2016 թվականի հուլիսի 17-ին «Սասնա ծռեր» խմբի կողմից ՊՊԾ գնդի գրավումը հակասական կարծիքներ էր առաջացրել ոչ միայն հայաստանյան հասարակական-քաղաքական դաշտում, այլև միջազգային հանրության շրջանակներում։ Հիշում ենք այդ օրերին արևմտյան կառույցների, դեսպանատների կողմից հնչող բավականին զուսպ արձագանքները, հայտարարություններն այն մասին, որ խնդիրը պետք է բացառապես խաղաղ ճանապարհով հանգուցալուծվի, ինչը, սակայն, չենք կարող ասել Ռուսաստանի մասին։ Կրեմլն իր խոսափողների միջոցով մեկ անգամ չէ, որ «Սասնա ծռերի» գործողությունը որակեց որպես ահաբեկչություն ու Հայաստանի իշխանություններին անուղղակիորեն կոչ արեց գրոհի ճանապարհով հանգուցալուծում գտնել։
Քաղաքագետ Գագիկ Համբարյանը «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց՝ Ռուսաստանի այդօրինակ վարքագիծը նորություն չէ. աշխարհում տեղի ունեցող բոլոր գործընթացները, որոնք այդ երկրի իշխանություններին դեմ են, իր համար անմիջական սպառնալիք է համարում. «Մոսկվան դրանք որակում է որպես «Մայդան» կամ ահաբեկչություն։ Պաշտոնական Մոսկվան բոլոր ապստամբությունները համարում է ահաբեկչություն։ Հայաստանում «Էլեկտրիկ Երևանը» ևս այդ տրամաբանության մեջ էր դիտարկում՝ համարում էր, որ Արևմուտքն է կազմակերպել ու իր դեմ է ուղղված։ Զարմանալի չէ, որ այս կոնտեքստում նաև ՊՊԾ գնդի գրավումը Ռուսաստանի կողմից նման արձագանք ստացավ»։
Ըստ քաղաքագետի՝ Արևմուտքի արձագանքն ավելի կշռադատված էր և օբյեկտիվ. «Մենք Արևմուտքի կողմից համենայնդեպս ավելի զուսպ ու առանց պիտակավորումների արձագանքներ էինք լսում»։
«Եվրոպական ընտրություն» նախաձեռնության ղեկավար Տիգրան Խզմալյանը «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում հիշում է՝ առաջին մի քանի օրերի ընթացքում ռուսական լրատվամիջոցները բավականին զուսպ էին արձագանքում հայաստանյան իրադարձություններին։ Արդեն մի քանի օր անց ռուսական մամուլը «Սասնա ծռերին» ահաբեկիչ էր անվանում. «Ռուսաստանը շատ ավելի կարևոր և զավեշտալի դեր էր խաղում այս ամենում, քան մեզ մինչև հիմա հայտնի է դարձել։ Կգա ժամանակ՝ մենք կիմանանք ավելին։ Գրավումից 4 օր անց սկսեցինք Ռուսաստանի պատգամավորներից, մեկնաբաններից կոչեր լսել՝ անմիջապես ոչնչացրեք ահաբեկիչներին, մինչդեռ Արևմուտքը խուսափում էր այդ ձևակերպումներից։ Ռուսաստանը սկզբից դիրք էր գրավել՝ ուսումնասիրելու հասարակության արձագանքը, ու առաջին օրերին փորձում էր պայմանական Հոկտեմբերի 27 իրագործել։ Այսինքն՝ եթե ժողովուրդը ապստամբեր, Ռուսաստանը պատրաստվում էր միջամտել՝ հասնելով իր նպատակին»։
Խզմալյանը մանրամասնում է՝ տեսնելով, որ 4 օր շարունակ ժողովուրդը, ճիշտ է, դուրս է եկել փողոց, բայց չի միջամտում, չի գնում առաջ՝ միանալու ապստամբներին, սկսեցին կիրառել «Պլան Բ», որը մեր զրուցակիցն անվանում է «Մարտի 1»-ի ծրագիր. «Եթե սկզբում փորձում էին օգտվել ապստամբների հաջողությունից ու հասնել նպատակին, հետագայում փորձեցին այդ նույն նպատակին հասնել՝ հրահրելով պատերազմ ապստամբների կյանքի գնով։ Ահա ինչով է բացատրվում այդ տարօրինակ փոփոխությունը՝ սկզբում չեզոք դիրք, հետո որակել ահաբեկչություն։ Ապրիլյան պատերազմից հետո Կրեմլը և անձամբ Պուտինը շահագրգռված էին Հայաստանում ոչ միայն իշխանափոխության հեռանկարով, այլև սեփական թեկնածուով՝ քոչարյանական ճամբարից։ Այնպես որ՝ Ռուսաստանն ընդգծված փորձում էր օգտագործել քաղաքացիական պատերազմ հրահրելու համար»։
Ապրիլյան պատերազմի ժամանակ, ըստ մեր զրուցակցի, Ռուսաստանը նպատակ է ունեցել ռուսական զորք մտցնել երկու ռազմավարական շրջաններում՝ հայ-ադրբեջանական հյուսիսային շրջանում և հայ-իրանական սահմանում, որը կվերահսկեն ռուսական «խաղաղապահները». «Երբ Երևանը չարձագանքեց, ու բանակը չնահանջեց, իսկ Սերժ Սարգսյանը ոչ թե Մոսկվա, այլ Բեռլին գնաց՝ այնտեղ հայտարարելով, որ հովանավոր չունենք, դա բերեց նրան, որ Ռուսաստանն արագացրեց Սերժ Սարգսյանին փոխելու ջանքերը։ Անգամ Սերժ Սարգսյանի նման թույլ ու վերահսկվող կառավարությունը բավարար չէր Պուտինին։ Ահա որն է Ռուսաստանի ու Արևմուտքի սկզբունքային տարբերությունները»։