Լիա Իվանյան. Վարպետության դաս էքս-նախագահից

Մարտի 4-ին Երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը ասուլիս տվեց ռուսական հեղինակավոր լրատվամիջոցներին։ Ծեծված արտահայտություն կօգտագործեմ, բայց նախորդ բոլոր հարցազրույցների նման սա ևս «լույսի շող էր խավարի թագավորության մեջ»։

Զավեշտի վերածված մեր առօրյայում, երբ նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում երկու րոպեից ավել չես կարողանում լսել գերագույն բացասականի անդուր ձայնը կամ ԱԺ-ում առյուծ կտրած երիտասարդների հաթաթաները, պետական մտածողությամբ գործչի խոսքը հույս ու հավատ է ներշնչում, որ դեռ ամեն ինչ չէ կորած։

Ասուլիսում հնչեցին Հայաստանի այսօրվա վիճակին վերաբերող բազմաթիվ հարցեր, որոնց ընդգրկումը վկայում է ռազմավարական դաշնակցի կողմից մեր երկրում կատարվածի հանդեպ եղած մեծ հետաքրքրության մասին։ Պատասխանները հստակ էին, խորքային և հասցեական։ Ոչ մի ռևերանս կամ սար ու ձոր ընկնել․ այսինքն հենց այն, ինչը ներհատուկ է Ռոբերտ Քոչարյանին՝ զուսպ, հավասարակշիռ, առանց վիրավորանքների և պիտակավորումների։

Բայցևայնպես, էմոցիոնալ զսպվածության տակ զգացվում էր խորը անհանգստությունը երկրի ապագայի հանդեպ։ Զգացվում էր նաև ընդունած որոշման վճռականությունը՝ «այո, պատրաստ եմ երրորդ անգամ ստանձնել երկիր վերականգնելու և զարգացման ուղուն բերելու դժվարին գործը»։

Երևի թե հեշտ չի տրվել նրան այդ որոշումը, հաշվի առնելով հանրության մի հատվածի երախտամոռությունն իր նախագահության տարիների բարգավաճման առումով։ Սակայն ով ծանոթ է նրա «Կյանք և ազատություն» ինքնակենսագրական գրքին, և հետևել է 2018-ի ամռանից մոտ երկու...