Արցախի Հանրապետության նախագահ Բակո Սահակյանն այսօր Երևանի Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարանում ավարտական վկայականներ է հանձնել համալսարանը գերազանցությամբ ավարտած շրջանավարտներին: Իհարկե, այդպես էլ հասկանալի չեղավ, թե պետական որ լիազորությունը կամ համազգային որ առաքելությունն էր Սահակյանին տարել Մանկավարժական, բայց ԼՂՀ նախագահի մասնակցությունն այս միջոցառմանը խիստ խորհրդանշական է:
Բանն այն է, որ ժողովրդավարության պատկերացումների ու նաև հայկական քաղաղաքական մշակույթի չգրված կանոնի համաձայն` այս օրերին հենց Բակո Սահակյանը պետք է ստանար «ավարտական վկայական»` ԼՂՀ նախագահի պաշտոնում իր տասնամյա պաշտոնավարումն ավարտելու համար: Իհարկե, չենք կարող պնդել, որ Սահակյանի «ավարտական վկայականը» կհամապատասխաներ գերազանցության չափանիշներին, որովհետև նա, մեծ հաշվով, որևէ ուրույն ձեռագիր չի թողել ոչ ԼՂՀ քաղաքական կյանքում, ոչ էլ` առավել ևս համահայկական օրակարգում կամ կարգավորման գործընթացում: Սահակյանի ղեկավարած իշխանությունը զուրկ է քաղաքական «բնավորությունից» և չի հիշվում որևէ նախաձեռնություն, որը կապված լինի նրա անվան հետ:
Կարգավորման գործընթացի մասով Ստեփանակերտից անընդհատ լսել ենք, թե իրենք պաշտպանում են Սերժ Սարգսյանի այս կամ այն տեսակետը` մինչդեռ հենց տակտիկական նկատառումներից ելնելով` գուցե անհրաժեշտ էր, որոշ դրվագներում հակադրվել Երևանի տեսակետին (այս մարտավարությունը ճկուն կիրառվում էր Հայաստանի առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կառավարման շրջանում): Նույնիսկ Քառօրյա պատերազմը չի կարող կապվել Բակո Սահակյանի անվան հետ, որովհետև այդ չորս օրերը բացահայտեցին հայ զինվորի, նրա անմիջական հրամանատարի անձնազոհությունը, բայց նաև` հայկական զույգ պետությունների ռազմա-քաղաքական ղեկավարությունների խայտառակ անպատրաստությունը պատերազմին:
Փոխարենը` Բակո Սահակյանը հայկական էլիտայում դարձավ առաջինը, ով խախտեց տաս տարուց ավելի չղեկավարելու տաբուն` հոգեբանորեն անցնելով այն սահմանը, որից դեպի ավտորիտարիզմ մեկ քայլ է: Այլ «հաջողություն» էլ ունի Բակո Սահակյանը. նա իր երևանյան հովանավորի միջոցով դաշտն ազատել է հնարավոր այլընտրանքից: Սահակյանին նախագահի պաշտոնում կարող էր փոխարինել, օրինակ, գեներալ Վիտալի Բալասանյանը, բայց նրան հաջողությամբ ինտեգրեցին իշխանության համակարգին: Ներիշխանական պայքարում պարտվել է նաև վարչապետ Արայիկ Հարությունյանը` ակամայից բացահայտելով, որ իր երևանյան «տանիք» Կարեն Կարապետյանը հարց լուծող չէ:
Գուցե Բակո Սահակյանի «ավարտական վկայականը» չէր ձգում գերազանցության, ու դրա համար նա որոշեց երեք տարով հետաձգել դրա ստացումը ու այսօր Մանկավարժական էր գնացել գերազանց ուսանողների փորձն ընդօրինակելու համար: Ցավն այն է, որ մինչև Սահակյանը «գերազանցիկ» դառնա` աշխարհում կսկսեն նույն աչքով նայել Ղարաբաղին ու Ադրբեջանին` չկարևորելով նրանց համեմատման որակական բաղկացուցիչը:
