Ներկայումս Ադրբեջանը ոչ միայն պետական մակարդակում վարում է նույն ռասիստական քաղաքականությունը, այլ նաև ամեն ջանք գործադրում է խեղաթյուրելու հայերի ջարդերի վերաբերյալ իրականությունը՝ առաջ քաշելով այնպիսի կեղծ և հակագիտական թեզեր, թե «հայերն են սկսել առաջինը», «անգամ Բաքվում հայերն են իրականացրել իրենց ջարդերը» և այլն: Սակայն առկա բազմաթիվ փաստերը և վկայությունները ի ցույց են դնում իրական պատկերը:
Ջարդերի ծավալման սկզբնական փուլն իր մաշկի վրա զգացել է նաև Թրիկ Մուքանյանը, ով այն ժամանակ իր ընտանիքի հետ բնակվել է Բաքվում: Մուքանյանների ընտանիքը մեկն էր այն ընտանիքներից, որոնք հասցրեցին մինչև ջարդերի ծավալումը լքել Բաքուն՝ իրենց բնակարանը փոխանակելով Հայաստանում ապրող ադրբեջանցու գյուղական տան հետ Հայաստանում: Էրիկը հիշում է, որ ադրբեջանցին անգամ հասցրել է սակարկել իր գյուղական անշուք տան համար:
Էրիկը նշում է, որ Բաքվում ջարդերի առաջին նախանշանները սկսեցին պարզորոշ երևալ 1988թ. փետրվարի 27-29-ին Սումգայիթի ջարդերից անմիջապես հետո: Հարևանները սկսել էին հայերին մեղադրել ամենատարբեր մեղքերի համար: Այդ ժամանակ, Է. Մուքանյանի խոսքերով, Բաքվի շատ հայեր չէին պատկերացնում՝ ինչ զարգացումներ կարող է ստանալ այս ամենը:
Էրիկը նշում է, որ այդ ժամանակ իր հայրը այդ ժամանակ Կիևում գործուղման էր: իրենք զանգահարել են նրան և պատմել ինչ է կատարվում, բայց նա չի հավատացել: «Բոլշևիկ մարդ ա եղել էլի, դե կոմունիստ», – նշում է Էրիկը: Հետո, երբ հայրը վերադարձել է և տեսել ինչ է կատարվում՝ անմիջապես հավաքել է ողջ ընտանիքին և ուղարկել օդանավակայան և ասել. «Ավելի լավ է դուք օդանավակայանում ապրեք, քան տանը»: «Մենք երեք օր ապրեցինք օդանավակայանում», - հիշում է Էրիկը:
Հայաստանում իրավիճակն այլ էր: էրիկը պատմում է, որ տեղի ադրբեջանցիները իրենց վտանգի մեջ չէին զգում: Այդ ժամանակ արդեն բնակարանների փոխանակում էր տեղի ունենում, և ադրբեջանցիներին հաջողվում էր հայկական գյուղերում գտնվող իրենց տները փոխանակել Բաքվում հայերի բնակարանների հետ՝ հաջողեցնելով անգամ Բաքվում ավելի լավ տեղ ընտրել և հայերից հավելավճար պահանջել՝ 10-15 հազար ռուբլու չափով: Հայ ոստիկանները և իշխանությունները...