«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Կալիֆոռնիա կուրիեր» թերթի հրատարակիչ և գլխավոր խմբագիր Հարութ Սասունյանը։
– Պարոն Սասունյան, ինչպիսի՞ հեռանկար եք տեսնում 2019-ին Հայաստանի համար, մասնավորապես ներդրումների, տնտեսական և արտաքին քաղաքական զարգացման առումով։
– Ընդհանուր խոսքով սկսեմ. ցանկանում եմ լավագույնը մեր ժողովրդի համար։ Անկախ որևէ քաղաքական, կուսակցական, հատվածական հարցերից, հոյակապ, ազնիվ, բարի, աշխատող ժողովուրդ ունենք, և այդ ժողովուրդն արժանի է լավագույնին՝ հանգիստ և արժանապատիվ կյանքի։ Հուսամ՝ 2019-ին մեր ժողովուրդը կկարողանա այդպիսի հաճելի կյանք ունենալ, որովհետև արժանի է դրան։ Տասնամյակներ ի վեր այդ հանգիստ կյանքից զրկված է, մեծ չարչարանքներով փորձում է մի կտոր հաց ճարել, և, դժբախտաբար, այդ ընթացքում հարյուր հազարներով արտագաղթեցին։ Մեր փոքր երկրի համար մեծ վնաս է դա։ Մենք պետք է ամեն ինչ անենք, որ մեր բնակչությունը մեծանա, որովհետև ունենք փոքր երկիր, բայց շրջապատված ենք մեծ թշնամիներով։ Որքան մեր բնակչությունը շատանա, այդքան կարող ենք պաշտպանված լինել։
Մեր հարցերից առաջին հերթին Արցախի հարցն է, որը շարունակվում է, և որևէ վերջնական լուծում չի երևում։ 19-ին կամ հաջորդ տարիներին չի երևում որևէ վերջնական լուծում, որն ընդունելի կլինի թե՛ Հայաստանի, թե՛ Ադրբեջանի համար։ Ունենք մի երկիր, որը շրջափակման մեջ է Ադրբեջանի և Թուրքիայի կողմից. դա շարունակվելու է։ Ունենք մի երկիր, որը ծովազուրկ է, դա էլ չի փոխվելու։ Ունենք մի երկիր, որտեղ հարյուրհազարավոր մարդիկ անգործ են կամ շատ փոքր եկամուտ ունեն, աղքատության շեմին են։ Գիտեմ, որ իշխանությունները փորձում են այս հարցը բարելավել, փոխել։ Հուսանք՝ կհաջողեն, որովհետև իրենց հաջողությունը մեր ժողովրդի հաջողությունն է և իրենց ձախողումը մեր բոլորի ձախողումն է։ Այդ պատճառով էլ պիտի ամեն կերպ աջակցենք, որ իշխանությունը հաջողի։ Որևէ մեկը չի ուրախանա որևէ նախարարի, վարչապետի, նախագահի ձախողմամբ, որովհետև իրենց ձախողումը մեր բոլորի ձախողումն է։
– Արցախի հարցի շուրջ, կարծում եք, 19-ի ընթացքո՞ւմ էլ բեկումնային փոփոխություններ չեն լինի։
– Ես որևէ հիմք չունեմ մտածելու, որ կարող է ինչ-որ բան փոխվել, որովհետև, եթե լուծումն այդքան հեշտ լիներ, արդեն վաղուց հարցը լուծված կլիներ։ Հարցը պարզապես հետևյալն է․ մի հողակույտ կա, որի անունն Արցախ է։ Մենք պահանջում ենք, որ այդ հողակույտը մերը լինի, ազերիներն ասում են՝ չէ։ Երկու ժողովուրդներից յուրաքանչյուրն ասում է, որ իրենն է, այլ ոչ թե մյուսինը։ Սա ինչպե՞ս կլուծվի։ Չեմ կարծում, որ սա բանակցություններով լուծելի հարց է։ Դա կլուծվի միայն պատերազմով․ մենք այդ պատերազմը հաղթել ենք։ Մեզ մնում է մեր հաղթանակի վրա ամուր մնալ և թույլ չտալ, որ այն, ինչը որ մեր զինվորների արյունով հաջողել ենք, վատնվի խաղաղության պարագայում։
– Հիմա այդքան խոսվում է հայրենադարձության մասին, իշխանություններն էլ անընդհատ, այսպես ասած, «կանչում են տուն»։ Այս առումով, կարո՞ղ է
