Սեպտեմբերի 27-ը, շատերի պես, փոխեց նաև Սարմեն Հայրապետյանի ծրագրերը։ Պատերազմի լուրն առնելուն պես եղբոր հետ առաջնագիծ շտապեցին։
«Սկզբից դեմ կանգնեցի, ասաց՝ որ դու դեմ ես կանգնում, իմ չորս երեխաներին ո՞վ պետք է պաշտպանի, եթե ես չգնամ», - պատմեց Հայրապետյանի կինը՝ Նվարդ Մուրադյանը:
Ծնունդով սիսիանցի երկու եղբայրները կամավորագրվեցին ու 60 հոգուց կազմված ջոկատով առաջնագիծ գնացին։ Սեպտեմբերի 29-ին արդեն Հադրութում էին՝ հակառակորդից ընդամենը 500մ հեռավորության վրա։
«Կապ տվին, որ հելեք, սաղով հելել ենք, էդ 27 հոգով, սաղս սկսել ենք կրակել, 5-6 պոստերի վրա դիվերսիա էր», - ներկայացրեց Սարմեն Հայրապետյանը:
Կանխված դիվերսիան առաջին լուրջ փորձությունն էր, իսկ նոր սկսված պատերազմի լրջության մասին կամավորները արդեն հասկացել էին կիրառվող զինատեսակների ու անօդաչու սարքերի քանակից։ Անձրևի նման թափվող արկերը միայն զգոնությունն էին մեծացրել։ Ասում է՝ թիկունքում՝ տանը սպասող անչափահաս 4 երեխաների, հարազատների ու ծնողների անվտանգությունն ապահովելու գիտակցումն էր ուժ տալիս. «Հեռախոսս հանում էի, որ տուն զանգեի, ասեի, որ նորմալ է վիճակը, հենց հանում էի խփում էին»:
Պայթյունի հետևանքով Սարմենը կորցրեց երկու ոտքերը՝ եղբայրն էլ, որ հանգստի սենյակում էր, պայթած արկի բեկորներից, 4 զինծառայակիցների հետ ևս բեկորային լուրջ վնասվածքներ ստացավ։ Եղբայրն էլ դեռ լիարժեք քայլել չի կարողանում։
«Որ ընկա կողքի վրա էի պառկած, գլուխս բարձրացրի, տեսա մի ոտքս չկա, ձախն էլ շորս էր պահում ու կտրված էր ամբողջությամբ: Դեմիս մարդը, որ կանգնած էր, էդ տղան չկար ընդհանրապես», - պատմեց Հայրապետյանը:
Ոտքի ցավեր Սարմենը հիմա էլ ունի։ Արդեն 4 վիրահատություն է տարել՝ մեկը Ստեփանակերտում, 3-ը՝ Երևանում։ Ուսումնամարզական պրոթեզները, որ տրամադրվել է պետության կողմից, դեռ կրել չի կարողանում, ասում է՝ ցավերը դեռ ուժեղ են. «Ես հագնում եմ, կանգնելուց, որ ձգում է, սեղմում է, ցավերն էլ, որ դեռ չեն անցել, չի լինում, հարմար չի, որ ես կարողանամ քայլել»:
Կարմիր Խաչում արդեն 3 օր է բուժում է ստանում։ Տեղաշարժվելու հարցում 17-ամյա տղան է օգնում, իսկ երբ տան...
