Հանցանք, որը չունի վաղեմության ժամկետ․ Քոչարյանը՝ երկարատև բանտարկության ճանապարհին

Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի հանդեպ համատարած հասարակական ատելություն է Հայաստանում ու նաև՝ Արցախում։ ԼՂՀ-ում Քոչարյանի աջակցության պատրանք է ստեղծում կառավարող սահմանափակ էլիտան, որն, ըստ էության, որևէ առնչություն չունի հանրային տրամադրությունների հետ։

Արցախում Քոչարյանի արյունոտ կենասագրության մասին տեղյակ են շատ ավելի վաղուց, քան՝ հայաստանցիները։ Շատերը, թերևս՝ ոչ առանց հիմքի, կապ են տեսնում 1992-ին ԼՂՀ Գերագույն խորհրդի առաջին նախագահ Արթուր Մկրտչյանի խորհրդավոր սպանության և նույն թվին իշխանությունը Քոչարյանի ձեռքերում կենտրոնանալու փաստերի միջև։ Քոչարյանի ձեռագիրն է՝ հմտորեն վերացնել իր քաղաքական ընդդիմախոսներին, մաքրել հանցագործության հետքերը՝ մտացածին վարկածը դարձնելով նախաքննության հիմնական մոտիվ, հետո դատավճիռ։ Այնուամենյանիվ, Արցախում Քոչարյանը այդպես էլ չդարձավ իշխանության լիարժեք տեր՝ մնալով ՊԲ-ի հրամանատար Սամվել Բաբայանի ռազմական դիկտատուրայի ստվերում։

1997-ին Ռոբերտ Քոչարյանը տեղափոխվեց Հայաստան․ այնքան էլ պարզ չէ՝ դա փախուստ էր Սամվել Բաբայանի՞ց, թե՞ ղարաբաղյան կլանի(չշփոթել Արցախի ու նրա ժողովրդի հետ) հաշվենկատ ծրագիր, որի միջոցով պետք է ուզուրպացվեր Հայաստանի իշխանությունը։

Փաստ է, որ Քոչարյանը ոչ մի ընտրություններում չի ստացել Հայաստանի հասարակության քվեն ու թերևս մնար «անգլիական թագուհու» կարգավիճակում, եթե իրեն հայտնի հնարքով չդիմեր ահաբեկչության, այս անգամ՝ ռուսական հատուկ ծառայությունների օժանդակությամբ։ Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության ակունքը Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունն է․ հենց այս իրադարձության հետևանքով է երկրորդ նախագահն արժանացել հայաստանցիների համատարած ատելությանը։

Քոչարյանի անսահմանափակ իշխանությունը հենվել է կոռուպմպացված, թալանչիական համակարգի( քրեաօլիգարխիա կամ գողապետություն) և ռուսական վասալության վրա(Ռուսաստանը եղել է երկրորդ նախագահի իշխանության, այսպես կոչված, արտաքին շահառուն)։ Ի դեպ, երբ խոսում ենք ռուսական վասալության մասին, բնավ ցանկություն չունենք մեղմացնել Ռոբերտ Քոչարյանի կամ քսանամյա արյունոտ իշխանության մյուս դերակատարների պատասխանատվությունը․ նրանք են Հայաստանի պետականության ամոթալի կապիտուլյացիայի առաջին պատասխանատուները։

Բազմաթիվ փաստերով հիմնավորել ենք, որ Հայաստանում չկա երկրորդ գործիչ, որն այդքան վնաս տված լինի Արցախի շահերին, որքան՝ Քոչարյանը։ Նա, ըստ էության, բռնազավթելով Հայաստանի իշխանությունն՝ իրեն իրավունք վերապահեց բանակցել նաև Արցախի անունից։ Բանակցային գործընթացից ԼՂՀ դուրսմղումն այն գինն էր, որը Քոչարյանի իշխանությունը վճարեց իր միջազգային ճանաչման դիմաց։ Սա բացարձակ ճշմարտություն է, որի մասին պետք է իմանա մեր հասարակությունը՝ չտրվելով երկրորդ նախագահի սահմանափակ աջակիցների քարոզչական մանիպուլյացիաներին։ Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտոնավարման տարիներին ամբողջովին ձևախեղվել է ԼՂ խնդրի բովանդակությունն, ինչի հետևանքով բանակցությունների սեղանին հայտնվեց «Մեղրիի փոխանակման» տխչահռչակ ծրագիրը։ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն օգոստոսի 17-ին Հանրապետության հրապարակում կազմակերպված հանրահավաքի ժամանակ անդրադառնալով Արցախի հարցի կարգավորմանն ու բանակցություններին՝ հայտարարել էր. «Ասում են, թե Նիկոլ Փաշինյանը որոշել է հողերը հանձնել. իրենք իրենց հետ են շփոթում, որ բացի հող հանձնելուց՝ ուրիշ բանի մասին չեն բանակցել։ Եվ ես դա հիմա գիտեմ փաստաթղթավորված, որովհետև տիրապետում եմ բանակցային գործընթացի ողջ պրոցեսին՝ ով ինչ է խոսել»։ Փաշինյանի ակնարկն առաջին հերթին վերաբերվում էր Ռոբերտ Քոչարյանին, որի համար Արցախը, կարգավորման գործընթացը միշտ եղել են պատրավակ՝ իր թալանը, պատվիրած սպանությունները, կեղծած ընտրությունները, զանգվածային բռնաճնշումներն ու ձերբակալություններն արդարացնելու համար։

«Ես ինքս բավական շատ դեպքեր գիտեմ, որ մարդկանց, օրինակ Մոսկվայից եկած ներդրողներին ուղղակի ֆիզիկապես ծեծելով, ձեռքներից խլել են բիզնեսը և ասել, օրինակ, որ հեռախոսների բիզնեսը վաղվանից պետք է մենակ Սեթոն անի, ա...