Նիկոլ Փաշինյանը Россия 24 հեռուստաալիքին տված հարցազրույցում անդրադարձել է հայ-ռուսական հարաբերություններին: Հարցազրույցում բովանդակային շեշտադրումներն, որպես այդպիսին, բացակայում են և այնպիսի տպավորություն է, որ Փաշինյանն առայժմ հանդես է գալիս ոչ այնքան վարչապետի, որքան` համաժողովրդական շարժման ղեկավարի դիրքերից ու փորձում է հեղափոխությունը հնարավորինս հեռու պահել Մոսկվայի հնարավոր սադրանքներից:
https://www.youtube.com/watch?v=h3y37o1wIkU&feature=youtu.be
Հայաստանի նորանշանակ վարչապետը վերահաստատել է, որ Հայաստանի օրակարգում չկա ԵՏՄ-ում և ՀԱՊԿ-ում Հայաստանի անդամության չեղարկման հարց և հասկացրել է, որ Մոսկվայի ինտեգրացիոն նախագծերում Հայաստանն ավելի նախաձեռնող դեր է խաղալու: Արդյո՞ք Փաշինյանն ակնարկել է, որ Հայաստանն այլևս չի բավարարվելու Մոսկվայի կցորդի կարգավիճակով, թե՞ դարձյալ ժեստ է արել Մոսկվային` այս պահին, թերևս, շատ դժվար է ասել, որովհետև արտաքին քաղաքականության հարցերն առայժմ մնում են Փաշինյանի ամենախոցելի կողմը:
Օրինակ` վարչապետն ասում է, որ ամեն ինչ հայ-ռուսական հարաբերություններում կփոխվի դեպի լավը: Այս արտահայտությունը նույնքան վերացական է, որովհետև հայ-ռուսական հարաբերություններում ամենամեծ խնդիրը դրանց որակն է, ուղղաձիգ բնույթը, երբ Հայաստանը կորցրել է սուվերենության բոլոր ատրիբուտները և վերածվել է Մոսկվայի կցորդի` միջազգային հանրության աչքերում կորցնելով իր հեղինակությունը: Հենց այս խոտոր, հակապետական քաղաքականությունը պետք է վերանայի Նիկոլ Փաշինյանը ու խնդիրը ԵՏՄ-ն և ՀԱՊԿ-ն չեն. դրանք ընդամենը հարթակներ են, որտեղ արտացոլվում են հայ-ռուսական բազմաշերտ հարաբերությունները:
«Ես ո՛չ արևմտամետ եմ, ո՛չ ռուսամետ, ո՛չ ամերիկամետ, ո՛չ իրանամետ և ո՛չ էլ վրացամետ: Ես հայամետ եմ: Ներկա պահին ես վարչապետ եմ և հանդես չեմ գալիս որպես որևէ խմբակցության կամ կուսակցության անդամ: Ես այժմ ներկայացնում եմ հայ ժողովրդին և համազգային շարժումը, որը ոչ մի արտաքին քաղաքական հարցեր չէր դրել իր առաջ»,-երեկվա հարցազրույցում ասել է Փաշինյանը, սակայն սա ակնհայտորեն հնացած դիրքորոշում է, որովհետև, ի տարբերություն հեղափոխության, պետությունը չի կարող իր առջև չդնել արտաքին քաղաքական հարցեր, որոնք ենթադրում են կոնկրետ դիրքորոշումներ սկզբունքային հարցերի վերաբերյալ:
Փաշինյանն ընդգծել է նաև, որ որևէ արտաքին ճնշում չի կարող ստիպել Հայաստանին դադարեցնել համագործակցությունը Ռուսաստանի հետ, այդ թվում և ռազմական ոլորտում, քանի որ ՌԴ-ի հետ համագործակցությունը բխում է Հայաստանի ազգային և անվտանգության շահերից: Հստակ դիրքորոշում է, որը, թերևս, բխում է Հայաստանի անվտանգության հրամայականից: Մյուս կողմից` հչակագրային մոտեցում է, որովհետև բաց է մնում այն հարցը, թե ինչպես է Հայաստանը կառուցելու իր հարաբերությունները Արևմուտքի հետ` վերջինիս ու Ռուսաստանի հարաբերությունների խորացող ճգնաժամի ֆոնին: Մասնավորապես, ի՞նչ խնդիր է Փաշինյանի կառավարությունը դնելու Վաշինգտոնի առջև, որը սպառնում է պատժամիջոցներ կիրառել այն երկրների նկատմամբ, որոնք էական գործարքներ կունենան Ռուսաստանի ռազմաարդյունաբերական համալիրի հետ: Արդյո՞ք Հայաստանը կարող է հույս դնել բացառապես թավշյա հեղափոխության էֆեկտի վրա, թե՞ Փաշինյանը ունի հայ-ամերիկյան հարաբերությունների իր տեսլականը, որի միջոցով ակնկալում է իր բազմավեկտոր քաղաքականության բնականոն և արդյունավետ ընթացքը:
Համենայն դեպս, մինչև այս պահը այնպիսի տպավորություն է, որ Նիկոլ Փաշինյանին հուզել են միայն հայ-ռուսական հարաբերությունները ու թերևս ժամանակն է դուրս գալ այս կաղապարից, աշխարհին նայել ավելի գլոբալ հայացքով: Արտաքին քաղաքականությունն առայժմ Նիկոլ Փաշինյանի «աքիլեսյան գարշապարն» է, սակայն հոսանք, որ իրավիճակն արմատապես կփոխվի, երբ պաշտոնը ԱԳ նախարարի պաշտոնը ստանձնի բարձրակարգ դիվանագետ Զոհրաբ Մնացականյանը: