- Պարոն Վարդևանյան, ո՞րն է այսպիսի աշխատանքային խումբ ստեղծելու պատճառը, և ինչպիսի գործընթաց է ենթադրում նախագահի կողմից սահմանադրական դատարանի դատավորի թեկնածուի առաջադրումը:
- Հանրապետության նախագահը Սահմանադրական դատարանի դատավորի թեկնածու առաջադրող սուբյեկտներից մեկն է, և Սահմանադրության համաձայն՝ նա ունի որոշակիորեն, նույնիսկ, բացարձակ հայեցողական լիազորություն` որոշելու, թե ով պետք է լինի այդ անձը, բացառությամբ այն պահանջների, որոնք Սահմանադրությամբ են ամրագրված` տարիքային ցենզը, մասնագիտական որոշակի աշխատանքային ստաժը և այլն: Այս երևույթն իրենից ենթադրում է, որ նախագահն ազատ է որոշելու, թե նաև ինչպես է այս լիազորությունն իրացնելու: Աշխատանքային խումբը, որը փաստացի խորհրդատվական բնույթի մարմին է, այդ լիազորության իրացման գործիքներից մեկն է: Բայց շատ կարևոր է հաշվի առնել այն, որ այդ աշխատանքային խմբի կարծիքը որևէ պարտադիր բնույթ չունի, և չի կարող ունենալ: Այն գործընթացը շատ ավելի մասնագիտական, թափանցիկ դարձնելու և հանրության ներկայացուցիչների ընդհանուր կարծիք ձևավորելու տրամաբանության մեջ է:
- Միջազգային փորձում կա՞ նման նախադեպ:
- Եվրոպական ժամանակակից, ժողովրդավարական երկրների հենց սահմանադրական դատարանների մասին օրենքներում նույնիսկ լինում են դեպքեր, երբ ուղղակի նման պահանջն ամրագրված է: Այս դեպքում դա, իհարկե, հայեցողական լիազորության իրացման հնարավորություն է, որն էլ այս պարագայում շատ ավելի սահմանադրական է, սահմանադրության գերակայությունից բխող է, որ նման մեխանիզմ է նախատեսվել:
- Համացանցում կիրառվում են տարբեր եզրույթներ. «ժամանակավոր աշխատանքային խումբ», «մրցութային հանձնաժողով», «մասնագիտական հանձնաժողով», «