«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Քաղաքացու որոշում» սոցիալ–դեմոկրատական կուսակցության անդամ Գարեգին Միսկարյանը։
– Պարոն Միսկարյան, տեսակետ կա, որ ամեն հաջորդ օրը կառավարող ուժն ավելի ցածր վարկանիշ է ունենալու։ Եթե կառավարող ուժն ամեն օր ավելի ցածր վարկանիշ է ունենալու, արդյունքում քաղաքական ո՞ր ուժի վարկանիշն է բարձրանալու։ Նախորդ իշխանության ներկայացուցիչներն են ակտիվացել, նրանց վարկանիշը կարո՞ղ է երբևէ բարձրանալ։
– Խնդիրն այն է, որ մինչև հեղափոխությունը, եթե հաշվի չառնենք այն ժամանակվա կառավարող ուժի՝ ՀՀԿ-ի նկարած վարկանիշը, ապա որևէ քաղաքական ուժ, որևէ կուսակցություն չուներ ժողովրդի մեծամասնության աջակցությունը։ Այսինքն՝ երբ ընդունում ենք, որ փաստացի ՀՀԿ-ի վարկանիշն էլ էր ցածր՝ ի թիվս այլ կուսակցությունների, ապա կային մարդիկ, որոնք ոչ մեկին չէին համակրում։ Եվ պարտադիր էլ չէ, որ եթե քաղաքական կառավարող ուժի՝ «Իմ քայլը» դաշինքի համակրողների թիվը պակասի, ապա հիասթափվողները պարտադիր պետք է համակրեն ինչ-որ այլ ուժերի։ Նրանք կարող են լինել նույն պասիվ վիճակում, ինչպես կային մինչև հեղափոխությունը, կարող են, իհարկե, նաև համակրել այլ առողջ ընդդիմադիր ուժերի, կարող է նոր ուժ ստեղծվի, համակրեն նրան, բայց բացարձակ պարտադիր չէ «Իմ քայլ»-ի համակրողների պակասելուն զուգահեռ նախկիններին համակրողների թիվն ավելանա։
– Քաղաքական ուժերը, որոնք աջակցել են հեղափոխությանը, հիմա պետք է աջակցե՞ն կառավարող ուժին, թե՞ քննադատեն։ Վերջին շրջանում ձեր կուսակցության ներկայացուցիչները շարունակ քննադատում են իշխանությանը։
– Եթե հետ գնանք նախահեղափոխական ժամանակները, օրինակ՝ ՀՀԿ-ին քննադատել կամ աջակցել ոչ մի կերպ հնարավոր չէր, որովհետև փակ կաստա էր, իրենք էին կայացնում բոլոր որոշումները, և դա պայմանավորված չէր հանրային կարծիքով։ Հիմա, ցավոք սրտի, նկատվում է նույն բանը, այսինքն՝ կառավարող ուժը փակվում է ինքն իր մեջ և օր օրի՝ ավելի ու ավելի։ Այդ պարագայում օգնելը նրան կամ քննադատությամբ ճիշտ ուղի ցույց տալն ավելի է բարդանում։ Հայաստանում քննադատությունը նախկինում էլ, հիմա էլ ավելի շատ ցեխշպրտոցի է, քան քննադատություն, և պատճառներից մեկն էլ դա է, որ կառավարող ուժը փակվում է։ Ցավոք սրտի, այդ փակվելը հանգեցնում է նրան, որ առողջ քննադատությունն էլ դուրս է մնում նրանց ուշադրությունից։ Չգիտեմ՝ ինչքանով է հնարավոր օգնել, բայց ինչքան հեղափոխությունից հեռանում ենք, այնքան հասկանում ենք, որ այդ օգնելը դառնում է գրեթե անհնար։ Որովհետև առաջին հերթին իրենք պետք է ցանկանան, որ մարդիկ օգնեն իրենց։
Երբ իրենք դրա «կարիքը չունեն» կամ դրա մասին չեն խոսում, կամ իրենց քայլերը բխում են ոչ այդ տրամաբանությունից, ապա հասկանում ես, որ օգնելը դառնում է անհնար, դրա մասին խոսելը՝ անիմաստ։
– Պարոն Միսկարյան, շրջանառության մեջ է դրվել Փաստահավաք հանձնաժողովի մասին նախագիծը, և այդ հանձնաժողովի կողմից ուսումնասիրության առարկա են դառնալու կեղծված ընտրությունները, դրանց հաջորդած քաղաքական հետապնդումները, բռնաճնշումները,