Ամեն օր մենք մեզ պարտության ենք ծրագրում` սխալները սովորույթների վերածելով:
Այսպես, մենք մեզ մշտապես համեմատում ենք ուրիշների հետ: Կարելի է փորձել բոլորին գերազանցել, բայց միթե դա ճիշտ մոտիվացիա է: Հասարակության դրական գնահատականին արժանանալու նպատակն իրականանալի է, բայց կեղծ, իսկ դրա արդյունքը շարունակական չի լինի: Կարեւոր պետք է լինի ոչ թե գովասանքը, այլ անձնական աճը, որը միշտ ձեզ հետ կմնա: Ձեզ միայն ձեր անցյալ ես-ի հետ համեմատեք եւ կսկսեք նկատել, որ ավելի հաջողակ եք դառնում ինչպես փոքր, այնպես էլ մեծ գործերում:
Մենք մշտապես քննադատում ենք մեզ: Մեզ ներսից կրծում է ամեն ինչ իդեալական դարձնելու ցանկությունը: Մեր բարձր նշաձողի պատճառով մենք ցածր ենք գնահատում մեր մտացածին թերությունների վրա աշխատանքի արդյունքները: Այն պատճառով, որ անընդհատ ուշադրությունը կենտրոնացնում ենք մտացածին թերությունների վրա, մեր «ոչ իդեալական», բայց «բավականին լավը» սկսում են ընկալել որպես վատ: Ձեզ լավություն արեք, մի կողմ դրեք ձեր կատարելության ձգտումը:
Մենք չենք կարողանում հաճոյախոսություններ ընդունել: Հաճախ դա համեստությունից է, որը երբեմն հիմարության եւ էթիկետի առումով տարրական անգրագիտության է հասնում, բայց ամեն դեպքում պետք է սովորել «շնորհակալություն» ասել, ոչ թե զարմանալ կամ համոզել, թե դուք արժանի չեք հաճոյախոսության: Եթե դուք դա ստացել եք, ուրեմն արժանի եք ...
