Հայաստանի Հանրապետության վարչապետի մամուլի խոսնակ Վլադիմիր Կարապետյանը «Sputnik Armenia» գործակալությանը տված հարցազրույցում մի շարք ուշագրավ մտքեր է արտահայտել, որոնց թվում կարելի է նշել հետևյալ միտքը՝ նա զարմանում է, թե ինչու Ալիևը չի ուզում նստել բանակցությունների ղարաբաղցիների հետ, եթե անկեղծորեն համարում է, որ վերջիններս իր քաղաքացիներն են:
Մի կողմ թողնենք այս հայտարարության էմոցիոնալ բաղադրիչը, միայն նկատենք, որ հերթական անգամ Հայաստանի իշխանության ներկայացուցիչները փորձում են Ղարաբաղին մենակ թողնել Ադրբեջանի հետ բանակցությունների սեղանի շուրջ:
Պրոֆեսիոնալ դիվանագետ Վլադիմիր Կարապետյանին, երևի, չարժե ասել, թե ինչով են իրարից տարբերվում միջազգային իրավունքի տեսանկյունից ճանաչված և չճանաչված պետությունները, և ինչով է հղի Ղարաբաղի միայնակ մնալը պաշտոնական Բաքվի դեմ: Սակայն նշենք հետևյալը. Նիկոլ Փաշինյանը Վլադիմիր Կարապետյանի շուրթերով կամա թե ակամա խաչ է քաշում մադրիդյան սկզբուքների վրա:
Անկախ այս փաստաթղթի հանդեպ մեր վերաբերմունքից՝ պետք է նշել այն, որ նրանում ամրագրված են երեք ֆունդամենտալ սկզբունքներ, որոնց հիման վրա պետք է կարգավորվի հակամարտությունը՝ ուժի չկիրառում, տարածքային ամբողջականություն և ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունք:
Նկատենք մի կարևոր բան. մինչ 1997-8 թթ. միջազգային հանրությունը Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորումը տեսնում էր միայն Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության սկզբունքի շրջանակներում: Ավելին՝ Հայաստանի այն ժամանակվա իշխանությունները փաստացի նույնպես խնդրի կարգավորումը տեսնում էին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության շրջանակներում, ինչն էլ եղավ հայտնի քաղաքական ճգնաժամի պատճառը, որը հանգեցրեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականին: Վերջինս հեռանալով՝ իր հերթին նշեց, որ իշխանության է գալիս պատերազմի կուսակցությունը, սակայն իրականում հետագա տարիների ընթացքում ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության ջանքերի շնորհիվ բանակցային սեղանին հայտնվեց փաստաթուղթ, որում ամրագրված էր ԼՂ ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը:
Ավելին, եթե հետևենք բանակցային գործընթացի դինամիկային, ապա կտեսնենք, որ հենց Ադրբեջանն էր փորձում ամեն կերպ ընդդիմանալ մադրիդյան սկզբուքներին:
Սկզբում Բաքուն փորձում էր փոխել բանակցությունների հարթակը՝ այն ՄԱԿ տեղափոխելով: Դրանից հետո փորձում էր փոխել համանախագահներից մեկին՝ Ֆրանսիան փոխարինել Գերմանիայով, սակայն ինչ իմանար Բաքուն, որ ոչ թե իր ջանքերով է տապալվելու «մադրիդյան սզբունքներ» ասվածը, ...
