Պետծառայությունում 19 տարի անցկացրած նախկին լրագրողը հասցրեց լինել Պուտինի «Խոսող գլուխը», «իրավահաջորդների պրայմերիզում» Մեդվեդևի հետ հաղթել Սերգեյ Իվանովին, կոնֆլիկտի մեջ մտնել “Наши” շարժման և Վլադիմիր Սուրկովի հետ:
Հրաժարականից մի քանի օր առաջ Նատալյա Տիմակովան նստած էր Սպիտակ տան վեցերորդ հարկի իր մեծ աշխատասենյակի բազմոցին, ինչպես միշտ` խիստ ոճի զգեստով և բարձրակրունկներով: Սեղանին ամսագրեր էին և բացիկներ` Իգոր Սեչինից: Այստեղ Տիմակովան անցկացրել է վերջին վեց տարին: Զննելով աշխատասենյակը, կատակով խորհրդածում էր` դրանից քանի անգամ փոքր կլինի բանկում իր սենյակը: «ՎԷԲ-ում հիմա շատ ժողովրդավար են` ապակե սենյակներ, ամեն ինչ բոլորի աչքի առաջ: Կարծում եմ, բանկի ղեկավարի սենյակը երկու անգամ փոքր է, քան իմն է հիմա»,-ասում էր Նատալյան:
Հեռանալու լուրից հետո նրա հեռախոսը չէր լռում: Շնորհակալություն հայտնեց հերթական զանգողին, և, լսափողը դնելուց հետո ասաց. «Կարծես մարդ է մեռել: Այս պաշտոնից ինքնուրույն չեն հեռանում,- ընդգծված ուշադրությունը այդպես բացատրեց,- տարօրինակ զգացում ունեմ` ծնունդի կամ թաղման. մի մասը շնորհավորում է, մյուս մասը` ցավակցում»:
Նատալյա Տիմակովան ծնվել է Ալմա Աթայում: Մի անգամ խոստովանեց, որ հպարտանում է, որ ծնվել է Խորհրդային միության երկրներից մեկում: Մեծացել է, սակայն, մերձմոսկովյան Խոտկովում, որտեղ ծնողներն աշխատում էին ինժեներա-կոնստրուկտորական տեխնոլոգիական բյուրոյում: Ընտանիքը համեստ էր ապրում: Հինգերորդ դասարանում գնված «Սալյուտ» հեծանիվը համարվում էր խոշոր գնում, իսկ երբ մեկ տարի անց այն գողացան, Տիմակովան ամբողջ օրը լացեց:
9-րդ դասարանում նա վերադառնում է Ալմա Աթա, որպեսզի սովորի նոր վարժարանի պատմա-փիլիսոփայական բաժնում: Հետագայում ընդունվում է Մոսկվայի պետհամալսարանի փիլիսոփայության ֆակուլտետ:
1995-ին նրա մայրը «Մոսկովսկիյ կոմսոմոլեց» թերթում տեսնում է մի հայտարարություն, որ պահանջվում են թղթակիցներ: Երկրորդկուրսեցուն փող էր պետք. «Ընդունելության ժամանակ ես միակ աղջիկն էի: 13 տղաները շատ ինքնավստահ էին, իրենց Հեմինգուեյ էին զգում: Ինձ անծանոթ ազգանուններ էին հնչեցնում… Կարծեցի, որ առանձնապես հույս չունեմ, բայց կփորձեմ»: Նատալյայի պատմելով` «հեմինգուեյների» կեսը գնաց` լսելով առաջին առաջադրանքը` զրուցել վետերանների հետ: Նրանք ծրագրում էին գրել կառավարության և նախագահի մասին:
Տիմակովան սկսեց գրել թերթի համար, սկզբում որպես ստաժոր, հետո որպես արտահանստիքային հեղինակ: Տիմակովան այդ թերթում աշխատեց 2.5 տարի: Հենց այդտեղ էլ հանդիպեց իր ապագա ամուսնուն` Ալեքսանդր Բուդբերգին. «Սաշան այն ժամանակ հայտնի լրագրող էր, գրում էր քաղաքական թեմաներով, ռեպորտաժներ անում Չեչնիայից, անձամբ գիտեր այն ժամանակվա ղեկավարներից շատերին»:
1996-ին սկսվեց Ելցինի քարոզարշավը: Փորձառու լրագրողները, Տիմակովայի խոսքով, այդքան էլ չէին ուզում նրա հետ թռչել երկրով մեկ: Այդպես նա հայտնվեց նախագահական պուլում: Ռուսաստանի նախագահի հետ նա եղավ 20 քաղաքներում: «Բորիս Նիկոլաևիչը 250 տոկոսով էր տրվել քարոզարշավի տեմպին: Իսկ մենք` երիտասարդ, առողջ լրագրողներս, ուղղակի փլվում էինք: Երբեմն արթնանում ու չէինք հասկանում` որ քաղաքում ենք, գործուղման որերորդ օրն է»,- քարոզարշավը նկարագրում է Նատալյան:
Նախագահական պուլը լավ դպրոց էր. Նատալյան հիշում է, որ գործուղումների ժամանակ սովորում էր փորձառու լրագրողներից`ինչպես են վերլուծում իրավիճակը, ինչպես են իրենց պահում, ինչ սկզբունքներ ունեն:
Տիմակովան մեկն էր այն լրագրողներից, որոնց Ելցինն ու նրա կինը պաշտոնաթողությունից հետո հրավիրում էին իրենց ծննդյան օրերին: Բորիս Ելցինն այդ մասին իր` «Նախագահական մարաֆոն» գրքում էլ է գրել. «Նաինան գիշերը չի քնել, տորթ է թխել, որ հյուրասիրի լրագրողներին: «Կոմերսանտի» աղջիկները ինձ նվիրեցին իրենց թերթի հատուկ թողարկումը` 50 օրինակ, որտեղ մեկտեղված էին իմ մասին իրենց լավագույն հոդվածները»:
Հիմա Տիմակովան ընդգծում է, որ իդեալական աշխատանքի օրինակը Ելցինի օրոք էր, որը դեմ էր մամուլի հետ հաշիվներ մաքրելուն:
«Ինտերֆաքսը» նոր քայլ էր դեպի կարիերա: Երբ Նատաշան գնաց «Ինտերֆաքս», արդեն պարզ էր, որ նա առաջ կգնա` նախագահական ապարատ: Կես տարի անց Տիմակովային, իրոք, առաջարկեցին նոր, շատ ավելի հետաքրքիր պաշտոն:
«Հիմա` տարիներ անց, ես հասկանում եմ, որ լրագրող լինելը չէր իմ կոչումը: Երբ եկա նախագահի աշխատակազմ, հասկացա, որ դրանով ավելի շատ եմ ուզում զբաղվել»:
ԿԱՆԱՑԻ ԿԵՐՊԱՐ ՊՈՒՏԻՆԻ ՀԱՄԱՐ
Տիմակովան 24 տարեկանում նշանակվեց կառավարական տեղեկատվության դեպարտամենտի ղեկավարի տեղակալ: Ենթադրվում էր, որ նա դառնալու է Սպիտակ տան «պաշտոնապես խոսող գլուխը», միաժամանակ կլինի նորանշանակ վարչապետ Պուտինի խոսնակը: «Կոմերսանտը» գրեց. «Պուտինը երկար էր տատնվում` արժե՞ մամուլի քարտուղարի պաշտոնում կին նշանակել, այն էլ այդքան երիտասարդ: Հետո նրան համոզեցին, որ հենց կինը կկարողանա մեղմել իր չափազանց կոշտ կերպարը»:
Տիմակովային, սակայն, պաշտոնապես չնշանակեցին Պուտինի խոսնակի պաշտոնում: Բայց նա պահպանեց աշխատանքն աշխատակազմում: Ելցինի պաշտոնաթողությունից հետո, երբ Պուտինը դարձավ նախագահ, Նատալյան նշանակվեց նախագահի մամուլի ծառայության ղեկավարի տեղակալ:
Այսօր, հիշելով Պուտինի մամուլի խոսնակ լինելու օրերը, Տիմակովան ասում է. «Չեմ սրտնեղել, որ ինձ չնշանակեցին: Այդքան երիտասարդ աղջիկը չէր կարող վարչապետի խոսնակ լինել: Ես հասկացա, որ պատրաստ չեմ այդ աշխատանքին. մարդկանց հետ շփվելու, փորձի և գիտելիքի պակաս կար:...
