Արգիշտի Քյարամյանը նիկոլի կառավարման որակի ու կադրային ողբալի վիճակի հավաքական կերպարն է՝ սուտասան, դիլետանտ, նախադասությունները ոչ տրամաբանական կերպով իրար շաղկապող, պաշտոնի համար առուծախի պատրաստ մեկը։ Հերթականն է իր տեսակի մեջ ու ոչ հերթականը՝ վստահված պաշտոնի առումով։ Ի՞նչ կապ ուներ սույն պերսոնաժը մեր երկրի անվտանգության հետ ընդհանրապես, իսկ պատերազմի ժամանակ՝ մասնավորապես։ Ի՞նչ գործ ուներ ՀՀ ոչ բարով ԱԱԾ պետը Արցախում։ Բա որ թշնամու մոտ հայտնվե՞ր ու գերի վերցվեր, թե կասեք ինքը տենց տեղեր չէր լինի, անվտանգ տեղերում էր, ես էլ կհարցնեմ, բա է՞լ ինչի համար էր գնացել, զենքով նկար ունենալու՞։ Նա ո՞վ էր, ի՞նչ գիտեր առհասարակ բանակի մասին, որ մի հատ էլ իր կամքով ինչ որ բան ղեկավարեր, որ իջներ տեսներ ինչ որ մեկը տեղակայման վայրում չի։ Պաշտպանության բանակը մնացել էր սրա նման վալանտյոռների հույսի՞ն։ Եթե սա պիտի ինչ որ ուղղության պատասխանատու լիներ, ապա պարզ է՝ թե ինչու այնտեղ չէին փորձառու գեներալները։ Բա որ հանկարծ հաղթեի՞նք։ Իսկ շեֆը ասել էր պարտվել, հանձնել, սպ...
