Արցախի հարցի հետ կապված շատ անհասկանալի իրավիճակ է ստեղծված: Մի կողմից մեր երկրի ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանը պաշտոնը ստանձնելուն պես հայտարարել է, որ չի բանակցելու Արցախի հարցով Ադրբեջանի հետ, բայց մյուս կողմից նա բանակցում է, այն էլ՝ ինտենսիվորեն:
Բանակցություններն այժմ ընթանում են մեզ համար անհայտ սկզբունքների շուրջ: Փաշինյանն ամեն կերպ խուսափում է ցույց տալ, որ Ալիևի հետ բանակցում է նախորդ իշխանությունից ժառանգություն մնացած փաստաթղթերի ու պայմանավորվածությունների շրջանակներում, բայց մյուս կողմից էլ չի հայտարարում, թե որոնք են իր պատկերացրած սկզբունքները:
ՀՀ արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանը, խոսելով սկզբունքների մասին, կարևորեց անվտանգության ապահովման հարցը, իսկ Արցախի կարգավիճակի գերկարևոր սկզբունքը ներկայացրեց որպես անվտանգությունն ապահովող միջոց, այլ ոչ թե նպատակ: Նկատենք, որ դա շատ լղոզված ու վտանգավոր ձևակերպում է: Նմանատիպ ձևակերպումներ տալիս է նաև ադրբեջանական կողմը:
Ուշագրավն այն է, որ հայ-ադրբեջանական ներկայիս բանակցություններից հետո արվող հայտարարություններում բացակայում են Վիեննայում, Սանկտ Պետերբուրգում և Ժնևում ձեռք բերված պայմանավորվածությունների ընթացքին վերաբերող կետերը: Տպավորությունն այնպիսին է, որ դրանք արդեն օրակարգում չեն, և Փաշինյանը ինստիտուցիոնալ այդ պայմանավորվածությունները փոխարինել է, պատկերավոր ասած, Ալիևի հետ վերելակում ունեցած պայմանավորվածություններով, որոնք որևէ պարտավորություն չեն դնում կողմերից որևէ մեկի վրա: Այդ պարտավորությունները «ջրվել» են:
Ուշագրավ է նաև այն, որ Փաշինյան-Ալիև, Մնացականյան-Մամեդյարով բազմափուլ բանակցությունների արդյունքում միջնորդները դարձել են լավատես, իսկ Ադրբեջանը՝ ակնկալիքներով լի (ի դեպ, Բաքուն չի թաքցնում, որ ակնկալում է Արցախն ամբողջությամբ Ադրբեջանի կազմում տեսնել՝ փոխարենը խոստանալով անվտանգության երաշխիքներ): Այս ամենի ֆոնին տարօրինակ են Փաշինյանի լռությունն ու գաղտնիության տակ պահվող սկզբունքները:
Եթե Փաշինյանին թվում է, թե Արցախի հարցից չխոսելը և սեփական տեսակետները հր...
