Հիշու՞մ եք, թե ինչ հետաքրքիր գրառում էր արել 2013թ․ կայացած ՀՀ նախագահի ընտրությունների վերաբերյալ ՀՀ-ում Մեծ Բրիտանիայի դեսպան Քեթրին Լիչը իր բլոգում։
«Մենք իսկապես ողջունում ենք նախագահ Սարգսյանի հայտարարությունը լավագույն ընտրություններ անցկացնելու մասին: Բայց հիասթափեցնող է, որ խորհրդարանի երեք հիմնական ընդդիմադիր կուսակցությունները սեփական թեկնածուով հանդես չեն գալիս ընտրություններին եւ որեւէ մեկին չեն աջակցում: Ո՞րն է այս կուսակցությունների չմասնակցելու պատճառը՝ ֆինանսական խնդիրնե՞րը, թե՞ արդար արդյունքի նկատմամբ հավատի բացակայությունը կամ գուցե դրանք իրականում այդքան էլ ընդդիմադիր չեն, որքան մենք ենք պատկերացնում,-գրել էր դեսպանը եւ հավելել՝ եթե համարենք, որ կուսակցությունները ֆինանսական խնդիրներ ունեն, արդյո՞ք դրա պատճառն այն է, որ հնարավոր հարուստ աջակիցները անհանգստացած են, թե ինչ կլինի իրենց բիզնեսին, եթե նրանք սխալ մարդու վրա դնեն շեշտը: Հնարավոր է նաեւ, որ նրանք չեն գտել իրենց «մեսիջը» հղելու ճիշտ ձեւը, եւ հասարակության կողմից նվիրատվություն ստանալ չի հաջողվել»:
Ժամանակին այդ գրառումը մեծ արձագանք գտավ քաղաքական-հասարակական շրջանակներում։ Ինչու՞։ 2013թ․ ՀՀ նախագահի ընտրություններին մասնակցելուց հրաժարվեց 2008թ․ ՀՀ նախագահի ընտրություններում պաշտոնական տվյալներով երկրորդ տեղը զբաղեցրած թեկնածու Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը։ Դաշնակցությունը չառաջադրեց թեկնածու, իսկ ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանից էլ թեեւ կային լուրջ սպասելիքներ, որ նա մասնակցելու է ընտրություններին, ինքն էլ այդ ընթացքում հասցրեց շրջագայել, լինել եվրոպական երկրներում, ներկայացավ այնտեղ որպես քաղաքական կշիռ ունեցող գործիչ, բայց վերջին պահին այդպես էլ չառաջադրվեց ՀՀ նախագահի թեկնածու։
Հիմա էլ «հրաժարումների» մասին են բարձրաձայնում տարբեր քաղաքական գործիչներ։ Օրինակ, ո՞վ կպատկերացներ, որ «Ժառանգության» ամենաակտիվ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանը, որը 10 տ...
Կարդալ ամբողջովին