«Վերնատուն» ակումբի հիմնադիր Վազգեն Մանուկյանը հայտարարել է, որ Հայաստանում պետք է առաջանա քաղաքական մի շերտ, որը կբացառի պոպուլիզմի հողի վրա հեղափոխությունները: Անկախ Վազգեն Մանուկյանի հետհեղափոխական քաղաքական դերակատարման վերաբերյալ հանրային տարբեր շերտերի գնահատականներից ու մոտեցումներից՝ ակնառու է, որ նա խոսում է իրապես կարևոր, անհրաժեշտ հանգամանքի մասին: Վերջին հաշվով՝ քաղաքական կատակլիզմների արգելափակման լավագույն միջոցը քաղաքական համակարգի ինստիտուցիոնալ կայացումն է, քաղաքական մրցակցության մեխանիզմների ձևավորումը թե՛ ինստիտուտների, թե՛ քաղաքական մշակույթի, գաղափարային բովանդակության տեսանկյունից:
Ամբողջ հարցն այն է, սակայն, որ Հայաստանում ոչ միայն չի ձևավորվում այն քաղաքական շերտը, որը պետք է կանխարգելի Հայաստանում քաղաքական զարգացման պոպուլիստական վտանգների գեներացիան ու այդ հողի վրա հեղափոխական կամ հակահեղափոխական որևէ զարգացում, այլև հակառակը՝ նախկին իշխող համակարգը, մի կողմից՝ քննադատելով ներկայիս իշխանությանը պոպուլիզմի վրա հեղափոխություն կազմակերպելու համար, իր հերթին ներկայումս զբաղված է հայելային պոպուլիզմի հիմքով այդ իշխանությանը թիրախավորելով և այդ պոպուլիզմի հիմքով ընդդիմադիր կարգավիճակում իր քաղաքական դիրքը ամրապնդելով: Այլ կերպ ասած՝ նախկին իշխող համակարգը ինտենսիվորեն զբաղված է պոպուլիզմի գեներացմամբ՝ թեկուզ պոպուլիզմի հասցեին սուր քննադատության ուղեկցությամբ:
Ու էականն այստեղ այն է, որ կարևոր շերտի մասին բարձրաձայնող Վազգեն Մանուկյանը գործնականում ինքն է իր հետհեղափոխական վարքագծով նպաստել նախկին իշխանության պոպուլիզմի հողի վրա քաղաքական դիրքավորման գեներացիային: Այն դեպքում, երբ Մանուկյանը ՀԽ նախագահի պաշտոնում տիրապետում էր մի գործիքի և հնարավորության, որը թույլ կտար անմիջականորեն մասնակցել Հայաստանում պոպուլիստական հեղափոխությունների կանխարգելման համար կարևոր շերտի կամ առնվազն դրա շուրջ հավաստի, համոզիչ, հանրայնորեն լեգիտիմ դիսկուրսի ձևավորմանը:
Միևնույն ժամանակ, անշուշտ դուրս գալով Մանուկյանի անձնական դիրքավորման հարցից, լայն իմաստով անկասկած է, որ շոշափվում է կենսական խնդիր, առաջին հերթին հենց հեղափոխության արդյունքի խորքային կապիտալիզացիայի տեսանկյունից: Հայաստանում իրապես անհրաժեշտ է քաղաքականության, այսպես ասած, մասնագիտացում, որը մի կողմից՝ կբարձրացնի հանրային վստահությունը քաղաքականություն երևույթի նկատմամբ, իսկ մենք ներկայումս այդուհանդերձ չունենք դա, և կա վստահություն հեղափոխության և առավել ևս՝ գերազանցապես դրա առաջնորդի նկատմամբ, որը չպետք է շփոթել քաղաքականություն երևույթի նկատմամբ վստահության հետ: Մինչդեռ առանց այդ վստահության մենք չափազանց լուրջ խնդիրների կբախվենք էվոլյուցիոն զարգացման հուն մտնելու և կայուն զարգացման ճանապարհին:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
