Նույնիսկ քաղաքացիական պատերազմի մեջ ներքաշված Վենեսուելայում իշխանություններն ու ընդդիմությունն իրենց գործղությունները հարմարեցրել են Մայիսի 1-ի խորհրդին։ Վենեսուելայի ընդդիմության առաջնորդ Խուան Գուայդոն, որին մի շարք երկրներ ճանաչում են որպես երկրի նախագահ, դիմել է հայրենակիցներին՝ կոչ անելով նրանց այսօր դուրս գալ փողոցներ և անցկացնել երկրի պատմության մեջ ամենամեծ բողոքի երթը:
Հայաստանում նույնպես այսօր հնչել են ուղերձներ Հայաստանի նախագահի ու վարչապետի կողմից, սակայն դրանք եղել են ստանդարտի մեջ, ըստ էության՝ շրջանցելով աշխատող մարդուն հուզող ակտուալ խնդիրները։ Հայաստանի կառավարության խնդիրն ու նպատակն է երկրում իրականացնել տնտեսական հեղափոխություն, իր ուղերձում ասել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը։ Այնպիսի տպավորություն է, որ տնտեսական հեղափոխությունը դարձել է Փաշինյանի ու նրա իշխանության հերթապահ կարգախոսը, որը հարմարեցվում է արդեն տոնական ուղերձներին։
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն այսօր նաև տիկնոջ՝ Աննա Հակոբյանի և դուստրերի հետ Կարեն Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիրում ներկա է եղել Աշխատանքի օրվա առթիվ «Գրանդ հոլդինգ» ընկերության կազմակերպած տոնական համերգ-միջոցառմանը: Սա նույնպես կրկնվող հին ավանդույթ է, և նույնիսկ հեղափոխությունը չբերեց կրեատիվ լուծումների, ու, անկեղծ ասած, հոգնեցուցիչ է, երբ Նիկոլ Փաշինյանը կրկնում է այն, ինչ տարիներ շարունակ արել է Սերժ Սարգսյանը։
Մինչդեռ կառավարությունն այսօր կարող էր ավելի առարկայական արժևորել օրը, օրինակ՝ կազմակերպել հանրային քննարկումներ աշխատավորների իրավունքների թեմայով, մանավանդ որ դրանք զանգվածաբար ոտնահարվում են հատկապես մասնավոր հատվածում, էլ չենք ասում այն մասին, որ աշխատողների մեծամասնությունը տարրական պատկերացում անգամ չունի իր իրավունքների մասին։ Ի դեպ, այս համատեքստում առնվազն զարմանալի է, որ կառավարությունը մերժել է Աշխատանքի պետական տեսչություն ստեղծելու «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության նախաձեռնությունը։
Հայաստանի քաղաքական համակարգի, այսպես կոչված, ձախ սեգմենտի կուսակցությունները նույնպես այսօր աչքի չեն ընկել կրեատիվ լուծումներով։ Կոմունիստներն անցկացրել են իրենց ավանդական երթը՝ ավելի նոսրացած շարքերով, Հայաստանում աշխատանքային իրավունքների պաշտպանության, եղած խնդիրների և հնարավոր լուծումների մասին վերլուծությամբ է հանդես եկել ՀՅԴ Բյուրոյի տնտեսական հետազոտությունների գրասենյակը: Եթե չլիներ մեկ այլ փոքրաթիվ երթ, հասարակությունը թերևս մոռացած կլիներ, որ Հայաստանում գոյություն ունի Հայաստանի արհմիությունների կոնֆեդերացիա։
Առհասարակ, զարմանալի է, որ աղքատության այսպիսի մեծ մակարդակ ունեցող երկրում, որտեղ գրեթե ամեն օր տեղի են ունենում սոցիալական լոկալ հուզումներ, խորհրդարանում ներկայացված չեն ձախ ուժեր։ Դրա հիմնական պատճառը թերևս այն է, որ Հայաստանում գոյություն չունեն դասական իմաստով սոցիալ-դեմոկրատական կամ սոցիալիստական կուսակցություններ։ ՀԿԿ-ն մինչև 1999 թ. հաջողության էր հասնում խարիզմատիկ առաջնորդ Սերգեյ Բադալյանի շնորհիվ, հետո ֆիասկո ապրեց, որովհետև նույնանում է ոչ թե սոցիալիստական արժեքների հետ, այլ հանդես է գալիս Հայաստանում ռուսական դեսպանատան կցակառույցի դիրքերից։
ՀՅԴ-ն նույնանում է հին համակարգի, լավագույն դեպքում՝ Հայ դատի հետ, ու հասարակության մեծ մասի կողմից չի ընկալվում որպես սոցիալիստական կուսակցություն։ Նույնիսկ անիմաստ է խոսել ավելի մանր կուսակցությունների կամ նախաձեռնությունենրի մասին։
Աշխարհում ձախ կուսակցությունների հաջողությունները պայմանավորված են կայացած արհմիություններով, արհմիութենական շարժմամբ։ Հայաստանում արհմիությունների ինստիտուտը կայացած չէ, ուստի չպետք է ակնկալել, որ կառավարության քաղաքականության մեջ արտահայտված կլինի սոցիալական բաղադրիչը, կամ խորհրդարանում կլինեն աշխատավորության շահերին հետամուտ կուսակցություններ։