Եթե որևէ մեկը փորձի մեր պոզիտիվիզիմը մեկնաբանել որպես թուլություն, ապա շատ արագ կզգա հեղափոխության և օրենքի ուժը, հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը պետական վերահսկողական ծառայության պետ Դավիթ Սանասարյանին ներկայացնելիս: Փաշինյանի հայտարարությունը առանձնահատուկ և ուշագրավ, ու թերևս նաև բավական պահանջված է հնչում հատկապես ներկայումս, և առավել ևս Սարդարապատի հուշահամալիրում Առաջին հանրապետության 100-ամյակի առիթով հանդիսավոր միջոցառման՝ այսպես ասած հրավերների հետ կապված աղմուկի ֆոնին, որ բարձրացրել է ԱԺ դե յուրե ղեկավարությունը:
Այդ իրադարձությունը տվեց բավականին թեժ քննարկումների և անգամ նոր գործադիր իշխանության հասցեին որոշակի մեղադրանքների առիթ, թե կիրառվում է նախկին իշխանության գործելաոճը: Հայաստանում իրավիճակը ունի թերևս հստակեցման կարիք, ընդ որում շատերի համար, թե հանրային շրջանակների, թե նաև հեռացող իշխող համակարգի մի շարք շերտերի ու ներկայացուցիչների: Հայաստանում իրականացված թավշյա հեղափոխությունը նենգափոխվում է, գուցե գիտակցված, իսկ գուցե նաև ակամայից: Նենգափոխվում է առաջին հերթին պատկերացումների մակարդակում և շատերին թվում է, թե հաստատված ստատուս-քվոն այլևս կնքված է Սահմանադրությամբ և օրենքներով ու Հայաստանը ապրելու է դրանով ուրախ ու երջանիկ, իսկ ՀՀԿ-ն էլ բավարարվում է գործադիր իշխանությունը զիջելով, դա համարելով իր այսպես ասած հանդուրժողականությունը քաղաքացիների իրավունքների հանդեպ:
Սկզբունքային սխալը տեղի է ունենում հենց այդտեղ, երբ իրավիճակը գնահատվում է այսպես ասած դասագրքային քաղաքագիտական տրամաբանության շրջանակում, անտեսելով փաստը, որ տրամաբանություն թելադրողը ոչ թե դասագրքային քաղաքագիտությունն է, այլ քաղաքացիական հեղափոխությունը, որ տեղի է ունեցել և շարունակում է տեղի ունենալ Հայաստանում, մտնելով ընդամենը իր զարգացման նոր փուլ: Այս թյուրընկալումը տալիս է նենգափոխման հիմք նրանց համար, ովքեր դրանում տեսնում են կամ ռևանշի, կամ նվազագույնը եղած դիրքերի պահպանման, այսպես ասած հանրության հետ լատենտ փոխզիջման և ժամանակ շահելու, ըստ այդմ «ժամանակի վրա խաղալու» շանս:
Արարողակարգի առիթով աղմուկում բավականին հստակ տեսանք դրա դրսևորումները, երբ այդ սուբյեկտները աստիճանաբար սկսում են նաև հավատալ այդ շանսին: Այդ տեսանկյունից, Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը թերևս կարևոր է դառնում բոլորին իրականություն վերադարձնելու տեսանկյունից, երբ թավշյա հեղափոխությունը հիշեցնում է իր մասին, իսկ սիրո և համերաշխության սկզբունքն էլ դիտարկում ոչ թե թուլության, այլ հեղափոխության ուժի նշան: Դա մի կողմից ազդակ է հենց քաղաքացիներին, որ չթերագնահատեն ստեղծված իրավիճակում իրենց իսկ ձևավորած նոր միջավայրի և գործընթացի ուժը, մյուս կողմից այն միավորներին, որոնք ունեն «ժամանակի վրա խաղալու» հույս և ժամանակը գնահատում են իբրև իրենց ուժ, իսկ հեղափոխությունը՝ թուլություն:
Իրավիճակը շատ պարզ է՝ իշխանության և համակարգի անցնցում ապամոնտաժումը տեղի է ունենում կամ փոխադարձ, համընդհանուր համաձայնությամբ, այդպիսով նաև դրա վրա կառուցելով ռացիոնալ և թե հանրության, թե պետության համար միանգամայն անվտանգ տնտեսա-քաղաքական համաներումը, կամ դա տեղի է ունենում արդեն օրենքի և հեղափոխության ուժով, ինչը լիուլի բավարար է իրավիճակը կառավարելիության, վերահսկողության ներքո պահելու համար:
