Մեր ընտրական համակարգը 100 տոկոսով մեծամասնական դարձնելուց հետո իշխանությունների կողմից կիրառվում է ընտրակեղծիքներին նպաստող նոր տեխնոլոգիա, որի անունը պայմանականորեն կարելի է դնել «Մեծ ընտրակաշառքի խոստում»:
Ի՞նչ է ներկայացնում այդ նոր տեխնոլոգիան: Միջին վիճակագրական ռեյտինգային թեկնածուն, ով, որպես կանոն, ՀՀԿ-ից է լինում, հավաքում է մարդկանց ցուցակ և «շուխուր» դնում, թե բա՝ ինքը 15.000 դրամ ընտրակաշառք է տալու բոլոր նրանց, ովքեր կցուցակագրվեն իր մոտ:
Մեկ այլ ՀՀԿ-ական թեկնածու նույն ընտրատարածքում հայտարարում է, թե բա՝ եթե այսինչը 15.000 դրամ է տալու, ապա ես դրանից 5.000 դրամ ավելի կտամ: Եվ այսպես, ընտրակաշառքի չափը խոսքուզրույցի մակարդակով բարձրանում է մինչև 30.000 և անգամ 50.000 դրամի չափ, ու ստացվում է, որ հիմնական մրցակցությունը ՀՀԿ-ականների միջև է, ու հանրությունը պետք է ընտրություն կատարի ընտրակաշառքի չափից ելնելով:
Պարզ է, որ ոչ ոք նման չափի ընտրակաշառք չի բաժանելու: Բայց աղքատ մարդկանց մոտ այս «խոստումային» տեխնոլոգիան առաջացնելու է սպասում: Իսկ սպասումն էլ իր հերթին որոշ ընտրողների մոտ առաջացնելու է պասիվություն՝ «Եթե կարող ենք շնից մազ պոկել, ապա ինչների՞ս է պետք պայքարը» թեմայով:
Բացի այդ՝ ընտրակաշառքի չափի ավելացման ու փողաբաժանման խոսակցությունները տարածվում են, որպեսզի բուն ընտրակեղծիքների համար ֆոն ապահովվի, որ հետո կարողանան հայտարարել, թե բա՝ ծախված ժողովուրդ է:
Այն, որ ընտրազանգվածի մեջ ծախվողներ կան, հայտնի փաստ է, բայց ասել, որ բոլորն են այդպիսին, սխալ է:
Հայաստանում ընտրություններին իրականում մասնակցում է ոչ ավել, քան 1 միլիոն
Կարդալ ամբողջովին