Շուրջ մեկ տարուց ավելի աշխատավայր տանող ճանապարհն անցնում եմ նույն երթուղայինով: Ժամանակի հետ անծանոթ դեմքերը ծանոթ են դառնում, անգամ՝ հարազատ, ովքեր հաճախ ժպտում են՝ փոխանցելով դրական հույզեր ու զգացողություններ: Երբեմն էլ պատահում են մարդիկ, ովքեր չեն նկատում քո գոյությունը: Անծանոթ մարդիկ, ովքեր ամեն օր նույն ճանապարհով են գնում և վերադառնում, սկսում են միմյանց մասին կարծիքներ ձևավորել, երբեմն՝ դատել, երբեմն՝ սիրել կամ ատել…
…Ցավոք մենք դատում ենք նրանց պահվածքով, հագուկապով, խոսքով, բայց ոչ երբեք՝ գործով: Այդ նույն ջանասիրությունը և եռանդը չենք խնայում նաև մեր մտերիմներին, հարազատներին ու բարեկամներին քարկոծելու համար: Մեր Տերը պատգամում է սիրել մերձավորին և չդատել, քանի որ «կդատվեք այն դատաստանով, որով դատում եք, և կչափվի ձեզ համար այն չափով, որով չափում եք» (Մատթեոս Է 2):
«Հարանց վարք»-ում կա մի պատմություն, թե ինչպես վանական եղբայրները հավաքվում են դատելու եղբոր արարքը և կանչում են աբբա Մովսեսին: Մովսեսը մի պարկ ավազ է լցնում, շալակում և գնում մեղանչած եղբորը դատելու: Վանական եղբայրները, հանդիպելով վանահորը, հարցնում են. «Այդ ի՞նչ բեռ ես շալակել»: «Դա իմ մեղքերն են,- պատասխանում է աբբան,- որոնք ես չեմ տեսնում, բայց հիմա գնում եմ դատելու ուրիշին՝ իր գործած մեղքերի համար, որոնք ինձ նկատելի են»: Եղբայրները, խրատվելով վանահոր պատասխանից, հրաժարվում են դատել իրենց եղբորը:
Մենք մարդկանց տարբերակում ենք «լավերի» և «վատերի», չհասկանալով, որ բոլորս էլ նույն կավանյութ շինվածքից ենք՝ արարված Տիրոջ պատկերով և նմանությամբ: Եվ որպես Աստծո պատկերով ստեղծված բանական էակներ՝ մենք չենք կարող դատել մեր նմանին, այլ որպես պանդուխտներ ամեն օր պիտի արարենք մեր փրկությունը՝ հավիտենական կյանքի և երանության հասնելու համար:
Իրապես, եթե մենք գիտենք մեր սեփական մոլորությունները, և մեր խիղճը հանգիստ չի տալիս մեզ, որ ինչ-որ տեղ սխալ վարվեցինք, ապա արդյո՞ք դրանից հետո ուշադրություն կդարձնենք մերձավորի սայթաքումների վրա: Արդյո՞ք կդատենք ուրիշին ինչ-որ բանի համար, իմանալով, որ մենք էլ բազմիցս վարվել են քրիստոնյային անվայել ձևով: Սուրբ Գրքում ասվում է. «Ինչու՞ քո եղբոր աչքի մեջ շյուղը տեսնում ես, իսկ քո աչքի մեջ գերանը չես տեսնում: Կամ ինչպես քո եղբորն ասում ես՝ թող հանեմ այդ շյուղը քո աչքից, և ահա քո աչքում գերան կա: Նախ հանիր քո աչքի այդ գերանը և ապա հստակ կտեսնես՝ քո եղբոր աչքից շյուղը հանելու համար» (Մատթեոս Է 3-5):
Եվ իրոք, երբ մարդն ազատված է որոշ մեղքերից, նա տեսնում է դրանց հաղթահարելու ճանապարհը և, դրանով ընթանալով, կարող է իր նմանին իր իսկ կյանքի փորձառությամբ առաջնորդել: Երբ որևէ մեկի մեղքը տեսնում ես և դատում` քո անձը վեր դասելով նրանից, արդեն սխալ ճանապարհով ես ընթանում: Երբ քննում ես, օգնելու, աջակցելու, ի սրտե բարին կամենալու մտադրությամբ, նմանվում ես այն մարդուն, ով ընկածի մոտով անտարբեր չի անցնում և ոչ էլ հարվածում է, այլ օգնում է նրան կանգնել՝ ցույց տալով իր եղբայրական սերն ու հոգատարությունը:
Երբ քննենք դեպի մեր միտքն ու սիրտը, կտեսնենք, թե մեր հոգու ներսում հանդես ենք գալիս դատավորի՞, թե՞ Ավետարանի բարի սամարացու առակի կամեցող ու օգն...
