Այս տարի «Արտավազդ» մրցանակաբաշխությանը «Լավագույն դերասանուհի» տիտղոսին արժանացած Ելենա Վարդանյանն անհավանական ու տրամադրող էներգիա ունի ոչ միայն բեմի վրա, կյանքում էլ նա ջերմ է ու ուշադիր: Այն դերասանուհիներից է, որ ներկայացումից հետո չի մոռանա զանգահարել ու կարծիքդ իմանալ աշխատանքի մասին:BRAVO.am-ի հետ զրույցում Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի դերասանուհին պատմեց անցած ճանապարհի, ամուսնու հետ ծանոթության ու որդու մասին, բացահայտեց, թե ինչու է այդքան սիրում իր մասնագիտությունը:
- Ինչպիսի՞ն են առաջին հիշողությունները Ձեր մանկության մասին:
- Չէի սպասում այսպիսի հարց, ինձ անակնկալի բերեցիք: Իմ մանկությունը պարզապես հիանալի է անցել, հեքիաթի պես: Աստված ինձ Միլենայի պես քույր է նվիրել, որը նույնպես դերասանուհի է: Նա, երեւի թե, ողջ կյանքի ընթացքում իմ միակ ընկերն է: Իհարկե, կան գործընկերներ, մարդիկ, որոնց հարգում եմ կամ ընտանիքի պես վերաբերվում, բայց ամենակարեւոր մարդը, որից երբեք գաղտնիքներ չունեմ ու ամեն ինչով կիսվում եմ, քույրս է: Նրա հետ չարություններ ենք արել եւ ուրախացել: Մեր ծնողներն ամեն ինչ արել են, որ ոչնչի մասին չմտածենք:
- Դուք ապրել եք արտերկրում, ինչպե՞ս եղավ, որ հաստատվեցիք Երեւանում:
- 2-րդ դասարանում էի սովորում, երբ Մոսկվայից տեղափոխվեցիք Մոլդովա, որտեղ հայրիկս մեծ բիզնես ուներ: Պատանեկությունս այնտեղ հիանալի է անցել: Իսկ Երեւանում ապրում եմ 24 տարեկանից. մինչ իմ տեղափոխվելը ծնողներս արդեն մեկ տարի այստեղ էին, հյուր էի եկել նրանց, հետադարձի տոմս էլ ունեի: Երկու շաբաթ ունեի հանգստանալու ու որոշեցի թատրոն գնալ: Հակոբ Պարոնյանի անվան թատրոնում դիտեցի «Ամեն տարի` նույն օրը» ներկայացումը Արթուր Կարապետյանի ու նրա կնոջ՝ Սաթիկ Հախնազարյանի մասնակցությամբ: Շատ հավանեցի ու մտածեցի՝ գուցե ես էլ փորձեմ, թեեւ բիզնեսի կառավարում էի սովորել ու թատրոնից շատ հեռու էի:
- Փաստորեն այդպես հանկարծակի ու անսպասելի՞ որոշեցիք դառնալ դերասանուհի:
- Եկա տուն ու ծնողներիս հայտնեցի, որ ուզում եմ Թատերական ինստիտուտում սովորել: Բայց խնդիր կար՝ չէի կարողանում գրել ու կարդալ հայերեն, այդ ժամանակ մայրիկիս ընկերուհին ասաց, որ Ստանիսլավսկու անվան թատրոնը ստուդիա ունի, որտեղ ռուսերենով է ուսուցումը: Անմիջապես զանգահարեցի նրա տված հեռախոսահամարով ու ասացի.«Բարեւ Ձեզ, ես Ելենա Վարդանյանն եմ, ուզում եմ Ձեզ մոտ սովորել ու աշխատել» (ծիծաղում է,-հեղ): Ու ինձ պատասխանեց շատ ծանրակշիռ ու գեղեցիկ ձայն.«Բարեւ Ձեզ, մեզ մոտ իսկապես սովորում են, բայց ինչի՞ց ենթադրեցիք, որ աշխատանք էլ են տալիս»: Խանդավառությունս ու ձայնս նրան դուր եկան, ասաց, եթե 10 րոպեում հասցնեմ թատրոնում լինել, կխոսի հետս: Իհարկե, մայրիկիս հետ հասանք, պարզվեց՝ զանգիս Ալեքսանդր Գրիգորյանն էր պատասխանել: Ստուդիան 3 տարի է, ինչ բացվել էր, դասերը 2,5 տարի ընթանում էին, ուսանողները 17 տարեկան էին, իսկ ես, Գրիգորյանի կարծիքով, արդեն ծեր՝ այնտեղ սովորելու համար: Առաջարկեց նրանց անցած ծրագիրը մեկ շաբաթում յուրացնել, եթե ստացվեր, կընդունեին: Ամեն ինչ սովորեցի ու պատմեցի, Գրիգորյանը սեղմեց ձեռքս ու հայտնեց, որ ընդունվել եմ: Այդպես էլ մնացի թատրոնում: 2008 թվականին առաջին ներկայացումս էր՝ մանկական «Վերնատնակ»-ում, ապա խաղացի «Մորգանի խնամին»:
- Եթե Ձեզ 24 տարեկանում խորհուրդ տալու լինեիք, ի՞նչ կասեիք կարիերան նոր սկսելիս:
- Ամեն ինչ շատ ճիշտ ես անում, թեեւ բարդ է լինելու, բայց արժե այդ ամենի միջով անցնել:
- Իսկ այն ժամանակ կպատկերացնեի՞ք, որ հաջողակ ու ճանաչված դերասանուհի եք դառնալու, նաեւ «Արտավազդ» մրցանակ ստանալու:
- Այն ժամանակ այդ առումով ամբիցիաներ չեմ ունեցել, չգիտեի էլ, որ նման մրցանակ կա: Հետո սկսեցի հաճախել մրցանակաբաշխությանն ու ուրախանալ գործընկերներիս համար: Անգամ երազելի դեր չունեմ, միշտ մտածում եմ հենց հիմա ու այստեղ տարվող աշխատանքի մասին, որ այն առավելագույնս լավ կատարեմ:
- Իսկ ի՞նչն է Ձեզ դուր գալիս մասնագիտության ու դերասան լինելու մեջ:
- Բարդ հարց է, գիտե՞ք ինչու, որովհետեւ հեշտ կլինի ասել, թե ամեն ինչ որքան հաճելի է, թե ինչպես ենք տարբեր մարդկանց կերպարներ փորձում, տարբեր կյանքեր ապրում եւ ծափահարություններ ստանում: Դեռ 2008-ին հասկացա, որ սա իմ կենսակերպն է, ոչ թե պարզապես աշխատանք: Ամեն անգամ բեմ դուրս գալուց առաջ ինձ պատեպատ է զարկում, դողացնում եմ, մտածում՝ չեմ կարող, այնպիսի տպավորություն է, որ կաթված կստանամ, բայց բեմում ամեն ինչ անցնում է:
- Բայց չէ՞ որ արդեն վաղուց խաղում եք, ինչո՞ւ է ամեն անգամ նույն վիճակը կրկնվում:
- Այդ հարցը ես էլ ինձ տվեցի օրերս ու հասկացա, որ մենք, հավանաբար, ադրենալինից կախում ունեցող մարդիկ ենք: Այդ խելահեղ էմոցիաները ոչ մի տեղ չկան, դրանք են ինձ տոնուսի մեջ պահում: Դա կախվածություն է, բացարձակ սեր մասնագիտության ու դերերի, խաղընկերների եւ թատրոնի նկատմամբ: Երբ հարցնում են, թե որեւէ մեկի մեջ ի՞նչն ես սիրում, երբեք չես կարող այդ հարցին պատասխանել, նույնն էլ թատրոնի դեպքում է:
- Արվեստը սուբյեկտիվ է. այն, ինչ մեկին դուր է գալիս, մյուսին կարող է անտարբեր թողնել: «Գարդենիան» ու Ձեր դերը շատ տպավորիչ են ստացվել, ինչո՞վ է այն դիպչում ամեն մեկին:
- Դուք ներկա էիք մեր 38-րդ ներկայացմանը, կարանտինի ժամանակ շաբաթական 4 անգամ խաղում էինք: Ներկայացումից հետո չի եղել մի դեպք, որ հանդիսատեսից որեւէ մեկը չասի, որ այդ 4 կանանց նման մորաքույր կամ տատիկ ունի: Ուրեմն կարողացել ենք դերասաններով ու ռեժիսորով ճիշտ աշխատել, եթե նման ապրումներ են առաջանում՝ արտասվում են, հուզվում, հիշում ինչ-որ բան:
- Ներկայացման ռեժիսորը Գոռ Մարգարյանն է, ինչպիսի՞ն էր նրա հետ համագործակցությունը:
- Գոռի հետ առաջին անգամ էի աշխատում, մինչ այդ նույնիսկ ծանոթ էլ չէինք: Նա իրեն հիանալի էր դրսեւորում աշխատանքի մեջ, մտածողության ու կանանց էությունը հասկանալու տեսանկյունից էլ արտակարգ էր: Խաղընկերուհիներս էլ մեկը մյուսից լավն են, լինում են, չէ՞, այնպիսի գործեր, երբ բոլոր աստղերը համընկնում են ու ներգրավված մարդիկ մեկ շղթայի օղակն են: Մենք էլ հանդիպել էինք ճիշտ տեղում ու անհրաժեշտ պահին, դա էլ ներկայացման գրավականներից է:
- Ինչպե՞ս եք ստացել Ձեր կերպարը, որի կյանքը շատ անհաջող է դասավորվել, բացի այդ էլ բավական նախատիպային է՝ առօրյայում հաճախակի հանդիպող:
- Բարդությունը նաեւ նրանում էր, որ չորս դերակատարներս իրար նման չլինենք: Համագործակցության արդյունք է, փորձերի ընթացքում են իմ ու ռեժիսորի գլխում ծնվել մտքեր, թե նա ինչպիսին պետք է լինի: Մեր մասնագիտության մեջ շատ կարեւոր է զարգացած ինտուիցիա ունենալ, այդ դերը լրիվ այլ է, ես չեմ ընդհանրապես, երբեք նման ապրումներ չեմ ունեցել, ու Աստված տա՝ ոչ ոք էլ չունենա: Բայց եթե դերասանն ունի ինտուիցիա ու ուղեղ, նա կարողանում է օգտվել դրանից: Դերը պատառիկներով է հավաքվել:
- Անչափ վառ եք այդ կերպարում, պայթուցիկ էներգիայով, ո՞նց եք ամեն անգամ գտնում անհրաժեշտ հույզեր:
- Չեմ կարծում, որ ամեն անգամ նույնն է լինում, յուրովի է ստացվում՝ կախված այդ պահին ունեցած զգացողություններից: Աշխատելու սովորություն է, չեմ կարող ասել՝ միայն տեխնիկայի շնորհիվ է: Եթե ամեն ինչ ներս գցես, քեզնից ոչինչ չի մնա, փորձում ես այնպես անել, որ ե՛ւ քեզ համար վտանգավոր չլինի, ե՛ւ հանդիսատեսն իր տեսածին հավատա: Եթե փորձերն առավոտյան ժամը 11-ից մինչեւ գիշերը ժամը մեկն են, այդ ընթացքում եմ ինձ ներքուստ ոչնչացնում, պատռում, վնասում, կոտրված մեջքով ու վատ տպավորություններով աշխատում, բայց թատրոնից դուրս գալուց հետո ամեն ինչ մոռանում եմ, քանի որ ընտանիք ունեմ եւ չեմ կարող այդ ամենն ինձ հետ տուն տանել:
- «Խաղ» ներկայացմամբ Ձեր նորամուտը նշեցիք որպես ռեժիսոր, ինչպե՞ս որոշեցիք Ձեզ այդ կարգավիճակում փորձել:
- Մի քանի տարվա ընթացքում առաջին անգամ 2 ամիս ազատ ժամանակ ունեի ու մտածեցի բեմադրելու մասին: Ամեն ինչ արագ ստացվեց, հիանալի կազմ է հավաքվել, մեծ հաճույք ստացանք համատեղ աշխատանքից: Իմ նպատակը բնավ էլ ռեժիսոր դառնալը չէր: Ուզում էի կատակերգություն բեմադրել, հնարավոր է՝ ժամանակները երբեք էլ չհեշտանան, ամեն ամիս մի նոր բան է տեղի ունենում: Նպատակս էր, որ հանդիսատեսն ուրախ հեռանա թատրոնից, ու հաջողվեց: Սկսեցի նաեւ ավելի լավ հասկանալ ինձ հետ աշխատող ռեժիսորներին: Երբ դերասանն է ներկայացումից առաջ անհանգստանում, բեմի վրա ամեն ինչ անցնում է, ռեժիսորի ապրումներն այդպես էլ ոչ մի տեղ չեն անհետանում (ծիծաղում է,-հեղ.): Ես դերասան եմ, որը ժամանակ առ ժամանակ սիրում է զվարճանալ, բայց ինձ ռեժիսոր չեմ համարում:
- Շուտով Ձեր մասնակցությամբ Գոռ Կիրակոսյանի «Սեւազգեստ կանայք» ֆիլմի պրեմիերան է լինելու, ինչպե՞ս ստացվեց, որ խաղացիք այս ֆիլմում:
- Այնտեղ էլ բոլորը կանայք են ու էլի ռեժիսորը Գոռ է, Գոռերի առումով բախտս բերել է (ծիծաղում է,-հեղ.): Քասթինգների սիրահար չեմ, տնային մարդ եմ, կա՛մ թատրոնում եմ, կա՛մ այնտեղ, միջակայքում շատ բան անելու ժամանակ չի մնում, մեր ամբողջ կյանքն է ինչ-որ առումով միջոցառում: Բայց երբ սցենարն ինձ ուղարկեցին, շատ հավանեցի, Գոռի հետ ծանոթացա: Նկարվելու ընթացքում հասկացա, որ ինձ համար մեծ ու կարեւոր փորձ է: Հայերեն կարդալ չեմ կարողանում. լատինատառ եմ գրում տեքստերը կամ ռուսերենով, ու այն գեղարվեստական ֆիլմում հայերենով իմ խաղացած գլխավոր դերերից է, ինչի համար շատ ուրախ եմ: Հայուհի եմ ու հպարտանում եմ, երբ մայրենի լեզվով խաղալն էլ ստացվում է:
- Թատրոնը, սիթքոմն ու կինոն բոլորովին տարբեր մասնագիտություններ եք համարում, ինչո՞ւմ է դրանց տարբերությունը:
- Սիթքոմում ու կինոյում ադրենալին չկա, չի էլ կարող լինել: Հնարավոր է՝ մեկ դուբլ իսկապես հուզվես, բայց 15-ից հետո ոչինչ չի մնում: Բայց խաղի ու աշխատանքին մոտեցման առումով ամեն ինչ նույնն է, նորից պրոֆեսիոնալ ես, պարզապես զգացողություններն են տարբեր:
- Բավական հայտնի դարձաք ու սկսեցին ճանաչել Ձեզ «Կարգին սերիալի» շնորհիվ: Ի՞նչ տվեց Ձեզ նախագիծն ու ինչպե՞ս էր աշխատել Հայկոյի ու Մկոյի հետ:
- Մինչ այդ նկարվել էի «Երեւան»-ում, որն իմ առաջին հեռուստանախագիծն է: Մեծ հաճույք էի ստանում աշխատանքից, քանի որ ուրախ էր անցնում: Նույնն էլ Հայկոյի ու Մկոյի դեպքում էր, նրանք երկու տաղանդավոր մարդիկ են, բառեր չկան, որպեսզի արժանիորեն նկարագրեմ: Պրոֆեսիոնալներ են ու լավ մարդիկ: Նկարահանումները միշտ տոնի պես էին անցնո...
