Տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար Սուրեն Պապիկյանը երեկ Իջևանի համայնքապետարանի աշխատակազմին, համայնքի ավագանու անդամներին և համայնքային ենթակայության կառույցների պատասխանատուներին է ներկայացրել համայնքի ղեկավարի պաշտոնակատար Հայկ Ղալումյանին։
Իջևանում քաղաքապետը հրաժարական էր տվել քրեական հետապնդման հետևանքով, ինչից հետո նշանակվել է քաղաքապետի ԺՊ՝ մինչև արտահերթ ընտրությունները։ Առանձին վերցրած մի քաղաքի տեղական ընտրություններին մեծ կարևորություն չէինք տա, եթե Իջևանում պահպանված չլիներ ներքին դժգոհությունն՝ անտառահատումների թեմայի հետ կապված, ինչպես նաև քաղաքապետի ԺՊ չնշանակվեր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի քավորը։ Ընդ որում՝ կասկածից վեր է, որ Հայկ Ղալումյանն իշխանության աջակցությամբ ընտրվելու է քաղաքապետ, ինչի հետևանքով Իջևանում լարվածությունն ոչ միայն չի թուլանալու, այլ նաև ավելի շեշտված է դառնալու։
Իջևանի ներքին խնդիրների վրա կենտրոնանալ չենք ուզում, սակայն ուշագրավ է, որ անգամ վարչապետի ծննադավայրում հեղափոխությունից հետո պահպանվում է խնամի-ծանոթ-բարեկամի արատավոր բանաձևը, եթե նույնիսկ Ղալումյանը լավ կառավարիչ է։ Հեղափոխությունը մերժել է նեպոտիզմի, հովանավորչության որևէ դրսևորում ու, օրինակ՝ այդ պատճառով ՔՊ-ն Հրազդանի ընտրություններում հրաժարվեց սատարել Սասուն Միքայլեյանի որդու թեկնածությունը՝ չնայած վերջինս բավականին հեշտ հաղթանակ տարավ։
Բացառություններ չպետք է լինեն նույնիսկ մեկ համայնքի համար, որովհետև եթե ազգակցական կամ կլանային հատկանիշներով հովանավորչության գեթ մեկ դեպ արդարացնում ենք, ապա լեգիտիմացնում ենք վերադարձը հին համակարգին, երբ Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Սերժ Սարգսյանի մակարդակով ամեն բան քվոտայավորված էր։
Վարչապետը բոլորինն է ու պետք է հնարավորինս վեր կանգնի ներքին խնդիրներինից, օրակարգերից, եթե անգամ խոսքը ծննդավայրի մասին է, որտեղ սկզբունքորեն բոլոր թեկնածուները նրա կողմից պետք է նայվեն հավասար աչքով։
Խնդիրն իրականում սկզբունքային է, որովհետև տեղական ընտրություններում խուրդվում են վարչապետի հեղինակությունն ու վարկանիշը, ինչի հետևանքով Նիկոլ Փաշինյանը պատասխանատու է դառնում այնպիսի խնդիրների լուծման համար, որոնց համար իրավասու են տեղական իշխանություննները, առանձին գերատեսչություններ։
Պատկերավոր ասած՝ երկրում պետք է վերացնել, այսպես կոչված, «Հայկոների» ինստիտուտը, երբ մարդիկ տեղական ընտրություններում հեղթանակ են տանում՝ «նստելով» Փաշինյանի բարձր վարկանիշի վրա, թաքնվելով նրա ստվերում։
Նման իրավիճակը հղի է վտանգավոր հետևանքերով։
Նախ՝ վարկաբեկվում է ՏԻՄ ինստիտուտը, որն ամբողջովին դառնում է գործադիր իշխանության կցորդը՝ կորցնելով իր սուվերենությունը։ Մյուս կողմից՝ տեղի է ունենում իշխանության վտանգավոր գերկենտրոնացում, անձնիշխանության ֆորմալացում, երբ երկրում բոլոր խնդիրների պատասխանատուն դառնում է մեկ մարդ, որի վարկանիշից էլ կախված է ներքաղաքական կայունությունը, իշխանության արդյունավետությունը։
Նման իրավիճակներում հասարակությունն աստիճանաբար օտարվում է իշխանության ինստիտուտներից՝ սկզբում հավատալով «բարի թագավորին», հետո փնտրելով նոր «առաքյալների», որոնք պետք է իշխանությունից հեռացնեն «չարացած թագավորին»։
