Գերմանուհի Էլվիրա Դիլմանը Սիսիանի բնակելիներից մեկում սպասում է՝ երբ է հետ` Ստեփանակերտ վերադառնալու, Արցախից նախորդ պատերազմների ժամանակ երբեք չէր հեռացել:
«Ամեն օր ասում եմ` այ Աստված, էն Գիքորի ասած` տունս եմ ուզում, շենս եմ ուզում, պապաս-մամաս եմ ուզում: Ես էլ Ղարաբաղ եմ ուզում, տուն եմ ուզում», - ասում է նա:
Ամեն ժամ լուրերին է հետևում, ասում է՝ մինուճար որդուս օրինակով գիտեմ՝ հողը պահեցիր, տունդ, ընտանիքդ, երկիրդ ապահով է. գերմանուհի Դիլմանը Հայաստանի ազգային հերոս Յուրա Պողոսյանի մայրն է. - «Սաղ օր նայում եմ` նայում եմ` ինչ է կատարվում, ոնց է կատարվում, ջահել-ջահել գնում են, բայց ի՞նչ անենք, իրենց հայրենիքը իրենք պիտի պահեն, հետևում ծնող կա, խոխա կա, պիտի պահեն до конца, Աստված դուզություն ա սիրում, ով որ դուզ ա, նա կհաղթի անպայման»:
Որդին՝ Յուրա Պողոսյանն արցախյան շարժման առաջին զինագործն էր, ուսումնական հրացաններն ու սովորական երկաթը դարձնում էր մարտական զենք ավտովերանորոգման իր արհեստանոցում: Նրա փոխակերպած զենքերով են մարտի դուրս եկել առաջին ազատամարտիկները, ազգային հերոսը նաև ադրբեջանական առաջին տանկը խփողն է, ղարաբաղյան առաջին պատերազմի առաջին զրահամեքենայի անձնակազմը էլի ղեկավարում էր Յուրա Պողոսյանը։ Մայրը ծիծաղում է՝ գուցե գերմանական արյունն էր, որ որդին զենքերը պատրաստում էր այդքան ճշգրիտ. - «Կոմդոսը միշտ ասում էր` Յուրա, էն ավտոմատն անում ես, էն պոլիմյոտն անում ես, էդ ո՞նց ես սարքում, կարծես թե իրեն Աստծուց է տված դա»:
Նրա գործը միայն զենք պատրաստելը չէր, մասնակցել է Կիչանի, Սրխավենդի, Էդիլուի, Խրմանջուղի կռիվներին, զոհվել 92-ին Ասկերան-Նախիջևանիկ ճակատային գծում: 31 տարեկան էր: Մայրը հիշում է՝ երբ ասում էի` զգույշ կլինես, հեգնում էր. - «Էն վոր ասում ես` զգույշ կաց, մի ասա, զգույց կացը ես ո՞նց պիտի հասկանամ, սաղ առաջ քնան, ես քամա՞կ: Դա՞ է զգույշը, զգույշ չկա, ես պիտի պեռվին գնամ»:
Չէր սիրում նաև, երբ տանը քննարկում էին ռմբակոծությունից այլ՝ ավելի ապահով տեղ գնալու հարցը, երեք փոքրիկներ ուներ, կնոջ հետ միշտ Ստեփանակերտում են եղել. - «Իմ ընտանիքը տանը պիտի լինի, կանգնեցեք, ո՞ւր եք գնում, ասում ա` դու որ գիտես, որ տանը մամադ ա, պապադ ա, խոխադ ա, կռվի ժամանակ խելքդ ուրիշ տեղ չի լինում, գիտես` ընտանիքդ տանն է»:
Մինուճար որդուն կորցրած 81-ամյա մայրը տասնամյակներ անց ասում է՝ չեմ ողբում, որդիս կյանքը, խելքը սիրտը հայրենիքին է տվել, միայն թե ինչի՞ անիծյալ պատերազմը չի ավ...