Հայաստանի պետական ավիացիան շատ սուղ է, գործող պետական ավիացիան ամբողջությամբ ռազմական է և ՊՆ ենթակայության տակ է: Այսօր Հայաստանում չկա փրկարար ավիացիա: Եթե ունենայինք, հրդեհաշիջող օդանավ, ապա չէինք ունենա զոհ, իսկ խոշոր հրդեհների հասցրած վնասներն անհամեմատ քիչ կլինեին: Յուրաքանչյուր խոշոր դեպքից հետո պետական այրերից լսում ենք, որ ծրագիր կա ավիացա ձեռք բերելու, սակայն տարիներն անցնում են ու այդպես էլ սայլը տեղից չի շարժվում:
Օրինակ՝ Խոսրովի արգելոցի մի քանի օր տևած հրդեհից հետո, որը հաջողվեց մարել ռուսական ԻԼ-76-ի օդանանավի օգնությամբ, քանի որ արգելոցի ռելիեֆը դժվարություններ էր ստեղծում մարդկային ուժի գործունեության համար և շատ վայրերում անհնար էր դառնում հրդեհի մարումը: Միայն այս դեպքը չէ, Հայաստանում քիչ չեն չորային գոտիները և յուրաքանչյուր տարի հատկապես ամռան ամիսներին, հրդեհից խուսափել չի լինում: Այս տարի էլ Սյունիքի մարզի «Շիկահող» արգելոցի տարածքում բռնկված հրդեհը մարելու համար ուղղաթիռ էր հարկավոր՝ կրկին լեռնային գոգավությունների և դժվարանցանելիության պատճառով մարդկային ռեսուրսների միջոցով հրդեհաշիջման գործընթացը ձգձգվում էր: Եվ այսպես կարելի է դեռ շատ թվել:
Փաստն այն է, որ Հայաստանի պայմաններում հնարավոր հրդեհի դեպքում ավիացիայի առկայությունն ուղղակի անհրաժեշտություն է, սակայն այս ուղղությամբ դեռևս շոշափելի քայլեր չենք տեսնում: Արտավանի և Խոսրովի խոշոր հրդեհներից հետո եղան հայտարարություններ առ այն, որ միջազգային կառույցների հետ համագործակցության ծրագիր կա՝ ավիացիա ձեռք բերելու: Սակայն այդ ծրագիրը, ինչպես հաճախ է պա...
