Ոչ թե սպասում ենք, այլ վստահ ենք, որ բյուջեի եկամուտները կգերակատարվեն 62 միլիարդ դրամով՝ կառավարությունում տեղի ունեցած խորհրդակցությանը հայտնել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը:
Հայաստանում վերջին օրերին ներքաղաքական իրավիճակի թեժացումը բավականին հետ է մղել տնտեսական թեմատիկան: Մինչդեռ ավելորդ է խոսել, որ գործնականում այստեղ է թավշյա հեղափոխության առանցքային հենարանը, և դատաիրավական հեղափոխության երկրորդ փուլի հռչակման ֆոնին անշուշտ չպետք է անուշադրության մատնվի տնտեսական հեղափոխության հռչակված ընթացքը: Բյուջեի եկամուտների գերակատարումն այստեղ կարող է լինել միայն այդ ընթացքի կողմերից մեկը, քանի որ տնտեսական հեղափոխությունը պետք է չափվի բազմաթիվ այլ չափորոշիչներով և էֆեկտներով:
Ակնառու է, որ առայժմ իրավիճակն այդ տեսանկյունից բավականին սուղ է: Իհարկե առանցքային նշանակություն ունի այն, որ իրադրությունը զերծ է որևէ ցնցումային, անկումային կամ շոկային դրսևորումից: Սա նվազագույն անհրաժեշտն է, որ կարողանում է ապահովել կառավարությունն իր այն խնդիրների և համակարգային ծանր ժառանգության համայնապատկերում, որ մնացել է նախկին համակարգից: Միևնույն ժամանակ, տնտեսական քաղաքականության էֆեկտները հանրայնորեն դրսևորվելի դառնալու համար պահանջում են ժամանակ և տարածություն:
Այստեղ, սակայն, իրավիճակը հանգում է գլխավոր խնդիրներից մեկին՝ ներդրումներ, կապիտալ թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին: Այս տեսանկյունից Հայաստանում գործում է նախկին համակարգային ստատուս-քվոն, որքան էլ՝ նոր խաղի կանոնների շրջանակում, բայց այդուհանդերձ՝ նախկին համակարգային դասավորության կամ բաշխվածության պայմաններում: Կատարել վերաբաշխում՝ չափազանց վտանգավոր և թերևս խիստ անցանկալի իրողություն է:
Մյուս կողմից՝ առկա է հարց, թե ինչպես փոխել այդ կապիտալի վարքագիծը այնպես, որ դառնա տնտեսական հեղափոխության պահանջված դինամիկային համարժեք, եթե առկա, գոյություն ունեցող կապիտալի կրողների մի զգալի մասը նաև քաղաքական շահի կրողներ են, ընդ որում՝ այնպիսի շահի, որը հակոտնյա է գործող կառավարության քաղաքական շահին: Դա թե՛ ներքին, այսպես ասած, նախկին օլիգարխիան է, ներկայումս խոշոր սեփականատերերի մի մեծ դաս, որոնք չունեն իշխանական ազդեցություն, բայց ունեն քաղաքական շահառություն, և թե՛ ռուսաստանահայ օլիգարխիան, որը Հայաստանի տնտեսությունում ունի բավականին մեծ տիրույթներ, սակայն թավշյա հեղափոխությունից հետո որդեգրել է շոշափելիորեն պասիվ դիրքորոշում: Այստեղ իհարկե մի մասի մոտ հարցը քաղաքական շահերն են, մյուս մասի մոտ՝ քաղաքական իրավիճակի հանդեպ անորոշության զգացումը, և հնարավոր են նաև շերտեր, որոնց ներդրումային պասիվությունը կապակցված է ռուսական տնտեսաքաղաքական շրջանակների հետ: Միաժամանակ այս իրողություններին ավելանում է արևմտյան ներդրումային դատի հետ կապված առանցքային՝ Ամուլսարի խնդիրը և դրանում կառավարության ակնառու բարդությունը:
Այս իրավիճակում բավականին արդիական է դառնում ոչ ստանդարտ գործիքակազմի կամ գաղափարակազմի խնդիրը, կամ այլ կերպ ասած՝ տնտեսական հեղափոխության քաղաքական գաղափարականացման հարցը, որը կարող է դրվել ներդրումային ռեսուրսի այլընտրանքային աղբյուր ձևավորելու կամ եղած աղբյուրների վարքագիծը այդ գաղափարականացման միջոցով առավել շահեկան կառավարելու համար՝ ապահովելով իհարկե տնտեսական խաղացողների սեփականության անձեռնմխելիության օրենսդրական երաշխիքները:
