են համադրելի լինելու Հայաստանում և Ռուսաստանում իրականացվելիք այդ ծրագրերը՝ հաշվի առնելով երկու հանգամանք՝ հայ-ռուսական ռազմատեխնիկական գործակցության խորը սերտաճվածությունը ու նաև հայկական բանակի արդիականացման խնդիրը, որը անհնար է արդյունավետ լուծել առանց հայ-ռուսական գործակցության այլընտրանքի, առանց դիվերսիֆիկացիայի: Եվ այդ իմաստով էլ հետաքրքիր է դառնում, թե Պուտինի ստորագրած ծրագիրը Հայաստանում Սերժ Սարգսյանի ստորագրած ծրագրի համար հավելյալ մարտահրավե՞ր է, մամլի՞չ, թե՞ հնարավորություն:
Մյուս հանգամանքը, որ Պուտինի քայլը դարձնում է Հայաստանի տեսանկյունից մեծ ուշադրության առարկա, ՌԴ ռազմաարդյունաբերության դեմ ԱՄՆ պատժամիջոցներն են, որոնք տեսականում կարող են առնչվել նաև Հայաստանին, իհարկե նաև Ադրբեջանին: Եվ այս իմաստով, նկատի ունենալով նաև այն, որ Ադրբեջանը ՌԴ սպառազինության հիմնական գնորդ է, հետաքրքիր է, թե Պուտինի ստորագրած յոթամյա ծրագիրը ինչ բովանդակություն կամ առնչություն է ունենալու արտաքին մատակարարումներին, մասնավորապես դեպի Կովկաս՝ Հայաստան ու Ադրբեջան: Եվ այդ տեսանկյունից էլ ՌԴ սպառազինության նոր ծրագիրը Հայաստանի համար ավելի խնդրահարո՞ւյց է, թե՞ հակառակը: Ընդ որում, այստեղ արդեն անկախ ԱՄՆ պատժամիջոցների տեսական ռիսկից, քանի որ քիչ հավանական է, որ այն վերածվի գործնականի՝ Հայաստանի մասով, քանի որ Նահանգների շահից չի բխում խախտել հավասարակշռությունը, որը ռեգիոնալ անվտանգության հիմնասյուն է և ամենևին չի հանգեցնի Նահանգների համար դրական էֆեկտի:
Միևնույն ժամանակ, այստեղ անշուշտ՝ ինչպես քաղաքական որևէ հեռանկարում, չկա միարժեքություն, և ամեն ինչ կախված է նաև այն բանից, թե Ռուսաստանն իր սպառազինության նոր յոթամյա ծրագրում որքան է ադեկվատ լինելու Կովկասի անվտանգության խնդիրների մասով, և որքան է այդ ծրագրում հաշվի առնված ապրիլյան պատերազմը՝ իր պատճառներով ու հետևանքներով, որպես Ռուսաստանի համար կրկնության տեսանկյունից խիստ ռիսկային հեռանկար:
