Բանաստեղծ, հրապարակախոս Վարուժան Ղազանչյանը գրում է.
«Խոհեր պոեզիայի մասին
Այն ինչի մասին ուզում եմ խոսել իմ տպավորություններն են, որ ունեցել եմ քսան տարվա բացակայությունից հետո, երեք - երեքուկես տարվա ընթացքում:
Ասեմ, որ չեմ հավակնում համապարփակ ինչ որ վերլուծության:
Սրանք հիմնականում իմ ֆեյսբուկյան տպավորություններն են:
Հա նաև ասեմ, որ ես ստացել եմ ոչ թե բանասիրական,այլ տեխնիկական կրթություն, և գրում եմ որովհետև համարում եմ, որ դա է իմ կոչումը, և չեմ կարող չգրել:
Իսկ թե լավ բանաստեղծ եմ ստացվել, թե ոչ՝ կորոշի ժամանակը:
Ես ինքս ինձ երբեմն դուր եմ գալիս:
Անցնեմ նյութին, ինչի մասին ցանկանում էի խոսել:
Հավակնություն ունեցողները շատ են: Հատկապես երիտասարդների մեջ: Իսկապես օժտվածները քիչ են... Եվ ցավալին այն է, որ նրանցից շատերին թվում է, թե իրենք ամեն ինչ գիտեն, և չեն ցանկանում ավագներից սովորել:
Վերջերս մի ոտանավոր լսեցի ՖԲ-ում՝ նվիրված Լորկային: Կարդում էր հեղինակը: Ինչ ասեմ, ես ինքս էլ երբ այդ երիտասարդի տարիքում հայտնաբերեցի Լորկային, հմայված էի ,և ցայսօր էլ նրան համարում եմ աշխարհի մեծագույն բանաստեղծներից մեկը: Բայց եղբայր միթե այդ խղճուկ թոթովանքը կարելի էր կապել մեծ Լորկայի անվան հետ: Ընդ որում պիտի ասեմ, զգացվում էր, որ երիտասարդը զուրկ չէ պոետական ձիրքից:
Չէի ուզի որևէ մեկին վիրավորած լինել: Պոետները շատ խոցելի են և անպաշտպան:
Ինձ համար ՖԲ-ից հայտնաբերած լավագույն բանաստեղծը, հիմա արդեն հանգուցյալ ՍԵՄ ԳՈՐՅԱՆՆ է՝ Վանաձորում ծնված, բայց հանգամանքների բերումով Ռուսաստանում հայտնված, որը մի քանի հաստափոր հատորների հեղինակ է, բայց պաշտոնական գրական շրջանակների ...
