«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Պահպանողական կուսակցության նախագահ Միքայել Հայրապետյանը
-Պարոն Հայրապետյան, այս տարի լրանում է Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործության 20-րդ տարելիցը։ Ձեր կարծիքով, ի՞նչ հարված այն հասցրեց Հայաստանի Հանրապետությանը։
– Ամենից մեծ հարվածը, թերևս, այն էր, որ ի ցույց դրվեց, որ մենք խոցելի պետություն ենք:
-Ի՞նչ դասեր քաղեց երկիրը ահաբեկչությունից։
– Ժողովուրդը հերթական անգամ ատեց ահաբեկչությունը, որն անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է: Երևի թե հասկացանք նաև, որ անկախությունը պահելը թանկ գին է պահանջում: Երկրի նախկին ղեկավարների համար հոկտեմբերի 27-ի դասը ձեռք բերած վախն էր, և նրանք մի փոքր ավելի ետ կանգնեցին մեր ինքնիշխանությունից, քան կարելի է դա տեղավորել զգուշավորության սահմաններում: Իսկ ներկա իշխանության գլուխը՝ Նիկոլ Փաշինյանը, չգերազանցված ու խորն ընկալում ունի այդ դասի մասին, որը մահապարտի անվախությամբ և պատմության շրջված անիվը շտկելու վճռականությամբ արտահայտեց Պապ թագավորի մասին իր խոսքում: Վարչապետը ողբերգության պարբերական կրկնության պատկերացումն ունի մինչև վերջ, պատկերացնում է դրա օրինաչափությունները, մեխանիկան, քիմիան: Ինքն իրենն ասաց, մնում է մե՛նք տեր կանգնենք այդ դասի նրա ընկալմանը, որը, ըստ իս, միակ արժանապատիվն է ու միակ իրատեսականը: Առաջն Աստված:
-Նախկին իշխանություններն ամեն կերպ խափանեցին գործի քննությունը։ Ձեր կարծիքով, նոր իշխանությունները կունենան այնքան համարձակություն վերաբացելու այն։
– Պարոն Քոչարյանի իշխանության կողմից գործի քննության խափանումը և պարոն Սարգսյանի իշխանության կողմից գործին նոր բան հավելելուն չգնալը քիչ առաջ հիշատակածս վախի արտահայտությունն են՝ խառնված իրատեսության գավառական ընկալման հետ: Ձեր հարցադրման մյուս մասի հետ, թե արդյո՞ք նոր իշխանությունները կունենան այնքան համարձակություն գործը վերաբացելու համար, թույլ տվեք չհամաձայնել հիմնավորապես: Դա տվյալ պարագայում համարձակության հետ որևէ առնչություն չունի: Այդպիսի մի գործ անկոտրում համառությամբ փորձեց պարզաբանել հիշատակածս Պապ թագավորը՝ հեռավոր 374 թվակականին: Հետևանքը եղավ այն, որ իրեն Հայաստանի գահին բերած քրիստոնյա, կրկնեմ՝ քրիստոնյա, Բյուզանդիան, իր երկգլխանի արծվի զինանշանի ներքո, հայազգի գործակալ աբորիգենների հետ համագործակցությամբ թունավորեց ու խողխողեց: Այդտեղի՛ց սկսվեց հայոց պատության վարընթաց բեկումը: Մի՞թե մենք դրա կրկնությունն ենք ուզում: Կա քարը շպրտելու և քարը հավաքելու ժամանակը: Մի՞թե հենց հիմա է նոր երկգլխանի արծվին պատերազմ հայտարարելու ժամանակը: Այլ բան, որ այսօր գործը վերաբացելով՝ թույլ հնարավորություն կա վերջապես արժանին հատուցել տեղական գործակալ աբորիգենների այն շրջանակին, որի, ինչպես Չարենցը կասեր, «նաիրյան ստոր դավաճանության» պատճառով հնարավոր եղավ 1999-ին գնդակահարել Հայաստանի ինքնիշխանության բարձր մակարդակը:
-Վերջին շրջանում ակտիվացել է Հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկիչներից Նաիրի Հունանյանը, որը նույնիսկ վաղաժամ ազատվելու դիմում է ներկայացրել։ Ըստ Ձեզ, արդյո՞ք նրա ակտիվացումը կարող է կապած լինել հակահեղափոխական զանգվածի վարքի հետ, թե՞ Հունանյանը սեփական խաղն է խաղում։
– Անշուշտ, դա կապված է որոշակի զանգվածի՝ վերոնշյալ գործակալ աբորիգենների՝ եթե չասենք ակտիվացման, ապա գոնե հույսերի ու հաշվարկների հետ: Բայց որ Նաիրին կարող է օդի մեջ այդպիսի հանձնարարական ու առևտրի ասպարեզի հնարավորություն որսալով՝ սեփական պարտիա խաղարկել, միանգամայն տրամաբանական է: Դրանք միմյանց չեն հակասում: Խնդիրն այն է, թե ներկա իշխանությունը որքա՞ն մտավոր և այլ կարգի ռեսուրսներ ունի, մինչև որոշակի սահմանագիծ խաղին ընդառաջ գնալով, թակարդում չհայտնվելու: Բարեբախտաբար այդ հանձնառությունը ստանձնել է բավականին խելացի Արման Բաբաջանյանը: Պարտիան սկսված է: Այստեղ էական են լինելու արագությունները, ուժգնությունը, որոշակի սահմանի գիտակցումը, ինչպես Արթուր Մեսչյանը կասեր՝ «Կանգառը»:
-Ի՞նչ պիտի անի Հայաստանի իշխանությունը՝ նոր արյունահեղությունից զերծ մնալու համար։
– «Պիտի խելք ունենա»,- ինչպես կասեր «Սարոյան եղբայրներ» ֆիլմի հերոսը, մանավանդ որ այս անգամ այդ արյունը ոչ միայն Հոկտեմբերի 27-ի օրինակով սիրելի առաջնորդների թանկ արյունը կարող է լինել, այլև մի ամբողջ ժողովրդի:
