Շրջապատել ենք մեծ բանաստեղծին: Կլանում ենք նրա յուրաքանչյուր բառը, յուրաքանչյուր խոսքը: Իսկ նա սիրում է մեր՝ երիտասարդներիս շրջապատը: Հարցնում է՝ որտե՞ղ ենք ծնվել, ովքե՞ր են մեր արմատները, բնի՞կ ենք, թե՞ գաղթական:
- Օրինակ դո՛ւ, տղա ջան, որտեղացի ես
- Զանգեզուրցի եմ…
- Դո՛ւ…
- Շիրակցի եմ…
- Դո՛ւ…
- Ղարաբաղից…
- Դո՛ւ…
- Ջավախքից…
Եվ այսպես բոլորին, մեկիկ-մեկիկ: Հարցեր, բայց ոչ անկետային, այլ՝ Իսահակյանական: Բոլորին ասելու, խորհուրդ տալու, ինչպես ասում են՝ ազգնուտակը իմանալու պահանջ ունի մեր վարպետը:
Նայում է ինձ.
- Ջավախքից ես, էս մեկն էլ Շիրակից է: Երգի, հեքիաթի և բանաստեղծության աշխարհից եք, իսկ ղարաբաղցիք ու մյուսները մեր երգն ու բանաստեղծությունը պահպանող մարտիկներն են, սասունցիք ու մշեցիք մեր ծուռ դավիթներն են, ֆիդայիները, նախիջևանցիները՝ մեր գողթան երգերն ու առասպելները հորինողները: Այսպես է հայոց աշխարհը, ամեն գավառը՝ մի աշխարհ, իր բնորոշ բառով ու բանով, արհեստներով ու արվեստներով…
Հետո լռում է: Խորհում է կզակը ցուպին հենած:
- Այ, կարո՞ղ...